"ห้องสวยดีนะ หอมมากด้วย" ภูพิงค์เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทั้งที่จริงเขาควรยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่ทุกอย่างมันค่อนข้างได้ดั่งใจ เธอไม่กลับไปคอนโดฯ ของเขา แต่ยอมให้เขามานอนค้างที่นี่ด้วยได้ แล้วเขาจะเคลียดไปทำไม สุดท้ายแล้วนอนที่ไหนก็ได้เหมือนกัน สาเหตุที่ควรยิ้มแต่ยิ้มไม่ออก ยอมรับว่าแอบหงุดหงิดเมื่อก้าวเข้ามาในห้องเสื้อของไอติมแบบจริงจัง เขากลับพบว่ารอยต่อระหว่างห้องเสื้อขนาดใหญ่หรูหราสามารถก้าวผ่านเข้ามาในโซนส่วนตัวได้ ในนี้มีห้องนอน มีของใช้ที่เป็นของส่วนตัวของเธอ เขารู้สึกว่าที่ทำงานและที่พักมันอยู่ใกล้กันเกินไป มันสะดวกจนแอบหงุดหงิด เขาคงหงุดหงิดไม่น้อย หากมีใครคนอื่นได้มาอยู่ตรงจุดนี้ จุดที่เขากำลังยืน! "โอ๊ยภู! ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ เดี๋ยวข่วนหน้าให้" "อะไรวะ ก็แค่ช่วยถอดชุดปะ" "ฉันพึ่งก้าวขาเข้ามาในห้องปะ ใจร้อนอะไรขนาดนั้นวะ" "เออ อยากเว้ย อยากมาก บอกตรงๆ แบบนี้จบไหม" ไม่ว่