เย่วเล่อซบใบหน้าลงบนไหล่ของหนิงหลง เรานั่งอยู่บนรถม้าที่กำลังเดินทางกลับมา เธอนั่งอยู่บนตักของเขา มือทั้งสองข้าโอบกอดรอบคอของเขาเอาไว้ด้วยท่าทีที่ออดอ้อน ส่วนใบหน้าก็ซุกลงในซอกคอของเขาบ้าง ซบลงบนไหล่ของหนิงหลงบ้าง
แต่ถึงเย่วเล่อจะซุกซนมากแค่ไหน หนิงหลงก็มิได้กล่าวว่าหรือว่าขัดขวางการเชยชมร่างกายของเขาจากนางเลย
แน่นอนว่าเย่วเล่อมีสิทธิ์ที่จะเชยชมเขาในทุกส่วนของร่างกายเพราะว่าเขาคือคนของนาง...
"เหตุใดเจ้าถึงหนีมาจากหุบเขาแห่งเซียน.."
เย่วเล่อเมินเฉยต่อคำถามของหนิงหลงอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่นางจะถอนหายใจเบาๆเพราะสายตาของหนิงหลงมันเยือกเย็นขึ้นมาเมื่อเธอไม่ตอบคำถามของเขา
เธอยกมือขึ้นมากุมใบหน้าของหนิงหลงเอาไว้
"สัญญามาก่อนว่าหากข้าบอกไปแล้วท่านจะไม่โกรธ..."
"ข้าดูเป็นคนที่ไร้เหตุผลเช่นนั้นเลยหรือ?"
เย่วเล่อขบกัดที่ปลายคางของหนิงหลงด้วยความมันเขี้ยว
"ข้าหนีมาเพราะคนที่ข้ารัก แต่งงานกับเทพ
