ตอนที่ 9
1047 คำ
ฟางข้าวที่เพิ่งผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัวสะดุ้งตื่น เมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
หล่อนมองเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอ แล้วก็ต้องแปลกใจ เพราะเป็นเบอร์ไม่คุ้นเคย แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจรับสาย
“สวัสดีค่ะ”
“พี่ฟาง... ต้นเองนะ ต้นเอง...”
เสียงของน้องชาย...!!!
“ต้น... ต้นอยู่ไหน ต้นเป็นยังไงบ้าง ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่เลย แล้วต้นไม่เป็นอะไรใช่ไหม ต้นบอกพี่สิ...”
เสียงตกใจ และเป็นห่วงเป็นใยจากพี่สาวทำให้ต้นน้ำร้องไห้ออกมา
“พี่ฟางครับ... ผมกำลังจะติดคุก”
เนื้อตัวของฟางข้าวชาดิก กับสิ่งที่น้องชายบอกออกมา
“อะ... ไร... นะต้น... ติดคุก? ใครจะติดคุก?”
เสียงร้องไห้ของน้องชายยิ่งดังมากขึ้น ฟางข้าวใจคอไม่ดีเลย
“ต้น... ต้นกำลังจะติดคุกครับพี่ฟาง...”
“ทำใจดีๆ นะต้น ค่อยๆ เล่าให้พี่ฟัง พี่สัญญาว่าจะช่วยต้นเอง จะช่วยต้นทุกอย่าง พี่สัญญานะต้น”
ฟางข้าวพยายามตั้งสติ ทั้งๆ ที่สติสัมปชัญญะของตัวเองก็แทบไม่เหลือแล้วเช่นกัน
“ต้นถูกไอ้เถ้าแก่บุญเฮงมันบังคับให้ต้น... เผาไร่ของนายหัวครับพี่ฟาง...”
“แล้ว... ต้นเผาไหม ไม่ได้เผาใช่ไหมต้น!”
“ฮือออ ต้น... ทำไปแล้วพี่ฟาง... ฮือออ ต้นไม่มีทางเลือก ถ้าต้นไม่ทำ ไอ้เถ้าแก่บุญเฮงก็จะฆ่าต้น ต้น... กลัวตาย... พี่ฟาง... ฮืออออ”
“ต้น... ใจดีๆ ไว้นะ ต้นอยู่ที่ไหนตอนนี้ บอกพี่ พี่จะไปหาต้นเดี๋ยวนี้แหละ ต้นบอกพี่...” ฟางข้าวเป็นห่วงน้องชายเหลือเกิน
“พี่ฟางไม่ต้องมาหาต้นหรอกครับ เพราะต้นกำลังจะเข้าคุกแล้ว”
“ไม่... ต้น... พี่จะไปช่วยต้นเอง พี่จะไปคุยกับนายหัวของต้น... พี่ไม่ยอมให้ต้นต้องติดคุกเด็ดขาด พี่ไม่ยอมหรอก...”
พ่อกับแม่จะต้องประณามหล่อนอย่างแน่นอน ถ้าหล่อนปล่อยให้น้องชายที่ท่านฝากฝังให้หล่อนดูแลให้ดีติดคุก
หล่อนผิดเองที่มัวแต่ทำงานหาเงิน จนไม่มีเวลาอบรมสั่งสอนน้องชาย
ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันคือความผิดของหล่อนมากกว่าครึ่งเสียอีก
ต้นน้ำเสียนิสัยก็เพราะหล่อน...
ดังนั้นหล่อนจะต้องแก้ปัญหาให้กับต้นน้ำ แม้ว่าจะต้องติดคุกแทนก็ตาม
“นายหัวไม่ยอมหรอกพี่ฟาง... นายหัวแค้นต้นมาก... ฮือออ”
“ต้นบอกที่อยู่มา พี่จะไปหาต้นเดี๋ยวนี้ บอกพี่มา...”
เมื่อต้นน้ำบอกที่อยู่ไร่กาแฟแล้ว ฟางข้าวก็สั่งให้น้องดูแลตัวเองให้ดี หล่อนจะไปถึงในพรุ่งนี้เช้า และก็ขอคุยกับเจ้าของโทรศัพท์มือถือหน่อย
“สวัสดีค่ะ ฉันเป็นพี่สาวของต้นน้ำนะคะ ฉันขอโทษกับสิ่งที่น้องชายฉันทำลงไป ฉันจะรีบลงไปตกลงค่าเสียหายให้เร็วที่สุด อย่าเพิ่งส่งน้องชายฉันเข้าคุกเลยนะคะ ฉันขอร้องล่ะ”
“ผมรู้ว่าคุณรักน้องชายของคุณมาก” สมศักดิ์กรอกเสียงไปตามสาย “แต่นายหัวของผมตัดสินใจแล้วว่า น้องชายของคุณต้องเข้าไปดัดนิสัยในคุก”
“อย่านะคะ ได้โปรดรอฉันก่อน ฉันจะรีบไปให้เร็วที่สุด ฉันกำลังจะจองตั๋วเครื่องบินทันทีที่วางสาย ได้โปรดนะคะ ได้โปรดรอฉันก่อน...”
สมศักดิ์ถอนใจออกมาเบาๆ เขาเห็นใจหญิงสาวผู้เป็นพี่สาวนะ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก
“ตำรวจจะมารับน้องชายคุณวันพรุ่งนี้ ถ้าคุณอยากเจอหน้าน้องชาย ก็ให้มาก่อนแปดโมงเช้าก็แล้วกัน”
“ฉัน... จะรีบไปให้เร็วที่สุดค่ะ”
ฟางข้าววางสายแล้วก็รีบโทรหาสมรศรี บอกเรื่องราวที่เกิดขึ้น จากนั้นก็รีบเก็บข้าวของมุ่งหน้าตรงไปที่สนามบินทันที
“ต้น... พี่กำลังจะไปช่วยนะ พี่จะต้องช่วยต้นให้ได้ พี่สัญญา...”
“นายหัวครับ... พี่สาวไอ้ต้นน้ำกำลังเดินทางมาที่นี่ครับ”
เสียงรายงานของสมศักดิ์ ทำให้ขุนเขาที่ยืนอยู่ริมระเบียงมาหลายชั่วโมงต้องหันมองด้วยความแปลกใจ
“จะมาทำไม”
“เห็นบอกว่าจะมาขอเจรจากับนายหัวน่ะครับ”
“ฉันไม่เจรจาอะไรทั้งนั้น”
น้ำเสียงของขุนเขาเต็มไปด้วยความเลือดเย็น ก่อนจะถามออกไป
“แล้วใครติดต่อเธอให้ไอ้ต้นน้ำ”
“เอ่อ... ผมให้ไอ้ต้นน้ำยืมมือถือครับนายหัว”
สมศักดิ์ก้มหน้าลง หลบสายตาดุดันของขุนเขาอย่างหวาดกลัว
“นายทำเกินคำสั่งฉันนะสมศักดิ์”
“ผม... ขอโทษครับนายหัว”
ขุนเขาขบกรามแกร่งของตัวเองแน่นอย่างพยายามระงับโทสะ
ค่ำคืนนี้เขาเดือดดาลมากเกินพอแล้ว เขาไม่อยากเพิ่มปริมาณความเกรี้ยวกราดให้มากขึ้นอีก
“คราวหน้าอย่าทำอะไรเกินคำสั่งฉันเด็ดขาด จำเอาไว้”
“ครับนายหัว”
ขุนเขาหมุนตัวมองออกไปยังขอบฟ้ากว้างที่ตอนนี้มีแสงสีเงินยวงของดวงอาทิตย์ยามเช้ามืดทอประกายให้ได้เห็น
“ฉันจะไม่พบใครทั้งนั้น สิ่งเดียวที่ฉันต้องการคือ ให้ไอ้ระยำนั่นติดคุก”
“ถ้า... พี่สาวไอ้ต้นน้ำไม่ยอมล่ะครับนายหัว”
“ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว ถ้านายห้ามไม่ได้ ก็ไปใส่กระโปรงแทนกางเกงเถอะ สมศักดิ์”
“ครับนายหัว”
สมศักดิ์ก้มหน้ารับคำสั่งอย่างนอบน้อม
“นายหัวครับ... เรื่องไอ้เถ้าแก่บุญเฮง นายหัวจะทำยังไงต่อไปครับ”
ดวงตาคมกริบของขุนเขาลุกโชนไปด้วยเพลิงไฟน่ากลัว
“ฉันจะเอาคืนมันให้สาสม”
“ให้ตำรวจบุกไปจับมันเลยไหมครับ”
“คนเลวอย่างมัน ไม่ยอมจนมุมหรอก แม้ว่าไอ้ต้นน้ำมันจะให้การซัดทอดก็เถอะ”
“แล้วนายหัว... จะทำยังไงกับมันครับ”
“หนามหยอกก็ต้องเอาหนามบ่ง”
น้ำเสียงของขุนเขาเยือกเย็น แต่แววตาของเขาลุกโชนไปด้วยเพลิงแค้น
สมศักดิ์ไม่เข้าใจความหมายของเจ้านายตัวเอง จึงทำได้แต่นิ่งเงียบ และปลีกตัวจากไปแต่โดยดี
“คอยดูก็แล้วกันไอ้บุญเฮง ว่าเกมนี้ใครจะชนะ”
น้ำเสียงของขุนเขาเหี้ยมเกรียม นิ้วแข็งแรงจิกกับขอบระเบียงไม้แน่น
- ผู้เขียน
