ตอนที่ 7
1030 คำ
ปั่ก ปั่ก ตุ๊บ ตั๊บ
ร่างของต้นน้ำปวดระบม เมื่อทั้งฝ่าเท้า ทั้งกำปั้นของผู้ชายสามคนกำลังระดมเข้าใส่ร่างกายของเขาอย่างบ้าคลั่ง
“โอ๊ยยยย ผม... ผมยอมแล้วครับ ผมยอมแล้วครับ อย่าทำอะไรผมเลย ผมเจ็บ โอ๊ยยยยย เจ็บบบบ...”
“เฮ้ย หยุดตีนก่อนพวกมึง”
เสียงทรงอำนาจของเถ้าแก่ตัวอ้วน วัยกลางคน ซึ่งเป็นเจ้าของไร่กาแฟที่มีพื้นที่ติดกับไร่ของขุนเขาดังขึ้น
“กำลังมันตีนเลยครับเถ้าแก่” ลูกน้องคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงชั่วร้าย
“เดี๋ยวมันก็ตายพอดี”
ต้นน้ำนอนคุดคู้อยู่กับพื้น สภาพของเขาในตอนนี้ยับเยินจนน่าสังเวชใจ
“เถ้า... แก่... ผม... ผมยอมแล้วครับ”
ต้นน้ำยกมือขึ้นไหว้ผู้ชายที่หลอกล่อให้เขาเข้าไปเล่นในบ่อนการพนัน จนเขาติดงอมแงม และมีปัญหาหนี้สินรุงรังเช่นนี้
“แสดงว่ามึงยอมทำตามความต้องการของกูแล้วสินะ ไอ้ต้นน้ำ”
“ผม... ยอมแล้วครับ”
ต้นน้ำไม่มีทางเลือกอีกแล้ว เมื่อไม่มีเงินสองแสนมาใช้หนี้เถ้าแก่บุญเฮง เขาก็ต้องทำในสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยกับนายจ้างของตัวเอง
“สรุปมึงเลือกเผาไร่ไอ้ขุนเขาแล้วใช่ไหมไอ้ต้นน้ำ”
“ครับ เถ้าแก่...”
เสียงหัวเราะของเถ้าแก่บุญเฮงดังกึกก้อง น้ำตาของต้นน้ำไหลพรากด้วยความละอายใจ
ขุนเขาเลี้ยงดูเขามาอย่างดี ให้ข้าว ให้น้ำ ให้งานทำ แต่เขากลับกำลังจะทำลายผู้มีพระคุณท่วมหัวด้วยการเผาไร่กาแฟ
แต่ถ้าเขาไม่ทำ...
เขาก็ควรจะต้องตายคาตีนของไอ้คนชั่วพวกนี้
เขารักตัวเองเกินกว่าจะยอมตาย
“ดี งั้นจัดการคืนนี้เลย เผาตอนที่ไอ้ขุนเขามันไม่อยู่นี่แหละดีที่สุด”
“นายหัวจะกลับมาคืนนี้ครับ”
ต้นน้ำรีบบอก เพราะอยากให้เถ้าแก่บุญเฮงยืดเวลาออกไป
“ถึงมันจะกลับมาคืนนี้ มันก็ทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะว่ะ เพราะไร่กาแฟของมันกำลังจะกลายเป็นทะเลเพลิง ฮ่าฮ่าฮ่า”
เสียงหัวเราะของเถ้าแก่บุญเฮงช่างชั่วร้ายเหลือเกิน แต่ต้นน้ำไม่มีทางเลือกอื่นใด นอกจากทำตามคำสั่งของมันเท่านั้น
“นายหัวครับ... ไฟไหม้ไร่กาแฟครับนายหัว”
เสียงของหัวหน้าคนงานดังมาตามสาย หลังจากที่เขากำลังนั่งอยู่บนรถยนต์ ห่างออกไปจากไร่กาแฟของตัวเองเพียงแค่สิบกว่ากิโลเมตรเท่านั้น
“เรียกรถดับเพลิงหรือยัง”
“ผมโทรเรียกแล้วครับนายหัว”
กรามแกร่งขอบขุนเขาขบกันแน่น เขาตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่น้อย แต่ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำก็คือดับไฟให้ได้ก่อน
“อีกไม่เกินสิบห้านาทีฉันจะถึงไร่ นายระดมคนงานไปช่วยกันดับไฟก่อน”
“ครับนายหัว”
หัวหน้าคนงานวางสายไปแล้ว ในขณะที่ขุนเขาตะโกนบอกคนขับรถเสียงดังลั่น
“ขับรถให้เร็วที่สุด”
“ครับนายหัว”
รถยนต์ราคาแพงพุ่งทะยานไปด้านหน้าด้วยความรวดเร็ว ระหว่างทางขุนเขาก็โทรติดต่อหาเพื่อนตำรวจ และบุคคลที่จะสามารถช่วยเหลือในการดับไฟนรกนี้ได้
ไร่กาแฟของเขามีระบบการดูแลรักษาความปลอดภัยที่ยอดเยี่ยม ไม่มีทางที่คนนอกจะลอบเข้ามาวางเพลิงได้ นอกเสียจากคนในที่เป็นหนอนบอนไส้
เขาจะจับไอ้คนทรยศมาขยี้ให้แหลกคามือ ให้สาสมกับสิ่งที่มันทำลงไป
ขณะที่น้องชายถูกบีบบังคับให้วางเพลิงเผาไร่กาแฟของผู้เป็นเจ้านาย คนเป็นพี่สาวที่รักน้องชายมากๆ อย่างฟางข้าวก็กำลังกระวนกระวายใจที่ติดต่อน้องชายไม่ได้
“ต้น... ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่... ต้นน้ำ... ฮือ”
“บางทีน้องชายของแกอาจจะไม่ได้เป็นอะไรก็ได้นะนังฟาง”
สมรศรีที่มาอยู่เป็นเพื่อนฟางข้าวที่ห้องเช่าพูดขึ้น เพราะไม่ต้องการให้หญิงสาวกังวลใจเกินกว่าเหตุ
“ฟางเป็นห่วงน้องพี่ศรี... สายต้นถูกตัดไปเฉยๆ แล้วก็ติดต่อไม่ได้อีกเลย ต้น... ต้นอาจจะกำลังตกอยู่ในอันตรายก็ได้”
ฟางข้าวเป็นห่วงน้องชายจับใจ น้ำตาไหลไม่หยุด
“น้องชายแกทำงานที่ไร่กาแฟใช่ไหม”
“ใช่จ้ะ ที่ชุมพร”
ขณะที่ตอบ ฟางข้าวก็ยังคงกดต่อสายหาน้องชายตลอดเวลา แต่ผลก็เหมือนเดิมคือไม่มีการตอบรับของต้นน้ำเลย
หล่อนใจคอไม่ดีเลย...
กลัวว่าต้นน้ำจะเป็นอะไรไป
“หรือว่าแกจะไปชุมพรล่ะ ไปหาน้องชายแกที่นั่น จะได้รู้ไปเลยว่าไอ้น้องชายแกเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ฟางก็อยากไปจ้ะ แต่ฟางต้องไปลางานกับหัวหน้าก่อน”
“แหม แกยังจะไปพบไอ้หัวหน้าเลวๆ นั่นอีกเหรอ เดี๋ยวมันก็จับแกไปขายอีกหรอก”
“แต่ถ้าฟางขาดงานไปเฉยๆ หัวหน้าก็คงไม่ให้เงินเดือนๆ นี้กับฟาง...”
ชีวิตของฟางข้าวมืดมนอับจนหนทางเหลือเกิน มองไปทางไหนก็ไม่มีแสงสว่างเลย
“เอาอย่างนี้ เดี๋ยวฉันจะไปที่ไนต์คลับเอง จะไปขอเบิกเงินเดือนของแกให้ แล้วก็จะบอกหัวหน้าว่าแกขอลางานสักสามสี่วัน โอเคไหม”
“ลำบากพี่ศรีไปหรือเปล่าคะ ฟางเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ยังไงคืนนี้ฉันก็ต้องไปทำงานที่ไนต์คลับอยู่แล้ว ส่วนแกไม่ต้องไป พักผ่อน รอฟังข่าวน้องชาย โอเคไหม”
ฟางข้าวยกมือขึ้นไหว้สมรศรีด้วยความซาบซึ้งในบุญคุณ
“ขอบคุณพี่ศรีมากนะจ๊ะ ขอบคุณที่ช่วยเหลือฟางมาตลอดเลย...”
“ก็แกมันน่าสงสารขนาดนี้ ฉันไม่ช่วยแกได้ยังไง ไม่ต้องคิดมากหรอก”
ฟางข้าวเดินเข้ามาสวมกอดสมรศรี และร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ไม่ต้องร้องไห้ บางทีน้องชายของแกอาจจะไม่ได้เป็นอะไรก็ได้ อย่าคิดมาก ทำใจให้สบาย เชื่อฉันสิว่าพรุ่งนี้น้องชายตัวแสบมันจะต้องติดต่อกลับมาแน่นอน”
หล่อนก็ภาวนาขอให้เป็นอย่างที่สมรศรีพูด
- ผู้เขียน
