ตอนที่ 3
1019 คำ
“ใกล้ถึงหรือยังไอ้ตะวัน”
ขุนเขากรอกเสียงไปตามสายโทรศัพท์ เมื่อนั่งรอเพื่อนรักอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงแต่เพื่อนยังไม่โผล่หัวมาเสียที
“รถติดว่ะไอ้ขุน มีอุบัติเหตุข้างหน้าพอดี แต่กูใกล้ถึงแล้วล่ะ รออีกแป๊บเดียว” กล้าตะวันกรอกเสียงหงุดหงิดมาตามสาย
“เออๆ ขับรถดีๆ ล่ะ เดี๋ยวกูดื่มรอ”
เมื่อรู้ว่าเพื่อนจะมาช้ากว่าที่คาดการณ์เอาไว้ ขุนเขาจึงส่งสัญญาณให้กับพนักงานให้มาที่โต๊ะ และสั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอร์มาดื่มรอ
ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบๆ ไนต์คลับ เพราะต้องการมองหาผู้หญิงคนนั้นที่หล่อนบอกว่าทำงานอยู่ในนี้ แต่นั่งมาสักพักแล้วก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของหล่อน
“เครื่องดื่มมาแล้วค่ะ”
ขุนเขายกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบ และหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาเพื่อจะเล่นฆ่าเวลา แต่หางตาของเขาก็ปะทะเข้ากับอะไรบางอย่าง จึงค่อย ๆ หันไปมองเต็มๆ ตา
แม้จะอยู่ในความมืดสลัว แต่เขาไม่มีทางที่จะลืมผู้หญิงคนที่ทำให้หัวใจของตัวเองเต้นแรงได้อย่างแน่นอน
ผู้หญิงคนนั้นนี่...
ความแช่มชื่นติดอยู่ในหัวใจได้เพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียว เมื่อเขาเห็นผู้หญิงที่ตัวเองมองหามาตลอดถูกผู้ชายคนหนึ่งประคองร่างเอาไว้ และกำลังจะพาออกไปนอกร้าน
หล่อนเหมือนไม่มีสติ...
จิตใต้สำนึกของเขาบอกเช่นนั้น และแน่นอนว่าเขายอมนั่งมองเฉยๆ แบบนี้ไม่ได้
ขุนเขาลุกขึ้นยืนและตรงปรี่จะเข้าไปช่วยหญิงสาวที่เขาคิดว่าหล่อนไม่ได้สติ แต่แล้วแขนล่ำของเขาก็ถูกอุ้งมือหยาบของใครบางคนคว้าเอาไว้
เขาหันไปมอง และก็พบว่าเป็นผู้ชายรูปร่างอ้วนท้วม สวมใส่เสื้อผ้าเนื้อดี
“คุณลูกค้ากำลังจะไปไหนหรือครับ”
ผู้ชายคนนี้ก็คือหัวหน้าของฟางข้าวนั้นเอง และเขาก็เป็นตัวการในการวางยาในน้ำดื่มให้ฟางข้าวมีสภาพเป็นเช่นนี้
“ผมจะไปช่วยพนักงานคนนั้นครับ เธอเหมือนไม่ได้สติ”
“เธอไม่ได้เมาหรือไม่ได้สติหรอกครับ”
ชายร่างอ้วนท้วมเขย่งปลายเท้าขึ้นมาให้ใกล้กับใบหูของขุนเขามากที่สุด และกระซิบเบาๆ
“เธอขายตัวครับ”
เนื้อตัวของขุนเขาแข็งทื่อ เขามองกลับไปยังร่างอรชรที่กำลังจะหายออกไปนอกไนต์คลับด้วยสายตาเหลือเชื่อ
“เธอเป็นพนักงานเสิร์ฟไม่ใช่หรือครับ” เขายังไม่อยากเชื่อ
ใช่... เขาจะไม่มีวันยอมเชื่อหรอกว่าผู้หญิงที่เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นจะ... จะเป็นผู้หญิงขายบริการ
“ผมเป็นหัวหน้างานของเธอครับ เธอขายบริการมาตั้งนานแล้ว ถ้าคุณอยากได้เธอ บอกผมนะครับ ผมจะจัดการให้ แต่คืนนี้คงไม่สะดวก เพราะเธอรับเอาไว้สองงานซ้อน”
มือหนาของขุนเขากำแน่นอยู่ข้างลำตัว เขารู้สึกเหมือนถูกค้อนหนาหนักทุบศีรษะเต็มแรง จนสมองมึนงง
“สนใจไหมครับ เดี๋ยวผมจัดการให้ คืนพรุ่งนี้นะครับ”
ขุนเขากัดฟันกรอด เขาตวัดตามองผู้ชายข้างตัวด้วยทีท่าไม่พอใจ
“ผมไม่สนใจครับ”
“ทำไมล่ะครับ น้องฟางข้าวเด็ดนะครับ ลูกค้าเก่าๆ ที่เคยใช้บริการเธอต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า เธอสุดยอดมาก ได้ทุกท่าด้วยนะครับ”
“ผมบอกว่าไม่สนใจไงครับ!”
ขุนเขาตวัดกลับไป พร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอึกใหญ่
ผู้ชายร่างอ้วนท้วมหน้าเจื่อนลง แต่ก็ยังไม่ละความพยายาม
“ถ้าคุณลูกค้าเปลี่ยนใจยังไง บอกผมได้นะครับ ผมเป็นผู้จัดการที่นี่”
ขุนเขาจ้องหน้าคู่สนทนาเขม็ง จนกระทั่งผู้ชายคนนั้นปลีกตัวเดินจากไป
นิ้วแกร่งที่กุมอยู่รอบแก้วบีบแน่นจนแก้วในมือแทบแตกละเอียด
“หน้าตาซื่อ ไว้ใจไม่ได้เลยสินะ”
เขาพึมพำออกมาอย่างผิดหวัง ก่อนจะสั่งเครื่องดื่มมาเพิ่มอีก ความหงุดหงิดยังคงกัดกินภายในอกของขุนเขาตลอดเวลา
“ป... ปล่อย... ฉัน...”
ฟางข้าวพยายามต่อสู้กับฤทธิ์ของยานอนหลับที่ตัวเองถูกวางในแก้วน้ำดื่มอย่างสุดความสามารถ
“อย่าเรื่องมากน่ะ จะถึงรถอยู่แล้ว”
เสียงผู้ชายที่ทั้งลากทั้งหิ้วร่างเล็กของฟางข้าวดังเตือนขึ้น
“ปล่อย... ปล่อย... ฉันเถอะ... ปล่อย...”
“อย่าเล่นตัวนักเลย เสี่ยรออยู่ที่โรงแรมใกล้ๆ เนี่ยแหละ เดี๋ยวก็จะได้ขึ้นสวรรค์แล้วน้องสาว”
ฟางข้าวกัดฟันต่อสู้กับความง่วงที่เกิดจากฤทธิ์สุดกำลัง ดวงตาของหล่อนใกล้จะปิด ร่างกายอ่อนแรงจนน่าตกใจ
แต่หล่อน...
หล่อนจะไม่ยอมแพ้กับโชคชะตาร้ายๆ แบบนี้หรอก หล่อน... จะต้องสู้ให้สุดความสามารถ หล่อนจะไม่ยอมเป็นที่ระบายความใคร่ให้กับไอ้เสี่ยนรกที่ไหนเด็ดขาด
หล่อนยอมตายเสียดีกว่า ถูกทำลายศักดิ์ศรีความเป็นคน
หญิงสาวรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายที่มี สะบัดสุดแรงเกิด ก่อนจะวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต แต่เพราะฤทธิ์ยาทำให้หล่อนวิ่งโซซัดโซเซ ไปหยุดที่หน้ารถยนต์คันหนึ่ง และล้มลง
เอี๊ยดดดดด...
เสียงล้อรถครูดกับพื้นถนนดังสนั่น พร้อมกับรถยนต์หรูที่หยุดสนิท ก่อนที่จะกระทบเข้ากับร่างอรชรที่ล้มพับอยู่ด้านหน้า
“อะไรวะ!”
กล้าตะวันทั้งตกใจทั้งไม่พอใจ เขารีบก้าวลงมาจากรถ กำลังจะเข้าไปจัดการกับคนที่พรวดพราดมานอนล้มคว่ำที่หน้ารถยนต์ของตัวเอง แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาคว้าร่างที่อ่อนแรงบนพื้นถนนขึ้นมาประคองเอาไว้
“ขอโทษด้วยนะครับ พอดีเมียผมเมามาก กำลังจะพากลับบ้าน”
กล้าตะวันกำลังจะเชื่อเช่นนั้น แต่พอเขาสบสายตากับดวงตาปรือที่คล้ายจะหลับอยู่ตลอดเวลาของหญิงสาว อะไรบางอย่างในแววตาตรงหน้า ทำให้เขาเริ่มเอะใจ
- ผู้เขียน
