ฟางข้าวชะงักกึก หลังจากเพิ่งก้าวพ้นธรณีประตูห้องน้ำออกมา
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
“คุณ... ขุนเขา...”
เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง มันห้องพักส่วนตัวของหล่อนนะ
หญิงสาวพยายามข่มความหวาดหวั่นเอาไว้ และก็ออกปากขับไล่
“ฉันรู้ดีค่ะว่าคุณเป็นเจ้าของที่นี่ แต่คุณอนุญาตให้ฉันพักที่ห้องนี้แล้ว ดังนั้นช่วยเคารพความเป็นส่วนตัวของฉันด้วยค่ะ”
แทนที่เขาจะสะทกสะท้าน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับผุดขึ้นที่มุมปากหยักสวยแทน
“ปกติคุณพูดแบบนี้กับเจ้านายของคุณอย่างนั้นหรือ”
หล่อนเม้มปากแน่น และมองเขาตลอดเวลาด้วยแววตาระแวดระวัง
ขุนเขาอดที่จะขำขันไม่ได้
“คุณกลัวอะไรผม”
“ก็คุณเข้ามาในห้องพักฉันนี่คะ มันไม่ใช่เวลาทำงานแล้วด้วย ฉันเลิกงานแล้ว” หล่อนย้ำชัดๆ เสียงดังกังวาน
“นั่นมันแค่งานบ้าน แต่งานบนเตียงเวลาเพิ่งเริ่มต้นเองนะ ฟางข้าว”
เจ้าของชื่อถึงกับหน้าแดงก่ำ และเข้าใจความหมายนั้นเป็นอย่างดี
“ฉัน... เอ่อ...”
หล่อนจะบอก
