SHAKE GIVE UP :: CHAPTER 2 [30%]
1054 คำ
Shake & Lastneem
2
แผงอกแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม วัยยี่สิบปีของเขาบ่งบอกได้ว่าเขาคนนี้โตเกินพอที่จะรับรู้เรื่องราวต่างๆ ได้แล้ว ใบหน้าหล่อหลับตาพริ้มเนื่องจาก เมื่อคืนได้เขย่าสาวสวยทั้งสองคนที่นอนขนาบข้างกายของเขา บนเตียงนอนไม่ต่างจากการผ่านศึกหนักมา ลมหายใจสม่ำเสมอของเชคพ่นออกอย่างเหนื่อยล้า ธรรมดาซะที่ไหน? ที่คนอย่างเขาจะเขย่าผู้หญิงทีถึงสองคน หมดถุงยางอนามัยไปหลายเลยล่ะ ถัดมาอีกห้องที่ร่างของชายวัยยี่สิบปีก็เช่นกัน แต่เขาคนนี้กลับลุกขึ้นนั่งและยีผมสีดำของตัวเองอย่างหงุดหงิด ลุกขึ้นไปหยิบบุหรี่มาจุดสูบ หันไปมองร่างของหญิงสาวที่เขาเองก็จัดเต็มไปทั้งคืน แต่จะต่างก็ตรงที่ว่าเขาเล่นอะไรพิเรนท์มากซะจนเธอคนนี้ช้ำไปทั้งร่างกาย ฟาโรห์เดินออกจากห้องตัวเอง กวาดสายตามองไปที่ห้องรับแขกก็พบว่าห้องตอนนี้เละยิ่งกว่าอะไรดี ร่างสูงพ่นควันออกจากปากและเดินตรงไปที่ห้องตรงข้าม
“ไอ้เชค ตื่นเว้ย!!”
“อือ เรียกหาพ่อมึงเหรอ ไอ้ฝา...”
“หือ ไอ้เวร!! ฝาพ่อมึงสิ” ฟาโรห์เดินไปจับหญิงสาวที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้นและสั่งให้ออกจากห้องไป ก็เหลือแต่เขาสองคนเท่านั้น ฟาโรห์เท้าเอวมองเชคที่ลุกขึ้นนั่งหาวออกมา พร้อมกับบิดตัวอย่างขี้เกียจ
“เรียกกูทำไมเนี้ย เมื่อคืนกูจัดหนักนะมึง -___-“
“เออกูรู้ เหอะจัดสองเลยนะมึง ร้ายกาจจริงๆ”
“เรื่องของกู ว่าแต่มึงเหอะ สาวที่นอนด้วยไม่ตายแล้วหรือไง?”
“ตายห่าไร... กูไม่ได้รุนแรง”
“แต่พิสดาร? J”
“ไอ้เชค!!” เชคหัวเราะออกมาก่อนจะเสยผมตัวเองขึ้นไป หยิบบุหรี่ที่หัวเตียงมาจุดสูบทันที พลางมองไปที่นาฬิกาที่ตอนนี้บ่งบอกว่าเป็นเวลาเกือบจะสิบโมงเช้าแล้ว
“ซวยแล้วไง...”
“อะไรของมึง? เฮ้ย!!” ฟาโรห์มองเชคที่ลุกขึ้นวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันทีอย่างเร่งรับ ตายละหว่า...? ลืมลาสนีมไปซะสนิทเลยนะเนี้ย ร่างหนารีบทำความสะอาดร่างกายและหน้าตัวเองทันทีอย่างร้อนรน ก่อนจะวิ่งออกมาหยิบเสื้อยืดสีดำกับกางเกงห้าส่วนสีเทาออกมาสวมอย่างลวกๆ จนฟาโรห์ขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“มึงจะรีบไปไหนของมึงว่ะ?”
“ไม่มีเวลาแล้วว่ะ เดี๋ยวกลับมากูเล่าให้ฟัง ไปนะ!!”
“เออ เรื่องของมึง” ร่างหนาของฟาโรห์ส่ายหน้าไปมากับสิ่งที่เพื่อนของตัวเองกำลังทำ มันเป็นอะไรของมัน? แต่ก็ช่างเหอะ จะสนทำไม เดี๋ยวมันก็เล่าให้ฟังเองล่ะ... เชคขับรถปอร์เช่ของตัวเองออกจากคอนโดของฟาโรห์ทันทีอย่างเร่งรีบ มองนาฬิกาที่ข้อมือก็พบว่ามันเลยมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ ให้ตายเหอะ!! จะโกรธเราเปล่าว่ะเนี้ย ใบหน้าหล่อใสพ่นลมออกมา ตรงมาที่ร้านอาหารทันทีอย่างรีบร้อน
“ลาสนีม!! แฮ่กๆ” เสียงของเชคสะกดทุกอาการของคนที่นั่งทานอาหารอยู่ ใบหน้าหล่อใสที่หอบอยู่ถึงกับส่งยิ้มหวานๆ ไปให้จนสาวน้อย สาวใหญ่ที่นั่งทานอาหารกันอยู่ถึงกับใจหล่น ร่างบางของคนที่ถูกเรียกเดินออกมาจากครัว เท้าเอวมองเชคที่ยิ้มให้
“มาช้ามากเลยนะ นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว...”
“ขอโทษนะครับ พอดีเมื่อคืนมีเรื่องที่ผับนิดหน่อยนะ L”
“เอาเถอะ พี่ก็ไม่ได้คาดหวังว่านายจะทำตามที่พูดหรอกนะ แต่มาแล้วก็ตามพี่มาแล้วกัน”
“ครับผม...” ลาสนีมเดินนำเชคเข้ามาที่ครัว ซึ่งตอนนี้ก็ไม่ได้ยุ่งอะไรมากเท่าไหร่ แต่แค่ตอนนี้พนักงานที่รับเมนูไม่มาคนหนึ่ง เธอเลยต้องให้ร่างสูงตรงหน้าที่ยิ้มให้อย่างสดใสต้องทำงานนี้แทน
“ช่วยรับเมนูลูกค้าให้หน่อยได้ไหม? พอดีพนักงานที่รับอีกคน เขาลา”
“ได้สิครับ ไม่มีปัญหาแน่นอน ^^” เชครับคำแล้วมองลาสนีมที่หยิบผ้ากันเปื้อนสีดำที่ติดโลโก้ร้านและชื่อของเธอให้เขา ร่างหนารับมาและสวมมันทันที ก่อนจะหยิบสมุดจดมาถือไว้พร้อมกับแกว่งปากกาไปมาอย่างกวนๆ
“ทำได้แน่นะ”
“พี่พูดอยู่กับใครครับ? เชคนะครับ”
“จ้า ก็รู้ไง แต่ที่ถามเพราะจะถามเพื่อความแน่ใจ” ร่างเล็กส่ายหน้าไปมากับท่าทางกวนๆ ของเชค ร่างหนายิ้มมุมปากและเดินตรงมาประชิดร่างของลาสนีมจนเธอตกใจ ใช้มือยันอกแกร่งไว้ มองใบหน้าหล่อใสที่ก้มหน้าลงจนลมหายใจ ของทั้งสองคนผสานกันไปมา
“นะ นี่ไปทำงานได้แล้วนะ”
“ครับผม แต่ก็แค่ต้องการกำลังใจง่ะ -3-“
“อะ เอ๊ะ? อะไร...”
ฟอด!!
“O_O!!”
“แก้มหอมไม่เคยเปลี่ยน ให้ตายเหอะ อยู่ในครัวตลอดยังหอมขนาดนี้เลยนะเนี้ย อร๊าย >/////.<”
“อะ เออได้สิ แหม... พนักงานหล่อ น่ารักแบบนี้ จะมากิน เอ้ย มาหาทุกวันเลยล่ะ”
- ผู้เขียน
