ก๊อก…ก๊อก…
เสียงเคาะประตูดังขึ้นในช่วงเช้าตรู่ของอีกวัน นิรินสะลึมสะลือขยับพลิกตัวไปมาหลังจากที่เพิ่งนอนหลับไปได้ไม่กี่ชั่วโมง
“เปิดประตูให้พี่หน่อยริน”
เธอสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนเมื่อได้ยินเสียงของพี่สาวที่ร้องเรียก
“ไบรอันเล่าให้พี่ฟังหมดแล้วนะ มันเกิดอะไรขึ้นเล่าให้พี่ฟังหน่อย” นินลาถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อได้เห็นสีหน้าอิดโรยและขอบตาบวมเป่งของน้องสาว
เพียงแค่นี้ก็รู้ได้ทันทีว่านิรินคงร้องไห้มาตลอดทั้งคืน
“เราเลิกกันแล้วค่ะ”
“แล้วทำไมสภาพแกถึงเป็นแบบนี้ ไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นมันทำร้ายตบตีแกด้วยเหรอ?” ครั้งนี้เธอถามด้วยความเดือดดาลเมื่อบังเอิญเหลือบไปเห็นรอยเขียวช้ำที่ติดอยู่ตามลำคอและแขนทั้งสองข้างคล้ายกลับถูกบีบรัดอย่างแรง
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ เมื่อคืนทะเลาะกันหนักเขาเลยพลั้งมือทำร้ายหนู”
“แกอย่าปิดบังพี่นะ ถ้ามันทำอะไรแกมากกว่านั้น พี่จะให้ไบรอันจั
