โรงพยาบาล…
“มันจะตายไหมไอ้โฮป”
“ไม่น่าจะตายง่ายๆ หรอก ดูจากสภาพแล้ว”
“เส้นเลือดในสมองมันแตกแล้วหรือเปล่า ทำไมถึงหลับข้ามวันขนาดนี้”
หิรัญค่อยๆ ขยับพลิกตัวไปมาหลังจากที่ได้ยินเสียงบทสนทนาดังรบกวนจนทำให้รู้สึกตัว
“หนวกหู!” เขาพูดอย่างนึกรำคาญเมื่อเห็นเพื่อนสนิททั้งสองยืนอยู่ข้างเตียงพลางจ้องมองมาทางเขาด้วยความสงสัย
“ยังไม่ตายว่ะ” โฮปพูดแซวด้วยน้ำเสียงโล่งอกเนื่องจากหิรัญนอนหลับนานข้ามวันไม่ยอมตื่น
“คนจะหลับจะนอน เสียงดังไม่มีมารยาท”
“เอ้า! ไอ้เวรนิ พวกกูเป็นห่วงเลยอดหลับอดนอนมานั่งเฝ้า ยังจะมาปากดีอีก”
“…..” ชายหนุ่มก้มลงมองตัวเองที่อยู่ในชุดของผู้ป่วยโรงพยาบาล ไม่คิดมาก่อนว่าต้องกลายเป็นผักนอนให้น้ำเกลืออยู่แบบนี้
“แล้วไปทำยังไงให้อาการมันกำเริบจนต้องเข้าโรงพยาบาลแบบนี้อีก” โฮปยังคงถามด้วยความอยากรู้ เพราะภายนอกของเพื่อนชายยังดูแข็งแรงดี
“ไม่รู้ดิ มันอยากเป็นก็เป็น” หิรัญตอบอย่าง
