สิงหาเข้าห้องน้ำไปหลายนาที ออกมาก็ยังเห็นคะนิ้งนั่งอยู่ท่าเดิมบนเตียง
"จะอาบน้ำก่อนไหม ฉันจะไปรอข้างนอก"
"คุณบอกรักฉันเหรอ"
"หืม?" สิงหาเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงข้างเตียง คะนิ้งเองก็รีบคลานเข้ามานั่งตรงขอบเตียง เงยหน้าช้อนตามองสิงหาอยู่ "แล้วหนูไม่ได้ยินเหรอ ฉันก็พูดชัดนะ"
"ไม่ใช่ไม่ได้ยินแต่มันไม่อยากเชื่อ คุณเล่นตลกหรือเปล่า วันก่อนยังวางเส้นไว้ให้ บอกว่าห้ามรู้สึก ถ้าเผลอรู้สึกขึ้นมาไม่ว่าใครก็เขี่ยทิ้งทั้งนั้น มาวันนี้คุณมาบอกรัก"
"วันก่อนมันก็คืออดีต วันนี้มันก็คือปัจจุบัน ความรู้สึกคนเรามันเปลี่ยนกันไม่ได้เหรอคะ"
"มันดูโลเล ไม่น่าเชื่อถือ"
"หนูกังวลอะไรคนเก่ง" สิงหาคุกเข่าลงข้างเตียง จับมือเล็กรวบเข้ามากอบกุมเอาไว้ ก่อนจะถามออกไป "ฉันไม่ได้โลเล แต่เหตุการณ์ที่เกิดหลังจากที่พูดแบบนั้นไป มันทำฉันรู้ตัวว่ารู้สึกดีกับหนู ฉันชัดเจนกับตัวเอง ไม่ได้อยากเสียหนูไปก่อนถึงมารู้ตัว"
"..." สา
