"คุณจะพาฉันไปไหน" คะนิ้งเอ่ยทันทีที่สิงหาขับรถขึ้นมาบนถนนใหญ่
"คอนโด" เสียงเข้มเอ่ยตอบมาแบบที่ไม่ได้หันหน้ามามอง
"คอนโดเหรอคะ..คืนนี้ไม่มีงานอะไรแล้วเหรอ"
"ฉันก็มีลูกน้อง ถ้าจะต้องทำเองทั้งหมด ฉันจะจ้างมันทำไมกันเยอะแยะ"
"คุณโมโหอะไร" เพราะน้ำเสียงที่พูดออกมาเหมือนกำลังหงุดหงิดเธอยังไงยังงั้น คะนิ้งถึงไม่เข้าใจว่าเธอทำอะไรผิดไป ทั้งที่เมื่อกี้น้ำเสียงที่พูดขอโทษเธอมันยังพูดด้วยน้ำเสียงดีๆ อยู่เลย
"..." สิงหาได้ยินแต่ก็เงียบ ตั้งใจขับรถต่อไปพักใหญ่ คะนิ้งเองถึงเลือกที่จะไม่ถามอะไรออกไปต่อ
บนรถตอนนี้มีเพียงเสียงเพลงที่เปิดดังคลอเบาๆ ให้คลายความอึดอัดในใจ สายตาคู่สวยทอดมองออกไปนอกตัวรถ ไม่ได้อยากจะวุ่นวายอะไรกับสิงหามาก กลัวว่าโมโหขึ้นมาแล้วอยากจะโยนเธอไปให้ใครต่อใครขึ้นมาอีก...
"ไม่ได้โมโหอะไร ถ้าพูดแล้วทำให้หนูรู้สึกแบบนั้นก็ขอโทษ" หลายนาทีที่เงียบกันไป สิงหาก็พูดขึ้นมาด้วยคำขอโทษอี
