คำสาปราชันย์ ภาคอดีต

บทที่ 3

บทที่ 3

เมื่อหันไปไม่พบใครหลงเหยียนถอนหายใจออกมาหนัก ๆ อีกครั้ง แม้จะเสียใจ แต่การหายออกมานาน ๆ แบบนี้คงไม่เป็นผลดีกับเส้นทางอาชีพของเธอในวันข้างหน้าเท่าไรนัก

แต่แผ่นหลังของหญิงสาวกลับรับรู้ความรู้สึกที่โดนกระแทก ร่างของหลงเหยียนร่วงลงไปที่ท้ายเรือและหายไปในห่วงทะเลลึก หญิงสาวพยายามต่อสู้กับเกลียวคลื่นที่ซัดเธอจนจมลงเรื่อย ๆ และเรื่อย ๆ

ความมืดมิดของท้องทะเลเข้ามาปกคลุมรอบกายหญิงสาวเมื่อเธอถูกคลื่นพัดพาให้จมลงไปเรื่อย ๆ ความหนาวเย็นจากน้ำทะเลทำให้ร่างกายเริ่มชา แต่หัวใจยังคงเต้นแรงด้วยความตื่นตระหนก เธอมองเห็นแสงจางๆ จากผิวน้ำข้างบนที่ค่อย ๆ ห่างออกไป รู้สึกเหมือนแสงสุดท้ายของชีวิตกำลังเลือนหายไปกับความมืด

รอบตัวเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตใต้ทะเลที่แหวกว่ายผ่านไปมา เธอพยายามขยับร่างกายเพื่อว่ายกลับขึ้นไป แต่ดูเหมือนว่าพลังทั้งหมดของเธอกำลังถูกดูดออกไปจากความเย็นและแรงกดดันของน้ำทะเลที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

สายตาของเธอเริ่มพร่ามัว หูเริ่มไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงหัวใจที่เต้นตุบ ๆ อย่างเบา ๆ จนกระทั่งในที่สุด ความมืดมิดและความเงียบสงบก็มาปกคลุมทุกสิ่ง เธอจมดิ่งลงไปในก้นทะเล ราวกับจะเป็นส่วนหนึ่งของความลึกและความเงียบของมหาสมุทรที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ความรู้สึกของเธอเป็นส่วนผสมระหว่างความกลัวและความสิ้นหวัง เมื่อสายตาเริ่มพร่ามัว ภาพรอบตัวกลายเป็นเงาลาง ๆ ความรู้สึกโดดเดี่ยวและอ้างว้างเข้ามาครอบงำ ทุกอย่างดูเหมือนจะห่างไกลออกไป เสียงหัวใจที่เต้นตุบ ๆ อย่างเบา ๆ เป็นสิ่งเดียวที่ย้ำเตือนว่าเธอยังคงมีชีวิตอยู่

เมื่อความมืดมิดและความเงียบสงบปกคลุมทุกสิ่ง เธอรู้สึกเหมือนตัวเองถูกกลืนหายไปกับความลึกของมหาสมุทร ความหนาวเย็นแผ่ซ่านผ่านร่างกาย ความเจ็บปวดจากการต่อสู้กับคลื่นและน้ำทะเลเริ่มจางหาย แต่ความรู้สึกว่างเปล่าและสิ้นหวังกลับชัดเจนขึ้น

เธอรู้สึกเหมือนถูกตัดขาดจากทุกสิ่งที่เคยมี ราวกับว่าเธอกำลังจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของความเงียบและความมืดของท้องทะเล ไม่มีเสียง ไม่มีแสง ไม่มีอะไรนอกจากความรู้สึกที่หลงเหลืออยู่ในหัวใจ ความทรงจำของคนรักและชีวิตที่ผ่านมาเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ยังคงอยู่ในความคิดของเธอ แม้ในขณะที่เธอกำลังจมดิ่งลงไปในความลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ภาพของหญิงสาวและเด็กชายในฝันปรากฏให้หลงเหยียนเห็นอีกครั้ง ชุดและเสื้อผ้าในแบบเดิม หน้าตาเหมือนเดิมอย่างที่เธอฝันเมื่อคืนก่อนและหลาย ๆ คืนก่อน

ถ้อยคำและภาพเรื่องราวที่ชัดเจนกว่าในฝันปรากฏให้กับหญิงสาวได้เห็นอีกครั้ง

ภาพชายหนุ่มที่เธอสบตาก่อนที่จะตื่น สามีของหญิงสาวที่ถูกฆ่า ภาพยิ่งใหญ่ของอีกฝ่าย จนกระทั่งเกิดความรักกับแม่นางหยูอิงที่เป็นฮองเฮาเพียงหนึ่งเดียวของหวงตี้ กษัตริย์ผู้ทรงอำนาจปกครองอาณาจักรด้วยความแข็งแกร่ง แต่กลับมีรักให้เพียงแค่ภรรยาของตนเพียงผู้เดียว

รักลึกซึ้งขนาดที่คนทั่วทั้งอาณาจักรต่างพูดว่ามันคือรักแท้และรักเดียวในชีวิต และรัชทายาทหย่งเล่อเด็กชายที่น่าสงสาร ทายาทแห่งบัลลังก์ที่มั่นคงที่มิได้สืบสานเรื่องราวต่อเพราะต้องมาสิ้นไปก่อนเวลาอันควร

“ช่วยพวกเราด้วย” คำร้องขอสลับกับเรื่องราวน่าอดสู ทั้ง ๆ ที่เป็นหวงตี้ทำเพื่อประชาราษฎร์ปกป้องอาณาจักรจากศัตรูได้ แต่กลับปกป้องชีวิตภรรยาและลูกจากขุนนางใกล้ชิดที่คิดว่าภักดีไม่ได้

ภาพที่หลงเหยียนฝันถึงในช่วงนี้มันไม่ใช่ความฝัน แต่มันคือเหตุการณ์จริงที่ฮองเฮาและรัชทายาทสิ้นเพราะเหล่าขุนนาง

และทั้ง ๆ ที่การถูกฆ่าตายเพราะคนทรยศดูจะเป็นเรื่องที่น่าเจ็บปวดที่สุด แต่ไม่หยูอิงและหย่งเล่อยังคงติดอยู่กับคำสาปที่ยังไม่ถูกคลาย

ภาพหลังจากความฝันที่หญิงสาวเคยเห็นในทุกคืนดำเนินต่อ หลังจากหวงตี้ได้เห็นสภาพศพของคนรักแและบุตรชายที่ถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม เพราะทนการสูญเสียไม่ได้ จึงใช้ศาสตร์ลึกลับจากคัมภีร์โบราณเรียกวิญญาณของภรรยาและลูกชายกลับมา

ทั้ง ๆ ที่นี่ควรจะทำให้ทุกคนติดต่อพูดคุยกันได้ หรือแม้กระทั่ง เรียกวิญญาณไปสถิต ณ ร่างใหม่ แต่มันกลับไม่ได้เป็นอย่างนั้น

หยูอิงและหย่งเล่อติดอยู่กับคำสาปร้ายแรงที่ทำให้ทั้งสองกลายเป็นวิญญาณที่ค้างอยู่ระหว่างภพ จะเกิดก็ไม่ได้ จะตายก็ไม่ได้ ไม่สงบสุขมาแล้วหลายพันปี

ทั้งสองเฝ้ารอให้ใครสักคนเจอเข้ากับคัมภีร์โบราณนั้น และปลดปล่อยวิญญาณของทั้งคู่ให้ไปสู่สุขติและใครคนนั้นก็คือหลงเหยียน

หลังจากการรอคอยหลายพันปี ความหวังก็เกิดอีกเมื่อมีคนขุดพบสุสานของนางและลูก

“ช่วยพวกเราด้วยเถอะ” หยูอิงเอ่ยอ้อนวอนหญิงสาวผู้ที่ค้นพบคัมภีร์โบราณที่จองจำนางและบุตรชายเอาไว้

แม้จะยังสับสนหลายอย่าง แต่หลงเหยียนก็คิดว่าตัวเองจะต้องช่วยสองแม่ลูกนี่ให้ได้

แต่จะช่วยเช่นไรตอนนี้เธอเองก็ยังเอาตัวไม่รอด

ขณะที่เธอกำลังจะยอมจำนนต่อความมืดและความเงียบของทะเลลึก จู่ ๆ ก็มีมือแกร่งกระชากร่างของเธอขึ้น ร่างกายที่อ่อนล้ารู้สึกถึงแรงดึงที่พยายามดึงเธอขึ้นไปยังผิวน้ำ ความหวังเริ่มแทรกซึมเข้ามาในจิตใจอีกครั้ง แม้จะอ่อนล้าแต่เธอก็พยายามใช้พลังที่เหลือเพื่อต่อสู้กับความมืดมิดนั้น

หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง ความรู้สึกตื่นตระหนกกลับมาใหม่ หูเริ่มได้ยินเสียงคลื่นและความวุ่นวายที่อยู่บนผิวน้ำ เสียงหัวใจที่เต้นตุบๆ กลายเป็นจังหวะที่เตือนให้เธอรู้ว่าชีวิตของเธอยัง(ไม่)สิ้นสุด ร่างกายของเธอเริ่มขึ้นสู่ผิวน้ำอย่างช้า ๆ ความเย็นและความหนาวจากน้ำทะเลเริ่มจางหายเมื่อแสงจากผิวน้ำเริ่มส่องเข้ามา

เมื่อเธอขึ้นมาถึงผิวน้ำและสูดอากาศเข้าเต็มปอด เธอรู้สึกเหมือนถูกชุบชีวิตใหม่ ความกลัวและความสิ้นหวังที่เคยถาโถมเข้ามาในใจเริ่มสลายไปพร้อมกับลมหายใจแรกที่ได้รับ มือแกร่งที่ดึงเธอขึ้นมาเป็นเสมือนเครื่องยืนยันถึงความหวังและการรอดชีวิตในวันที่มืดมนที่สุด

“ฟื้นสิ เป็นอะไรหรือไม่” แรงตบเบา ๆ ที่หน้า และเสียงเรียกทำให้หลงเหยียนค่อย ๆ ขยับตัว หญิงสาวลืมตามองแล้วเห็นชายแต่งชุดโบราณก็คิดว่าคงมีใครบนเรือไปช่วยตัวเองที่ตกเรือไปเมื่อครู่

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย มึนหัวไปหมด ยังไม่ได้กินเหล้าสักหยด” หลงเหยียนแกล้งทำท่าทางไม่ใส่ใจกลบเกลื่อนเพราะคิดว่าทุกคนคงรู้แล้วว่าเธอคงรู้สึกไม่ดีนักจากเรื่องที่ถูกแย่งผลงาน แต่วงการนี้เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นประจำอยู่แล้วจึงไม่น่าจะมีใครคิดอะไรมาก แต่คำที่หญิงสาวคิดว่าจะได้ยินกลับไม่ได้เป็นอย่างนั้น

“เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมถึงเอ่ยวาจาแปลกประหลาดนัก”

และเพราะคำนั้นจึงทำให้หลงเหยียนมองไปรอบ ๆ และย้อนกลับมามองชายหนุ่มตรงหน้าเธออีกครั้ง หากจำไม่ผิดนี่ดูคล้ายใบหน้าของน้องชายของกษัตริย์คนนั้นในความฝันเลยนี่นา