บทที่ 20
สีสันของเทศกาลขอพรลอยโคมที่ไม่คุ้นเคยทำให้หลงเหยียนอยากจะดูไปเสียทุกอย่างและทุกที่ หญิงสาวหันไปมองหวงจิงอวี๋ที่เดินมาด้วยกัน นางยิ้มให้อีกฝ่ายและพยายามไม่นึกถึงเรื่องวุ่นวายที่กำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ ทั้งสองเดินผ่านถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน พวกเขามาถึงลานกลางเมืองที่เต็มไปด้วยโคมไฟหลากสีที่ส่องแสงระยิบระยับ
"บรรยากาศที่นี่ช่างงดงามและน่าประทับใจจริง ๆ" หลงเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นขณะมองไปรอบ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
หวงจิงอวี๋มีรอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขาตลอดเวลาและสายตาก็อยู่ที่หลงเหยียนที่หากไม่เดินอยู่ข้าง ๆ ก็รีบไปดูของที่ไม่เคยเจอ ปกติหวงจิงอวี๋เป็นคนเงียบ ๆ เรื่องมาเดินงานฉลองรื่นเริงแบบนี้เป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เพราะวันวันก็เอาแต่ทำเรื่องที่ต้องทำเพื่อชาวเมือง เพื่อแคว้น
ทั้งสองเดินผ่านแผงขายของที่มีสินค้ามากมาย ทั้งอาหารพื้นเมืองซึ่งทำให้คนที่เพิ่งออกมาจากป่าม
