รพ. เอกชน
จากัวร์นอนอยู่ในห้องพักคนป่วย เขามองหาอัลม่ารอบๆห้อง แต่กลับว่างเปล่า แต่ที่มีก็แค่เพื่อนสามคนที่ยืนยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขาอยู่
' ไม่มาไปไหนว่ะ' เขาพลางคิดในใจด้วยความหงุดหงิดและสงสัย เพราะในห้อง ตอนนี้มี พ่อนัย แม่สน ไลอ้อน ครีย์ยอน กรู๊บ ยืนมองเขาอยู่นิ่งๆ มองเหมือนเขาเป็นนักโทษเลย จากัวร์มองแล้วทำหน้าเบื่อหน่าย เขาถอนหายใจแรงๆ
" กูจะเป็นหมอประจำตัวมึงเอง" ครีย์ยอนพี่ชายคนโตเอ่ยปากบอกจากัวร์ พลางเดินมาปลายเตียงเพื่อแกล้งอ่านประวัติคนไข้เล่นๆ ทั้งที่เขาและไลอ้อน กรู๊บได้อ่านแล้วผ่านอีเมลก่อนไปรับตัวจากัวร์มาที่นี่แล้ว จากัวร์มองหน้าเพื่อนด้วยความหงุดหงิดไม่พอใจ
" หมอคนอื่นไม่มีหรือไงว่ะ ทำไมต้องเป็นพวกมึงสามคนด้วย" จากัวร์ถามด้วยความสงสัย
" หมอคนอื่นไม่ว่าง" กรู๊บตอบกวนๆ จากัวร์กรอกตามองบน พลางอยากด่าและตะโกนออกไปดังๆให้คนด้านนอกได้ยินเสียงของเขา แต่เกรงใจพ่อนัยและแม่สนเขา
