ขังรัก SM+++

ลุงอ่อน( อ่ะ)

รพ.เอกชน

" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ยัยหมอบ้า ฉันเกลียดเธอ" จากัวร์น้องเสียงดัง ทั้งๆที่หมออัลม่าก็ไม่ไม่ทำอะไรเขารุนแรงเลย แต่เพราะความเกลียดและอคติเท่านั้น หมออัลม่ายิ้มหวาน แววตาว่างเปล่าเฉยๆ

เสียงร้องของจากัวร์ที่ต่อส่าหมออัลม่าตรวจดูแผลและล้างแผลให้เขา แผลที่เกิดจากอุบัติเหตุรถยนต์ในคืนที่เขาเที่ยวผับ แล้วแฟนสาวพยายามมีอะไรขณะที่เขาขับรถกลับบ้าน. เลยทำให้เขาไม่มีสมาธิในการขับรถสุดท้ายเกิดอุบัติเหตุ แต่ดีที่แฟนสาวไม่เป็นอะไร แต่เขาโดนเศษแก้วที่ด้านหน้ากระจกรถบาด แผลยาวและลึก โดยเขาต้องเเย็บ 20 เข็ม แต่เพราะแผลใกล้หายแล้วดีเหลือแค่เขาต้องมาล้างแผลและตรวจดูอาการทุกวันที่ รพ. เอกชนแห่งนี้เท่านั้น

" อ๊ากกกกกกกกกกกกกก เป็นหมอแต่มือหนักจังว่ะ " จากัวร์ร้องเสียงดังทั้งๆที่หมออัลม่านั้นค่อยๆแกะผ้าปิดปากแผลออกจากแผลบนขาของเขา หมออัลม่าทำหน้านิ่งเฉย ทำเป็นไม่ได้ยินอะไรเลย พยาบาลที่ยืนข้างๆเอามือปิดหูของตัวเองทันที

" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก มือหรือตีนว่ะที่ทำแผลเนี่ย " จากัวร์ร้องเสียงดังตลอดเวลา คนไข้ที่นั่งอยู่ด้านนอกต่างเหงื่อซึมออกมาเพราะกลัวหมอในห้อง พวกเขาต่างนั่งคิดหนักมากๆไม่ต่างจากหนูน้อยที่นั่งข้างๆคนเป็นแม่เลย

" คุณหมอทำไมทำพี่ชายเจ็บจังครับคุณแม่ ผมกลัวครับ" หนูน้อยคนหนึ่งกระซิบถามแม่ของเขา ออดี้ได้ยินก็สงสาร เพราะเขาเข้าใจหนูน้อยดี เด็กๆก็ต้องกลัวหมอ

" ช่วยด้วยครับ หมอจะฆ่าผม หมออัลม่ามือหนักมากกกครับ อ๊ากกกกกกกกก" เสียงจากัวร์เล็ดลอดออกมาจากห้องทำแผล หมออัลม่าหรี่ตาขึ้นมามองหน้าของจากัวร์ จากัวร์ปากคว่ำใส่ พลางคิดในใจว่าเขาจะตะโกนให้คนไข้ไม่มีที่ รพ. นี้เลย เขาจะให้เจ๊งไปเลย แถมเขายังคิดแค้นใจที่ รพ. ของเถื่อนไม่รับคนไข้อย่างเขานี้สิ

' เพื่อนเลว รุมกันแกล้งกู' จากัวร์พลางคิดในใจ

" หึ! สำออยจังน่ะ !" หมออัลม่าพ่นลมหายใจออกมาใส่ผ้าปิดปาก พลางพูดออกมาพึมพำ จากัวร์ขบกรามแน่นๆ พยาบาลยิ่งยืนเกร็งมากกว่าเดิม

" เป็นหมอแต่ด่าคนไข้สำออย ไม่มีจรรยาบรรณแพทย์" จากัวร์เค้นเสียงรอดไรฟันออกมาเหี้ยมๆ แววตาดุดันน่ากลัว หมออัลม่ายักไหล่ให้ไม่แคร์

" ทุกคนได้รับสิทธิ์นั้นยกเว้นนายไงจากัวร์!" หมออัลม่าพูดน้ำเสียงอ่อนโยน แต่รอยยิ้มสะใจ แววตาว่างเปล่า จากัวร์กำมือเข้าหากันแน่นๆ พยาบาลแทบเข่าทรุด เพราะเหมือนตอนนี้คือสงครามระหว่างคนไข้และหมอ

" อัลม่า! ยัยผู้หญิงน่าขยะแขยง " จากัวร์พูดเสียงเหี้ยมๆ. อัลม่ายิ้มหวานให้ พร้อมกับโค้งคำนับให้จากัวร์เพื่อยอมรับคำๆนี้อย่างเต็มใจ พยาบาลแทบลมจับ หมออัลม่าก้มล้างแผลที่ขาให้เขาจนเสร็จ พร้อมกับรอยยิ้มร้ายผุดขึ้นที่มุมปาก เธอแกล้งทำกรรไกรร่วงลงใส่ปากแผล

ฉึก! กรรไกรเสียบคาอยู่ที่แผลบนขาของจากัวร์

" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก อัลม่า ยัยหมอบ้าาาาาาาา" จากัวร์ร้องเสียงดังเพราะปลายกรรไกรเสียบคาที่แผลของเขา เลือดไหลออกมาหยดลงพื้น พยาบาลถึงกับอ้าปากหวอ เพราะล้างแผลเสร็จแล้วแต่คนไข้ได้แผลสดเพิ่ม คนไข้ที่นั่งรอนอกห้องบางคนก็ทยอยหนี เพราะกลัวคุณหมออัลม่า

" อุ๊ย! ขอโทษนะ " หมออัลม่าแกล้งทำท่าทางตกใจมากๆ

ฉึก! หมออัลม่าดึงกรรไกรออกจากขาของจากัวร์อย่างซิวๆ

" เดี๋ยวหมอทำให้ใหม่นะคะ คริๆๆๆๆๆ" หมออัลม่าบอกกับจากัวร์เสียงหวาน พลางหัวเราะด้วยความเอ็นดู แต่ในใจสะใจมากๆ จากัวร์ขบกรามแน่นๆ

" ฉันเกลียดเธออัลม่า" จากัวร์เค้นเสียงรอดไรฟันออกมาเหี้ยมๆ พยาบาลยืนหน้าซีดห่างๆ หมออัลม่ายิ้มหวานของจากัวร์

" ฉันก็ทั้งเกลียดทั้งขยะแขยงนายเหมือนกัน จากัวร์" หมออัลม่าพูดออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ ทั้งสองคนสบตากัน จนพยาบาลกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก

จากัวร์นั่งอยู่บนรถเข็นโดยมีคนจับรถอย่างออดี้เข็นให้ กว่าหมออัลม่าจะทำแผลให้เขาเสร็จก็ใช่เวลานานเป็นชั่วโมง เสียงร้องโวยวายของจากัวร์ดังออกมาตลอดเวลาจนใครๆได้ยินก็กลัวหมออัลม่ากันไปหมด

" แม่งทำไมต้องเป็นยัยอัลม่านั้นด้วยว่ะที่ทำแผลให้กู " จากัวร์บ่นอุบอิบคนเดียวด้วยความเกลียดชังอัลม่า ออดี้ได้ยินพี่ชายบ่นแล้วก็ส่ายหน้า

" หมอเยอะแยะแม่งไม่มีหรือไง รพ. บ้านี้ หมอแม่งตายหมดแล้วมั่งที่นี่" จากัวร์พูดด้วยความโมโห ออดี้นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆรถเข็นพี่ชาย เขาปลายตามองหน้าพี่ชาย พลางส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย

" เรื่องมันก็ผ่านมาสามเดือนแล้ว จะอะไรอีกพี่จาร์ลืมๆบ้างเถอะครับพี่ " ออดี้ลอยๆให้พี่ชายได้ยินและเข้าใจ เพราะสามเดือนแล้วทีาอัลม่าเงียบกริ๊บ!!!!!!!!!!!!!!! กริ๊บบบบบบบบบจริงๆ จนคนที่มั่นใจสุดๆอย่างจากัวร์นั้นไม่มีสมาธิทำงานทำการเลย จากัวร์ได้ยินคำพูดของน้องชายเขาปากคว่ำให้น้องชายทันที

" เรียกร้องความสนใจนะสิ อย่างยัยอัลม่าจะไปได้สักกี่น้ำ วิ่งตามกูต้อยๆตึ้งแต่ ม. ปลายจนจบปริญญา มึงก็เห็น ขนาดกูมีแฟนยังตามตื้อกูเลย " จากัวร์พูดด้วยความมั่นอกมั่นใจเหมือนรู้ใจอัลม่ามากๆ ออดี้ปลายตามองน้าพี่ชายพลางถอนหายใจแรงๆ

" มั่นเกิ๊นนน ไปเอามาจากไหนบอกผมหน่อยพี่" ออดี้พูดออกมาเหมือนแซวๆ จากัวร์ยักไหล่ให้น้องชาย

" มึงแหกตาดูไหมแต่ก่อนยัยอัลม่าวิ่งตามกูยังกะอะไร " จากัวร์บอกน้องชาย

" แต่ก่อนครับ ตื่นแล้วมองดูตัวเองหน่อยครับ" ออดี้เริ่มจะหมั่นไส้พี่ชายฝาแฝดไข่คนละใบ หน้าไม่เหมือนกันแต่นิสัยคล้ายกันนิดหน่อย

" พนันกับกูไหม ถ้าอัลม่าไม่มาวิ่งตามกูอีก กูให้มึงเอาลูกชายสุดที่รักของกูไปซิ่งเลย" จากัวร์พูดออกมาอย่างมั่นใจ ออดี้ขบกรามแน่นๆ

" ครับ " ออดี้ตอบสั้นๆ

" อ้าวลุงขี้โวยวายนี้ครับคุณแม่" เสียงของเด็กผู้ชายเอ่ยทักทายจากัวร์ เขาและออดี้หันไปมองทันที

" ใครลุงไอ้หนู พี่ยังลุงแถมไม่รู้จักกับพ่อของเราด้วยนะ" จากัวร์พูดกับหนูน้อยด้วยน้ำเสียงกวนๆ ออกหมั่นไส้เล็กน้อย หนูน้อยยิ้มกว้าง

" ก็ลุงนั้นแหละ คุณหมอแสนสวยอัลม่าทั้งมือเบา ทั้งอ่อนโยน แต่พี่ร้อวเหมือนคุณหมออัลม่าจะฆ่าพี่เลยนะครับ " หนูน้อยตอบกลับจากัวร์ เขาถึงกับอ้าปากค้างขบกรามแน่นๆ พอดีกับไลอ้อนและกรู๊บเดินมา พวกเขามองหน้าออดี้ พลางยิ้มทักทาย จากัวร์มองหน้าหนูน้อยด้วยความแค้นใจ

" ไอ้เดินเวร" จากัวร์เค้นเสียงรอดไรฟันออกมาเหี้ยมๆแววตาดุดันน่ากลัว เหมือนจะฆ่าหนูน้อยให้ตายคามือของเขา ออดี้อ้าปากค้าง

' นี้เด็กยังไม่เว้นพาลหาเรื่องหรือว่ะ บ้าซิบพี่ชายกู!' ออดี้พลางคิดในใจ และส่ายหน้า

" เเงๆๆๆๆๆ คุณแม่ครับ ลุงคนนี้ด่าผมครับ" หนูน้อยร้องไห้เสียงดังพร้อมกับฟ้องแม่ของหนูน้อย แม่ของหนูถึงกับตกใจพลางมองหน้าจากัวร์ด้วยความตำหนิ จากัวร์ยักไหล่ให้ไม่แคร์ เพราะเขาคือผู้ชนะ

" เกิดอะไรค่ะสุดหล่อ" เสียงหวานๆของคุณหมออัลม่าเดินมาและนั่งลงใกล้ๆ เธอพยายามปลอบหนูน้อยเพื่อให้หายเสียใจ

" ลุงนี้สิครับว่าผม" หนูน้อยฟ้องคุณหมออัลม่าทันที อัลม่าปลายตามองจากัวร์พลางถอนหายใจแรงๆ เธอเหยียดยิ้มร้ายที่มุมปาก พลางยื่นหน้าเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างกับหนูน้อยๆยิ้มกว้างๆ พร้อมกับเดินจูงมือคนสวย

" หลอกแค่เด็กนั้นแหละได้ หึหึ" จากัวร์พูดออกมาลอยๆ พลางแสยะยิ้มที่มุมปากด้วยความสะใจกับคำพูดของตัวเอง

" ลุงปากดีจังนะครับ" หนูน้อยหันหน้ามาพร้อมกับพูดสวนจากัวร์อย่างไม่กลัวเกรง จากัวร์ถึงกับอ้าปากค้าง เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของอัลม่าทันที

" ใช่จ๊ะ เป็นผู้ใหญ่ที่รังแกเด็กไม่รู้ว่าโตมาแบบไหนกันนะเนี่ย คริๆๆๆ " หมออัลม่าพูดเสียงหวานเข้าข้างหนูน้อย พลางทำท่าทางคิด จากัวร์ขบกรามแน่ๆ

" เราไปกันเถอะครับพี่ผมได้ยาแล้ว" ออดี้เดินมาขัดอารมณ์ที่กำลังจะระเบิดของจากัวร์พอดี จากัวร์มองหน้าน้องชาย

" ไอ้ออโทรไปหาไอ้เดสิ กูจะเอาระเบิดมาปาที่ รพ. นี้" จากัวร์พูดออกมาเสียงดัง ทุกคนใน รพ. ต่างอ้าปาค้าง เพราะไม่คิดว่าจากัวร์ที่หล่อเหลาขนาดนี้จะป่าเถื่อนและอยากเอาชนะเด็กตัวเล็กๆกับหมอแสนสวยและอ่อนโยนขนาดนี้

" พี่จาร์นี้เมนพี่จะมาหรือจะหมดเมนเนี่ย อารมณ์เหมือนวัยทองเลยพี่" ออดี้พคออกมาแซวพี่ชายเล่น ทุกคนมองหน้าจากัวร์พลางกลั้นขำ จากัวร์ขบกรามแน่นๆ มือกำขอบรถเข็นแน่นๆเช่นกัน อัลม่ายิ้มสะใจ พลางเดินมจูงมือหนูน้อยจากไปทันที

" กลับไอ้ออ กูจะไปเอาระเบิดมาปา รพ. นี้ทิ้ง" จากัวร์ยังไม่วายพูดวากวนๆอีก

" มึงก็ลองทำสิไอ้เหี้ยจาร์ กูก็จะเอาระเบิดไปปาใส่บริษัทมึงเหมือนกัน" กรู๊บตะโกนสวนกลับไปอย่างเสียงดัง ทั้งคนไข้ พยาบาล หมอที่อยู่บริเวณนั้นได้ยินต่างอ้าปากหวอ เพราะพึ่งเข้าใจว่าทั้งสองคนหรือง่ายๆหมออัลม่าและจากัวร์รู้จักกันเลยหยอกล้อกันแบบนี้

" ร้องลั่น รพ. ไอ้เหี้ย" ไลอ้อนพูดด้วยความหมั่นไส้เพื่อน เขาก้มลงมองแผลที่ขาที่มีผ้าพันแผลปิดเอาไว้ จากัวร์ขบกรามแน่นๆ พลางมองหน้าสามคนพี่น้องทีละคน

" พวกเวร ไหนล่ะไม่ไปตรวจละคนไข้ มายืนมองหน้ากูทำเหี้ยอะไร " จากัวร์พูดด้วยความเดือดดาล ทุกคนที่ได้ยินอึ้งไปตามๆกัน ครีย์ยอนมองหน้าจากัวร์แล้วส่ายหน้า

" ไป รพ. อื่นสิว่ะ มึงจะมาทำไม รพ. กู" เขาบอกจากัวร์ทั้งๆที่ก็รู้ว่าครอบครัวของจากัวร์ทำประกันอุบัติเหตุที่ รพ. ของเขา จากัวร์กำมือเข้าหากันแน่นๆ

" เพื่อนเหี้ย!" จากัวร์เค้นเสียงรอดไรฟันออกมา พร้อมกับมองหน้าน้องชาย

" ไอ้เหี้ยออกลับบริษัท" จากัวร์บอกน้องชายเสียงดัง

" เจอกันที่เดิมไอ้ออ " กรู๊บบอกออดี้

" ได้ๆๆ เจอกันเย็นนี้เพื่อน" ออดี้ตอบพร้อมกับเข็นรถเข็นให้พี่ชายจากไป ทั้งสามพี่น้องมองตามหลังสองพี่น้องแล้วถอนหายใจแรงๆ พวกเขาเดินไปหาอัลม่าทันที

ลาดจอดรถ

" กูเกลียดอัลม่า" จากัวร์พูดออกมาเสียงดังแค้นเคืองอัลม่า เพราะเธอทำแผลของเขาต้องลึกไปอีก ออดี้ได้ยินก็ถอนหายใจแรงๆ

" ที่เกลียดเพราะอัลม่าไม่ส่งดอกไม้มาให้ ที่เกลียดเพราะอัลม่าไม่เหมือนเดิมล่ะ " ออดี้ถามด้วยความหมั่นไส้ จากัวร์ขบกรามแน่นๆ

" เกลียดคือเกลียด มึงจะให้กูอธิบายเพื่อ?" จากัวร์พูดเสียงดัง ออดี้ส่ายหน้า

ครืดๆๆๆๆ เสียงโทรศัพท์จากัวร์ดังขึ้น เขารีบล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์ออกมารับทันที

' คิดถึงพี่จาร์ที่ๆๆๆๆๆๆสุดเลยค่ะ' เสียงหวานสดใสของน้ำฟ้าดังเล็ดลอดมาจากโทรศัพท์ จากัวร์ถอนหายใจแรงๆ เขาพยายามข่มอารมณ์หงุดหงิดเอาไว้ด้านใน

" คิดถึงฟ้าเหมือนกันครับ" จากัวร์ตอบกับคืน พร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย อย่างว่าเขาไม่ได้โง่เรื่องแฟน เขารู้ทุกอย่างแต่เขายังหาคนเหมาะสมที่เป็นแม่ของลูกไม่ได้เขาเลยคบๆกับน้ำฟ้าไปก่อน

' แผลเป็นไงบ้างคะ พี่จาร์ ฟ้าเป็นห่วงพี่ที่สุดเลยค่ะ เสียดายฟ้าไม่ได้อยู่ดูแลพี่เพราะงาน ' น้ำฟ้าพูดเสียงเศร้า จากัวร์อมยิ้มนิดเดียว

" แผลใกล้หายแล้วครับ งานฟ้าเป็นยังไงบ้างครับ" จากัวร์ถามกลับไป ทั้งสองคนคุยกันเสียงหวาน จนคนฟังอย่างออดี้ได้ยินอยากอ้วกออกมา

' ฟ้ารักพี่จาร์นะคะ' น้ำฟ้าบอกเขาเสียงหวาน จากัวร์ยิ้มกว้าง

" ครับรักเหมือนกันกันครับ" เขาตอบกลับไปเหมือนทุกครั้ง มันเหมือนคือหน้าที่ๆต้องตอบแบบนี้กลับไป เพื่อรักษาน้ำใจของเธอเอาไว้ เพื่อเธอจะได้อยู่กับเขานานๆหรือเปล่า

' จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆคริๆๆๆๆ ' น้ำฟ้าทำเสียงผ่านโทรศัพท์ส่งมห้จากัวร์ เขาได้ยินก็ยิ้มร่า พอจากัวร์คุยโทรศัพท์เสร็จเขาก็กดสายวาง และค่อยๆให้ออดี้พยุงเขาขึ้นไปบนรถ

สิงคโปร์

น้ำฟ้าถ่ายแบบเสร็จแล้ว เธอกลับมาที่โรงแรมหรูใจกลางเมืองสิงคโปร์ เพื่อมาปาร์ตี้กับทีมงานถ่ายแบบและเจ้าของแบรนด์ที่จ้างเธอ

" ชนครับทุกคน" ทีมงานเอ่ยปากชวนทุกคนในห้องจัดเลี้ยง เชสเตอร์เจ้าของแบรนด์ชุดสปอร์ตเกิร์ลมองน้ำฟ้าตาเป็นมัน

" คุณน้ำฟ้ามีแฟนหรือยังครับ" เชสเตอร์ถามด้วยความสงสัย น้ำฟ้ายิ้มเอียงอาย พลางยกแชมเปญขึ้นจิ๊บๆเล็กน้อย

" มีคุยๆค่ะ ไม่ถึงกับใช้คำว่าแฟน" เธอตอบเสียงหวาน แววตาเปล่งประกาย มือของเธอยกขึ้นมาลูบท้ายทอย เชสเตอร์ยิ้มกว้างๆ

" แบบนี้ผมขอคุยเพิ่มสักคนได้ไหมครับ" เชสเตอร์ถามเพื่อหยั่งเชิงว่าเขาจะมีสิทธิ์ไหม

" ได้ค่ะ " น้ำฟ้าตอบพลางยิ้มหวาน ทั้งสองคนสบตากัน พร้อมกับชวนกันดื่มแชมเปญกันกันทีมงานในห้อง จนดึกและทุกคนแยกย้ายกันกลับ เชสเตอร์อาสาขับมาส่งน้ำฟ้าที่โรงแรมหรูของเขา

" ฟ้าเมาจังค่ะ จำห้องตัวเองไม่ได้เลย" น้ำฟ้าพูดเหมือนคนเมามากๆ เชสเตอร์ยิ้มพลางเปิดประตูรถลงไป เข้าไปเปิดประตูรถฝั่งของน้ำฟ้าเพื่อช่วยพยุงเธอออกมา

" มึนหัวจังค่ะพี่เชส" น้ำฟ้าพูดพึมพำ พร้อมซบหน้าลงบนอกแกร่งของเขา เชสเตอร์เดินประคองเธอเข้าไปในโรงแรมเพื่อพาไปส่งที่ห้องของเธอ แต่เขาต้องสะดุ้งเพราะจู่ๆมือของน้ำฟ้าลูบที่เป้ากางเกงของเขาขณะที่ทั้งสองยืนอยู่ในลิฟต์ น้ำฟ้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา พลางยิ้มหวาน ตาแดงก่ำ

" พี่เชสอยากข้ามคำว่าคุยไปเป็นอย่างอื่นก่อนไหม" น้ำฟ้าถามด้วยความสงสัย เชสเตอร์กลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ

" ได้มากกว่าคุยก่อนใช่ไหมครับ" เขาถามกลับด้วยความไม่แน่ใจ น้ำฟ้ายิ้มกว้างๆและพยักหน้าให้

" ค่ะ " เธอตอบเสียงแหบแห้ง พอดีกับประตูลิฟต์เปิดออก

" ครับ" เขาตอบตรงๆ เพราะเขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนนี้มือของเจ้าหล่อนสอดเข้าไปทักทายลูกชายของเขาก่อนแล้ว เขาคงไม่ทนอดไปหากินที่อื่นแน่นอน ทั้งสองคนรีบเข้าไปในห้องพักของน้ำฟ้าทันที

คริๆๆๆๆๆๆ คนหลงตัวเอง ???