“คุณยกขามาวางบนตักฉันนี่”
เขาทำตามที่บอก พลางจดจ้องความตั้งใจของฝ่ายหญิง
“เจ็บหน่อยนะ ฉันเองก็กลัวว่าคุณจะติดเชื้อเหมือนกัน กว่าจะเอามาให้ฉันช่วยดึงออก ก็กินเวลาไปเป็นอาทิตย์ ไหนคุณจะต้องหาบน้ำวันละหลายรอบ ส้นเท้าไม่เน่า ถือว่าเป็นบุญแล้ว”
เพนนีบ่นพึมพำ ไปพร้อมพร้อมกับดึงเสี้ยนไม้ออกจากใต้เท้า ซึ่งอุปกรณ์ที่เธอทำมา มันใช้ได้ผลอย่างไม่น่าเชื่อ เสี้ยนเล็กเสี้ยนน้อยถูกดึงออกจากผิวหนัง แต่กว่าจะดึงออกหมด ก็ใช้เวลาพอสมควร ระหว่างนั้น การกระทำของเธอก็ถูกอีกฝ่ายจดจ้องด้วยสายตาขอบคุณ และเอ็นดูที่เธอเป็นห่วงเขาถึงขั้นบ่นไม่หยุด
“เคยทำแบบนี้ให้ใครมาก่อนไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“โธ่คุณ ฉันไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครทั้งนั้นแหละ ขนาดเท้าพ่อเท้าแม่ ฉันยังไม่เคยจับเลย แล้วเท้าคนอื่น ฉันจะไปจับทำไม”
คำตอบที่ฟังเหมือนจะรังเกียจรังงอน ทว่าเธอกลับสัมผัสฝ่าเท้าของอีกฝ่าย อย่างไม่มีข้อแม้ และไม่รังเกียจเลย
