บทที่ 1
2263 คำ
“ก๊ากกกก!! // ฮ่าาาาๆๆ!!”
สองเพื่อนซี้ประสานเสียงขำก๊ากลั่น
“โธ่~ อีหงษ์ โดนเด็กต้มซะเปื่อยเลยนะมึง ไหนอวดนัก อวดหนา ว่าฉลาดไง ไหง๋กลับมาเป็นเป็ดต้มไหว้เจ้าแบบนี้วะ ก๊ากกก!” เจ้าของเสียงขำอุบาทว์ไม่ใช่ใคร มันคืออีเวน หรือ อีเวร! นั่นเอง ชื่อในวงการเก้งของมันคือ เวนนี่ แต่หน้าตาเหมือนเจ้าหนี้ตุรกียังไงอย่างงั้น มันเป็นเก้งหน้าเถื่อน สันดานหมา ชาติชั่ว ชอบถ่มถุยเพื่อนที่กำลังแซด เพราะโดนเด็กเวรต้มมาซะเปื่อย มันคือเพื่อนอีกคนที่เธอพูดถึงนั่นแหละ
“หยุดหัวเราะอุบาทว์ แล้วดูปากกูนะคะ อีเก้งไร้สกุลรุนชาติ กูไม่ได้เป็นเป็ด กูยังคงเป็นหงส์เหมือนเดิม แล้วที่กูค*****นไอ้เด็กเวรนั่นไป ก็เพราะว่ากูอยากทำบุญทำทานไงมึง เด็กมันอุตส่าห์ตั้งใจตอกเป็นชั่วโมง กูเลยคืนเงิน มันจะได้ไปซื้อยาคลายกล้ามเนื้อมาแดก รวมถึงยาไวอากร้าด้วยไงมึง~”
สาวสวยในชุดนักศึกษาปีสาม พูดพลางยกแก้วดื่มน้ำให้สดชื้น ทั้งที่ในใจร้อนรน ระคน หงุดหงิดมาตั้งแต่เมื่อวานนี้
“อ้อเหรอจ๊ะ แม่คนดีย์ นึกคึกอะไรมาทำบุญให้เด็กมิทราบ มึงโง่ก็ยอมรับว่าโง่เถอะค่ะ อีห่า โง่เหมือนกูเนี่ยแหละ”
“นี่! อีผ้าอนามัย กูไม่ได้โง่เป็นควายเหมือนมึงนะ!”
“มึงโง่ค่ะชะนี โง้โง่ ไม่เสร็จแถมเสียทรัพย์ โคตรโง่!”
อีเก้งหน้าเถื่อนมีหนวดหัวทอง ตอกย้ำความผิดพลาด (หลีกเลี่ยงคำว่าโง่) ของสาวสวย ที่ดันคิดน้อยไปนิด เห็นเด็กมันน่ารัก แถมยังตรงสเปก มีหรือ ที่อีหงษ์จะปล่อยให้หลุดมือ
“อ่ะ อย่านอยด์ดิชะนี พวกกูด่าไม่สนุกนะเนี่ย”
“นั่นดิ คนอย่างอีหงษ์ เรื่องแค่นี้อย่าไปแคร์ดิวะ”
“เออ กูไม่แคร์ไอ้เด็กนั่น แล้วก็ไม่แคร์คำด่าของพวกมึงด้วย แต่กูกำลังใช้สมองคิด ว่ากูจะไปชอปปิงที่ไหนดี” สาวสวยในชุดนักศึกษารัดติ้วทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะดีดนิ้วปรับอารมณ์ แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้หินอ่อน พร้อมจัดเสื้อผ้าหน้าผม ให้เข้าลุคตัวมัม ตัวมารดา กระจายดราเมจจนผู้ชายในคณะต่างหันมามองเป็นตาเดียว แต่ส่วนใหญ่ จะถูกเธอเขี่ยทิ้งแล้ว
“อีเวร”
“เวนค่ะ เวน ไม่ใช่อีเวร” เก้งรีบแก้
“เออ นั่นแหละ มึงไปชอปปิงกับกู”
“โนค่ะ กูขาดบ่อยแล้ว ไปไม่ได้แล้ว”
“งั้นมึง อีโซฟี” ชี้นิ้วเรียวไปที่เพื่อนสาว
“โซเฟียอีดอก ช่วยเรียกให้มันถูกๆ ด้วย”
“เออ อีโซเฟีย มึง…”
“ไม่ได้จ้า กูก็ขาดบ่อยแล้วเหมือนกันจ้า”
“โห้ย! อะไรของพวกมึงวะ”
“นี่ อีหงษ์ พวกกูไม่ได้ทุนหนาเหมือนมึงนะ จริงอยู่ที่ครอบครัวกูทำธุรกิจ พอมีเงินหมุนเวียนให้กูเที่ยวเปย์ผู้ชาย แต่ปีนี้ ถ้ากูติดเอฟไม่ผ่าน พ่อแม่กูได้เอาขวานจามหน้ากูแน่”
“ใช่ น้ากูก็ปักธงไว้เหมือนกัน ถ้ากูมีปัญหาเรื่องเรียน เขาจะส่งกูไปขายกีที่พัทยาแล้วนะมึง” เก้งหัวทองพูดพร้อมกับทำท่าทางสะดีดสะดิ้ง ไม่อยากไป แต่ในใจ มันร่านจะตาย
“มึงไม่มีกีค่ะอีกระบือ เปลี่ยนจากขายกีเป็นขายปลาทูแถวแม่กองไหม กูว่าหน้าหักๆ อย่างมึงให้นะ” เธอสวนกลับ
“แหมมม~ อีหน้าสวย โธ่ อีสวยบ้าศัลยกรรม”
“ถ้าศัลแล้วมันสวยกว่ามึง กูก็ภูมิใจที่ได้ศัลค่ะ”
“กรี๊ดดด อีหลอกดูก”
“หยุดค่ะ หยุดกรี๊ดกร๊าดเหมือนโดนข้าวสารเสก งั้นเอางี้ ถ้าวันนี้พวกมึงยอมโดด กูจะซื้อกระเป๋าหลุยส์ให้คนละใบ เคป่ะ” หงษ์ยื่นข้อเสนอ พร้อมกับหยิบบัตรเครดิตสีทองขึ้นมาโชว์ เพื่อหลอกล่อให้เพื่อนสนิททั้งสองคน ยอมโดดด้วย
“สรุป พวกมึงจะไปกับกูป่ะ?”
สองเพื่อนซี้ชะนีเก้งมองหน้ากันแล้วยิ้ม
ก่อนจะหันมาตอบกลับอย่างพร้อมเพรียง
“พวกกูไม่ไปค่ะ อีควาย!”
ชัดเจน ได้ยินแล้วเขางอกขึ้นมาเลย (-*-!)
หลังจากถูกเพื่อนด่าว่าเป็นกระบือน้อยน่ารัก สาวสวยดาวคณะมีหรือจะสนอกสนใจ สู้เอาเวลาไปเดินชอปปิงดีกว่า ได้ยินว่าวันนี้มีกระเป๋าเข้าใหม่ น่าสอยมาส่งเสริมความรวย มามี้จะได้ภูมิใจว่ามีลูกสาวสวยและราคาแพงมาก
หมายถึงราคาที่ต้องจ่ายให้ลูกสาวคนนี้ ต่อเดือนไม่ต่ำกว่าหนึ่งล้าน เรื่องนี้ไม่จ้อจี้ เพราะมามี้หรือว่าแม่ของเธอ เป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ พูดแค่นี้ก็รู้แล้วใช่ป่ะ ว่ารวยมาก
มีที่ดิน คอนโดมิเนียม บ้าน และเปิดบริษัทอย่างเป็นทางการ ถึงมามี้จะเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว แต่บอกเลย ว่าแม่ของเธอเป็นซุปเปอร์วูแมน สวยรวย ฉลาดและเก่งที่สุดในโลก
แม่หย่ากับสามี (พ่อของเธอนั่นแหละ) ตอนที่เธออายุหนึ่งขวบ หลังจากนั้นแม่ก็เป็นฝ่ายเลี้ยงดู โดยที่ไม่พึ่งเงินของพ่อแม้แต่บาทเดียว (แม่ใคร โคตรเก่ง!) และด้วยความที่มีแม่เก่งแล้ว ลูกสาวจะต้องทำอะไรอีกละคะ แค่ใช้ชีวิตตามประสาวัยรุ่นสาวสวยไปวันๆ ไม่สนเรื่องเรียน สนแต่เรื่องเซ็กซ์
จะบอกว่าใจแตก ก็ใช่ค่า เรียนไม่ยุ่ง มุ่งแต่หรรม
[อย่าทำตาม ถ้าพ่อแม่ไม่มีเงินถึงร้อยล้านนะคะ ไม่อย่างนั้น แกลบค่ะ แดกแกลบแทนข้าว เพราะหรรมกินประทังชีวิตไม่ได้ แค่ดูดๆ อมๆ รสชาติก็ไม่ได้อร่อย ขนาดนั้น]
อ่ะ เป็นการเตือนที่ไม่ได้อะไรเลย แต่จะขอออกตัวว่า ที่เธอติดหรรม มีเหตุผลนะ ย้อนกลับไปสมัยกรุงศรี (ตอนนั้นยังไม่เกิด แค่ย้อนให้ดูยืดเยื้อเฉยๆ) มาๆ เข้าเรื่องของจริงแล้ว
คือตั้งแต่ผ่านพ้นอายุสิบแปดมา แล้วได้ลิ้มรสชาติวัยสาวด้วยการมีเซ็กซ์กับรุ่นพี่คนหนึ่ง ที่แอบปลื้ม หลังจากนั้นเธอก็ค้นพบว่า ติดหรรม อันนี้จริงจัง ถ้าพูดให้ดูดีขึ้นก็คือติดเซ็กซ์ ติดแบบงอมแงม ถ้าไม่ได้ทำกับผู้ชาย ก็ต้องช่วยตัวเองถึงจะนอนได้ ถ้าวันไหนไม่ถึงจุดยอด วันนั้นจะหงุดหงิดมากถึงมากที่สุด อย่างเช่นวันนี้ อารมณ์บูดเป็นตูดหมีแพนด้า จนต้องโดดเรียนออกมาผลาญเงินแม่เพราะชอปปิงช่วยได้เสมอ
ส่วนเรื่องศัลยกรรม ใช่! เธอทำตั้งแต่หัวจรดเล็บขบ
[หยอก! สวยแซ่บขนาดนี้ ตะไปมีเล็บขบได้ยังไงล่ะ]
เอาเป็นว่า เธอไปยกเครื่องหน้าที่เกาหลีมาตั้งแต่อายุสิบแปด ซึ่งได้รับการอนุมัติจากมามี้เรียบร้อย ไม่รู้ว่าตามใจ หรือว่าเอือมระอาจนไม่อยากบ่น เอาเป็นว่า มีแต่นมที่เป็นของแท้แม่ให้มา นอกนั้น ทำหมด ทำยังตัดแต่งน้องสาวไม่ให้กระพือปีกบินเหมือนกระหัง ฉะนั้นไม่ต้องห่วงว่าใช้งานบ่อยแล้วกีจะบาน เพราะนี้เข้าคลินิกทุกสัปดาห์จ้า รับประกันความเนียน สวย อมชมพู รูฟิต กลิ่นหอมยันหน้าปากซอยเลย
“คุณลูกค้าคะ บัตรนี้รูดไม่ผ่านนะคะ”
“ว่าไงนะ?”
“บัตรเครดิตใบนี้รูดไม่ผ่านค่ะ” พนักงานงานยิ้มแห้ง
“ไม่เป็นไร งั้นใช้บัตรนี้แทน”
ถึงจะเซ็งที่บัตรประจำตัวรูดไม่ผ่าน แต่เธอยังมีบัตรเครดิตอีกหลายสิบใบ บางบัตร ไม่จำกัดวงเงินด้วยซ้ำ โฮ๊ะๆๆ
“บัตรนี้ก็รูดไม่ผ่านค่ะ คุณลูกค้า”
สาวสวยหันขวับไปมองตาขว้างทันที
“ละ ลองรูดบัตรใบอื่นไหมคะ?”
พนักงานเริ่มหวาดกลัวสายตาอำมหิต
“เอาไป”
หยิบบัตรอีกใบกระแทกลงบนเคาน์เตอร์
“ยังไม่ผ่านค่ะ”
“อะไรนะ!?”
นี่มันอะไรกันวะเนี่ย ทำไมจู่ๆ ถึงใช้บัตรเครดิตไม่ได้!
ติ้ง! [มารดาที่รักยิ่ง]
[แกไม่ได้ไปตามนัดเหรอ?]
แม่ไลน์มาพอดี อย่างนี้ต้องเคลียร์!
[มามี้! ทำไมบัตรเครดิตถึงใช้ไม่ได้]
[ฉันถาม ว่าแกไม่ได้ไปตามนัดเหรอ]
[โธ่ นัดเดตอ่านะ หนูไม่ไปหรอกมามี้]
[งั้นก็ไม่ต้องใช้เงิน]
[ฮะ!]
เปลี่ยนจากพิมพ์เป็นกดโทรหาในทันที
ติ๊ด!
มามี้กดตัดสายทิ้ง (-0-!)
[มามี้!]
[อาจารย์โทรมารายงานว่าแกโดดเรียนอีกแล้ว]
[โธ่~ มามี้]
[ถ้าไม่คิดจะศึกษาเล่าเรียนก็ลาออก ไปแต่งงานซะ]
[แต่หนูเพิ่งอายุยี่สิบเอ็ดเองนะมามี้]
[แต่งตอนนี้ ดีกว่ารอให้แกท้องป่องก่อน]
แรงมากแม่! ถึงลูกจะมั่ว แต่ลูกป้องกันนะ
[ถ้าอยากมีเงินใช้ ก็ไปขอผู้ชายที่แกนอนด้วย แต่ถ้าอยากได้เงินจากฉัน แกต้องหาสามีที่ดีพร้อม แล้วแต่งงานซะ]
[สามีที่ดีพร้อม มีขายตามตลาดนัดไหมมามี้?]
[แล้วแต่แก ถ้าไม่เอาคนที่ฉันเลือกให้ ก็หาเอง]
มามี้ไม่ตลกด้วย หรือว่าจะจริงจัง เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น บอกเลยว่า ฉิบหายแน่! ชีวิตอีหงษ์ พังพินาศ เมื่อไม่มีเงิน
“ไม่ได้ดิ ไม่มีเงินกูอยู่ไม่ได้!”
สาวสวยกระตือรือร้น รีบส่งข้อความกลับไปหาผู้เป็นแม่ ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่อ่าน และไม่ตอบกลับมาอีกเลย ทำให้ลูกสาวที่ไม่มีเงินสดติดตัวแม้แต่บาทเดียวหน้าซีดเป็นเป็ดต้ม
“คุณลูกค้ายังรับกระเป๋าใบนี้อยู่ไหมคะ?”
“รับค่ะ!”
เธอหันไปตอบด้วยน้ำเสียงวีนเหวี่ยง จนพนักงานคนนั้น กลัวจนหัวหด ค่ากระเป๋าแค่แสนกว่า ถ้าไม่มีจ่าย อีหงษ์คงเสียหน้าไปจนวันตาย ไม่ได้! ยังไงก็ขอถอยกระเป๋าใบนี้ออกมาก่อน ถ้าแม่ไม่ให้ งั้นทักขอยืมเงินอีโซเฟีย ก่อนแล้วกัน
“เรียบร้อยค่ะคุณลูกค้า”
“ฮึบ!”
ไม่มีคำตอบรับจากลูกค้าสาวสวย หลังจากชำระเงินเสร็จสรรพ ลูกสาวคนนี้ก็รีบย้ายสารร่างไปหาผู้เป็นแม่ที่บริษัท แต่ก็ได้รับการตอบ ว่าแม่ของเธอเพิ่งบินไปที่ ‘ฮ่องกง!’
“มี้นะมี้ ทำแบบนี้กับหนูได้ยังไง!?”
นักศึกษาสาวสวยเดินกระทืบเท้าระบายอารมณ์โกรธ โดยที่มียังถือกระเป๋าแบรนด์เนมที่เพิ่งซื้อมา ตอนนี้ค่าแท็กซี่ก็ไม่มีจ่าย เพราะขอยืมเงินเพื่อนมาแค่จ่ายค่ากระเป๋า ยังดีที่พนักงานในบริษัทบ้างคน เคยกินกรุบกันมาก่อน เขาเลยช่วยจ่ายค่าแท็กซี่ให้ แล้วพาเธอไปนั่งสงบสติอารมณ์ที่ร้านอาหาร
“พี่ชิน แต่งงานกับหงษ์ป่ะ?”
พร๊วดดด!
กาแฟพุ่งกระฉูด ดีนะที่หลบทัน (อี๋! โสโครก)
“ขะ ขอโทษนะน้องหงษ์ พี่คงไม่สะดวกจริงๆ”
หนุ่มพนักงานบริษัทหน้าตาหล่อ รีบหยิบทิชชู่มาเช็ดคราบกาแฟโดยรอบ ก่อนจะหยิบเงินวางค่าอาหาร แล้วรีบขอตัวเดินออกไป [แบบนี้หมายความว่าไงกันยะ ตอนเอากันก็เห็นสนุกดี ไหง๋พอเธอขอแต่งงานแล้วมาชิ่งหนี หึ! ไอ้ไก่อ่อน!]
“แล้วผู้ชายดีๆ ที่แม่ว่า กูจะไปหาที่ซอกหลืบไหนวะ?”
สาวสวยบ่นพึมพำ พลางนั่งไขว้ห้างกดสมาร์ตโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดถามเพื่อนสนิทเกี่ยวกับเรื่องที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้
[แก๊งนางมาร]
หงษ์คนสวย : พวกมึง กูจะทำยังไงดีวะ?
โซเฟียสายเปย์ : โธ่~ แล้วบอกว่าตัวเองฉลาด มึงก็แค่ยอมแต่งงาน กับคนที่แม่มึงเลือกให้ แค่นั้นเอง ง่ายจะตาย
เวนนี่มหัศจรรย์ : ตามนั้น แต่งไปเลยชะนี ไหนๆ ก็ร่านจนไม่เหลืออะไรแล้ว เผลอๆ คนที่แม่มึงเลือกให้ อาจจะกำราบสันดานมึงได้ สาธุ~ ขอให้ผัวในอนาคตของมึง เย็บมึงหนักๆ จะเลิกติดหรรมไปทั่วแล้วกลับมาเป็นผู้เป็นคนได้เสียที
หงษ์คนสวย : แหม อีพวกไม่ติดหรรม
โซเฟียสายเปย์ : กูคนหนึ่งค่ะ ที่ไม่ชอบ กูชอบการ ดูแลเทคแคร์มากกว่าเอากัน ถ้าผู้ชายคนไหน ดูแลกูดี กูก็จะยกพรหมจรรย์ และหน้าที่สามีกับพ่อของลูกให้เขาไปเลย~
หงษ์คนสวย : ตื่น พรหมจรรย์มึงไม่มีแล้วอีควาย
โซเฟียสายเปย์ : อีเหี้ย! ดับฝันกู
เวนนี่มหัศจรรย์ : อ่ะๆ อย่ากัดกันค่ะชะนี
หงษ์คนสวย : กูไม่ปรึกษาพวกมึงแล้ว กลับไปนอนดีกว่า คืนนี้เจอกันผับเดิม อีโซฟีเลี้ยงนะเดี๋ยวกูคืนทีเดียว
โซเฟียสายเปย์ : ปากหมาไม่น่าเลี้ยง แต่เลี้ยงก็ได้
หงษ์คนสวย : ก็ลองไม่เลี้ยงดิ กูจะไปเผาบ้านมึง
โซเฟียสายเปย์ : อีหงษ์ทอง อีอาชญากรข้ามชาติ!
ปิดบทสนทนา ด้วยประโยชน์ที่ทำให้เพื่อนด่ากลับมาเป็นชุด แต่ใครสน เธอรีบเรียกรถกลับไปที่คอนโด ทว่าก็ต้องมีเรื่องให้อารมณ์เสียต่อ เพราะมามี้ที่รักยิ่ง ให้นิติเอากระเป๋าเสื้อผ้ามากองไว้ที่ลานจอดรถ แล้วสั่งห้ามไม่ให้เธอขึ้นไปเอากระเป๋าแบรนด์เนมนับร้อย กับของมีค่า ให้มีแค่เสื้อผ้าเท่านั้น
ที่ซุกหัวนอนก็ไม่มี เงินก็ไม่มี แล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหน!?
- ผู้เขียน
