ร่างบางรู้สึกตัวตื่นในเช้าวันต่อมาตามเวลาที่เธอมักจะตื่นทุกวันแม้ว่าเมื่อคืนเธอจะใช้แรงไปค่อนข้างเยอะ แต่ร่างกายก็ทำงานอัตโนมัติอย่างรู้หน้าที่ และแน่นอนว่าด้านข้างของเธอในตอนนี้ ไร้ซึ่งร่างสูงที่อยู่กับเธอเมื่อคืน
“เมื่อพอใจ ฉันก็ถูกทิ้งเหมือนเดิมสินะ”
...
แต่ต่อให้จะเกิดเรื่องราวระหว่างเธอกับเขมันต์ขึ้นยังไง สุดท้ายน้ำค้างก็ต้องพาตัวเองมาทำงานของเธออย่างเลี่ยงไม่ได้ งานเลขาของเขานั่นเอง และมันไม่ได้ง่ายเลยกับการทำงานให้ผู้ชายที่เธอรัก ผู้ชายที่เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันโดยที่ตอนนี้เป็นได้แค่อดีต แม้ว่าเธอจะพยายามบอกตัวเองว่าทำได้ พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แต่ใครจะไปรู้ว่ามันใช้พลังงานไปแค่ไหน ใครจะรู้ว่าเธอฝืนตัวเองจนแทบขาดใจตายอยู่แล้ว
และถ้าถามว่าทำไมเธอยังทำงานอยู่ที่นี่และไม่ยอมลาออก คำตอบของเธอก็คงจะโง่เกินไปที่ว่ายังหวังว่าเขมันต์จะยังต้องการเธอ และทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือ
