ดอกรักตัวแข็งทื่อราวกับต้องสาป ดวงหน้าเล็กก้มงุดไม่กล้าสบตาคนตรงข้าม ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าเพราะเธอรู้สึกเหมือนถูกจับจ้องจากดวงตาคมกริบ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นกลับพบว่าพยัคฆ์ไม่ได้มองมาที่เธอสักนิด
ร่างสูงใหญ่ยังคงคุยเรื่องต่าง ๆ กับผู้เป็นแม่โดยไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย ซึ่งดอกรักคิดว่าดีแล้ว
ถ้าเป็นไปได้เธออยากให้เขาลืมเลือนตัวตนของเธอไปให้หมดเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่แน่คำขอของดอกรักอาจจะเป็นจริงอยู่แล้วก็ได้ เพราะคนที่ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าหลังจากเลิกรากันอย่างโหดร้ายคงไม่แม้แต่จะจดจำเธอไว้ในห้วงความทรงจำ
จะมีก็แต่ผู้หญิงหน้าโง่คนนี้ที่ไม่เคยลืมผู้ชายร้ายกาจไปได้สักเสี้ยววินาที
“รัก ดอกรัก”
“คะ ?” ดอกรักสะดุ้งหลุดออกจากห้วงความคิดเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากคุณป้าพัดชา
“นี่ เจ้าเสือลูกชายป้า ส่วนนี้ น้องรักที่ทำหน้าที่ดูแลคาเฟด้านหน้านะ”
“ค่ะ สวัสดีค่ะ” ดอกรักพูดเสียงเบาเมื่อคนตรงข้ามมองมายังเธอ
