You're my lover. ผู้ชายคนนี้เป็นของฉัน

ตอนที่ 2 โชคชะตา

ธามเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะทำงาน คำพูด ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเข้ามารบกวนในโสตประสาทของเขา

'นายแพ้ นายก็ต้องมาเป็นผู้ชายของฉันไง'

'คนอย่างเอมมาลินถ้าอยากได้ ยังไงก็ต้องได้'

เขายอมรับที่เขาพ่ายแพ้ในวันนี้ก็เพราะได้เห็นใบหน้าของเธอก่อนลงแข่ง ใบหน้าที่เขาคุ้นตา เหมือนเขาเคยเห็นเธอมาก่อน แต่มันคงนานมาก นานจนเขานึกไม่ออก แต่พอได้ยินชื่อของเธอ เขาก็จำได้ในทันที

มือหนาหยิบกรอบรูปที่อยู่บนโต๊ะทำงานของเขา เป็นรูปครอบครัว พ่อ แม่ น้องชาย และตัวเขาเอง แล้วความทรงจำอันแสนเจ็บปวดก็ย้ำเตือนอีกครั้ง มันคือฝันร้ายตลอดระยะเวลาเกือบสิบปีที่ผ่านมา

พ่อของเขาเป็นผู้ก่อตั้งสนามแข่งรถแห่งนี้ และยังควบตำแหน่งที่ปรึกษาให้กับบริษัทยักษ์ใหญ่อีกหลายบริษัท ครอบครัวที่เพียบพร้อมไปทุกอย่าง เขากับน้องชายมักจะมาวิ่งเล่น และชมการแข่งขันที่สนามแห่งนี้เป็นประจำ แต่โชคชะตากลับเล่นตลกกับเขา

ครอบครัวของเขาเดินทางไปพักผ่อนที่บ้านพักตากอากาศที่เพชรบูรณ์ ในขณะที่กำลังจะเดินทางกลับ พ่อของเขาขับรถมาเป็นระยะทางหนึ่ง เขายังจำเสียงพูดคุยหยอกล้อ เสียงหัวเราะ ของความสุขได้ดี

ไม่นานฝนเริ่มตกปอยๆ จนกระทั่งเริ่มหนาเม็ดขึ้น จนกระหน่ำเทลงมาราวกับฟ้ารั่ว ก่อนที่จะถึงทางโค้งหักศอกนั้น มีรถบรรทุกขนาดใหญ่วิ่งสวนเลนมาด้วยความเร็วสูง รถคันนั้นเสียหลักพุ่งเข้าใส่รถของครอบครัวเขา แรงปะทะทำให้ด้านหน้ารถยุบเข้ามาถึงห้องโดยสารของพ่อแม่ ส่วนเขากับน้องชายนั่งด้านหลัง และคาดเข็มขัดนิรภัยไว้

สภาพของรถทำให้ผู้พบเห็นต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่น่าจะมีผู้รอดชีวิต แต่ธามกับน้องชายคือผู้รอดชีวิตเพียงสองคนที่ยังคงมีสติครบถ้วน เขาพยายามเรียกพ่อแม่ที่เลือดไหลออกมาเต็มหน้า น้องชายก็เอาแต่ร้องไห้จ้าด้วยความหวาดกลัว

"พ่อครับ แม่ครับ" น้ำเสียงอ่อนแรงของเด็กชายธามร้องเรียก แต่ร่างไร้สติของทั้งสองคนก็หาได้ฟื้นมาไม่

ธามกับธันน์ถูกช่วยออกมาจากซากรถจากความช่วยเหลือของคนที่เห็นเหตุการณ์ ผู้คนต่างมามุงดูอุบัติเหตุครั้งนี้ โทรเรียกรถพยาบาลและเจ้าหน้าที่ตำรวจ ไม่นานเสียงของรถพยาบาล เสียงรถตำรวจ เสียงรถกู้ภัยก็ดังไปทั่วบริเวณนั้น

แต่เป็นที่น่าอัศจรรย์ธามกับธันน์แทบจะไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ มีเพียงรอยฟกช้ำตามร่างกายเท่านั้น

ธามนั่งกอดธันน์ฟังเสียงเครื่องมือที่ใช้ตัดซากรถ นั่งมองเจ้าหน้าที่นำร่างของพ่อแม่ออกมาจากซากรถทีละคนๆ ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะห่อด้วยผ้าขาว กลายเป็นภาพที่เขาไม่เคยลืมเลือนไปจากความทรงจำได้เลย

หลังงานศพของพ่อแม่ผ่านพ้นไป ธามกับธันน์ต้องย้ายไปอยู่กับญาติที่ประเทศเกาหลีใต้ จนกว่าเขาจะบรรลุนิติภาวะและสามารถดูแลตัวเองได้

สนามแข่งรถแห่งนี้ถูกปิดตายนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

จากเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ธามคนเดิมหายไป เขากลายเป็นคนที่เก็บความรู้สึก ไม่แสดงสีหน้าใดๆ เขาเลือกที่จะไม่มีความรัก เพราะเขาเกลียดการพลัดพราก เขาคงยอมรับความรู้สึกเจ็บปวดนั้นไม่ได้อีกแล้ว

เมื่อเขาอายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์ พินัยกรรมถูกเปิด เขามีทรัพย์สินมากมายมหาศาล และเงินจากประกันชีวิตที่พ่อของเขาได้ทิ้งไว้ให้รวมถึงสนามแข่งรถแห่งนี้ เขาตัดสินใจเดินทางกลับประเทศไทยพร้อมกับน้องชาย กลับมาทำให้สนามแข่งรถแห่งนี้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง

เพื่อนรักสองคนคือโซนกับเรน ทั้งสามคนเรียนที่เดียวกัน พ่อแม่ของทั้งสองคนทำธุรกิจอยู่ที่เกาหลีใต้ พอรู้ว่าธามจะกลับไทย จึงตามมาด้วย และได้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ด้วยการเทียบโอน และเขากับเพื่อนก็ต้องเรียนเพิ่มบางวิชาที่ไม่สามารถเทียบโอนได้ ทำให้ทั้งสามคนบางครั้งต้องไปเรียนกับรุ่นน้องปีหนึ่งบ้าง ปีสองบ้าง

ทั้งสามคนเป็นที่หมายปองของสาวๆ มากมาย โดยเฉพาะธามที่มีทั้งดาวคณะ ดาวมหาวิทยาลัยมาชอบ แต่เขาก็ไม่เคยให้ความสนใจ แต่ยิ่งเขาเป็นคนเข้าถึงยากแบบนี้กลับยิ่งมีผู้หญิงวิ่งเข้าหา อยากเป็นคนที่ทลายกำแพงหัวใจของเขา

ธามเลื่อนกรอบรูปนั้นกลับไปวางที่เดิม แล้วเอนหลังพิงเก้าอี้ เงยหน้าขึ้นแล้วหลับตาลง

ภาพของเด็กผู้หญิงที่อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเขาผุดขึ้นมาในมโนภาพ เด็กผู้หญิงที่เขาจำฝังใจไม่เคยลืม ผู้หญิงคนแรกที่ต่อยเขากับน้องชาย และเตะเขาจนตกจากสไลเดอร์

เขาไม่ได้โกรธเธอเลย เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเขากับน้องชายไปรังแกน้องชายฝาแฝดของเธอก่อน พี่สาวที่คอยปกป้องน้องชาย ทำไมตอนนั้นเขาถึงคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เท่ห์มาก เธอน่าจะเรียนการต่อสู้มา และเธอคือแรงบันดาลใจให้เขาเรียนวิชาการต่อสู้ แต่ก็เรียนได้แค่ปีเดียวครอบครัวของเขาก็ประสบอุบัติเหตุ

วันนั้นพอกลับถึงบ้านโดนพ่อเรียกเข้าไปอบรมเป็นการใหญ่โดยเฉพาะแม่ของเขาที่จะโดนพ่อเทศนามากกว่าลูกๆ เพราะความที่เข้าข้างลูก ปกป้องลูกในทางที่ผิด มิหนำซ้ำยังไปโวยวายใส่ครอบครัวของเด็กผู้หญิงคนนั้นจนแทบจะมีเรื่องกัน

วันรุ่งขึ้นเขากับน้องไปโรงเรียน และได้พบเธออีกครั้ง เขากับเธอเรียนโรงเรียนเดียวกัน แต่ทำไมเขาถึงไม่เคยรู้จักเธอเลย ถึงจะเรียนกันคนละห้องก็น่าจะคุ้นหน้ากันบ้าง แต่นี่เธอกับเขาเหมือนคนไม่รู้จัก ไม่เคยเจอกันมาก่อน นับตั้งแต่วันนั้นเขามักจะไปแอบดูเธอบ่อยๆ แต่ก็แค่ปีเดียวเท่านั้น

"บัว เอมมาลิน" โชคชะตาเล่นตลกกับเขาอีกแล้ว วันนี้เขาได้พบเธออีกครั้ง

เขายอมรับในความรู้สึกว่าเธอสวยสะดุดตา แต่ทำไมช่างเป็นผู้หญิงที่ดูจะเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ นี่เธอเห็นเขาเป็นอะไร เขาไม่ใช่ของเล่นนะที่เธอร้องอยากจะได้แล้วต้องได้ แล้วทำไมเธอถึงอยากได้เขาไปเป็นผู้ชายของเธอด้วย คำถามมากมายอยู่ในหัวของเขา

เขารู้จักกับเปรมเพื่อนของเธอ แต่ทำไมเขากับเธอถึงไม่เคยเจอกัน แต่อย่างว่าเปรมกับเขาก็เรียนกันคนละคณะอยู่แล้ว จะไม่เคยเจอกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะคณะวิศวกรรมศาสตร์ก็อยู่คนละทิศกันอยู่แล้ว

ถ้าคณะวิศวกรรมศาสตร์อยู่ทิศเหนือ คณะบริหารธุรกิจก็อยู่ทิศใต้