Chapter 13
1955 คำ
เวลาผ่านไป...
ทั้งสองคนใช้ชีวิตกันอย่างปกติ ตื่นเช้ามาจากัวร์รับหน้าที่ไปส่งโรสที่ทำงานทุกวัน และวันนี้เขาตั้งใจว่าจะพาโรสไปเจอที่บ้าน แล้วจะแวะไปคุยเรื่องแต่งงานกับคุณพ่อคุณแม่ด้วย พักหลังมานี้เขาไม่เข้าบ้านเลยจนผู้เป็นแม่เริ่มสงสัย เขาว่าจะถือโอกาสพาไปทำความรู้จักกันเธอจะได้ไม่กังวลว่าเขาจะทอดทิ้งเธอ
"เย็นนี้ผมมารับเร็วหน่อยนะ อาจจะมาตั้งแต่เที่ยงจะมาทานข้าวด้วย แล้วตอนเย็นผมจะพาไปที่บ้าน"
"ไปทำไมคะ"
โรสมีสีหน้าที่ลำบากใจเป็นอย่างมาก ไม่ใช่ว่าไม่อยากเจอแต่ไม่รู้ไปแล้วจะต้องเจออะไรบ้าง ยิ่งมาท้องทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย พวกผู้ใหญ่เขาจะมองเธอว่าเป็นผู้หญิงประเภทไหน
"เราสองคนกำลังจะมีลูกด้วยกันนะโรส คุณเป็นผู้หญิงมีแต่เสียหายยังไงก็ต้องแต่งงานกัน ไม่ดื้อสิไปนะครับ"
"ก็ได้ค่ะ"
หญิงสาวพยักหน้าอย่างยอมจำนนและไม่อยากจะทะเลาะกับเขาอีก ลองไปดูก็ไม่เสียหายอะไรหรอก เธอไม่ได้ต้องง้อครอบครัวของเขาซะหน่อย ทีเงินมากพอจะเลี้ยงลูกได้สบายมาก ถ้าจะไม่รักไม่ชอบก็ขอแค่ต่างคนต่างอยู่อย่ามายุ่งเกี่ยวกันก็พอ
"งั้นกลางวันผมมาหานะ รีบเข้าไปได้แล้วอากาศมันเริ่มร้อนแล้ว ดูแลตัวเองนะ"
"ค่ะ โรสไปก่อนนะคะ"
จากัวร์ดึงหญิงสาวมาใกล้ก่อนจะจุ๊บแก้มซ้ายหนึ่งทีแล้วส่งกระเป๋าถือให้เธอ โรสยิ้มออกมาบางๆก่อนจะเดินเข้าไปในบริษัท ส่วนชายหนุ่มหลังจากที่หญิงสาวลับสายตาแล้วก็เดินกลับเข้าไปในรถแล้วขับไปทำงานต่อที่รีสอร์ต
ตอนนี้โรสกำลังนั่งมองจอมอนิเตอร์อยู่สตูดิโอของตัวเอง ใจนึกไปถึงเรื่องที่คุยกับชายหนุ่มก่อนหน้านี้ เธอจะทำตัวยังไงเมื่อต้องไปเจอครอบครัวของเขา เกิดมาก็ไม่เคยไปเจอว่าที่พ่อผัวแม่ผัวสักครั้งในชีวิต ยิ่งเธอเป็นคนที่เข้าหาผู้ใหญ่ไม่ค่อยเป็นด้วย
"เห้ออออ"
จีน่าหันไปมองหน้าเจ้านายที่นั่งถอนหายใจอยู่หลานครั้ง ไม่ได้มีสมาธิในการดูหน้าจอเลย
"จีน่าว่าเจ้านายไปพักผ่อนก่อนดีมั้ยคะ เดี๋ยวทางนี้ให้ดิวจัดการเองไม่มีอะไรหรอก"
"กี่โมงแล้วคะ"
"เกือบเที่ยงแล้วค่ะ ไปหาอะไรทานกันดีมั้ยคะ"
"คุณจากัวร์เขาจะมาทานอาหารกลางวันด้วยนะคะ โรสไปรอเขาที่ห้องดีกว่ายังไงทางนี้ฝากช่วยกันดูด้วยนะ"
"ได้ค่ะ"
เธอยิ้มให้ทีมงานทุกคนก่อนจะเดินออกไปจากสตูดิโอแล้วเดินกลับห้อง ในระหว่างทางก็เจอชายหนุ่มกำลังเดินไปยังห้องของเธอ
"คุณจากัวร์คะโรสอยู่นี่"
เขาหยุดชะงักก่อนจะหันมามองหญิงสาวที่ยิ้มกว้างเดินตามมา
"อ่าว คุณไปไหนมาครับ"
"อยู่ในสตูค่ะ คุณเพิ่งมาถึงเหรอ"
"ครับ ไปข้างนอกกันมั้ยไปหาอะไรทานกันแล้วเดินเล่นที่ห้าง จากนั้นค่อยกลับบ้านกัน"
"ได้ค่ะ งั้นโรสไปเอากระเป๋าก่อนนะคะ"
โรสยิ้มรับก่อนจะเดอนเข้าไปในห้องไปหยิบกระเป๋าติดมือมาจากนั้นทั้งสองคนก็เดินควงแขนกันไปที่รถเพื่อเดินทางไปยังห้างสรรพสินค้า จากนั้นทั้งสองคนก็ทานข้าว เดินช็อปปิ้งกัน โรสไม่ลืมที่จะซื้อขนมและของฝากไปให้ครอบครัวของเขาด้วย อย่างน้อยเป็นการแสดงความมีน้ำใจของเด็กคนหนึ่ง
"คุณแม่ของคุณทานเค้กมั้ยคะ"
"ชอบทานเค้กส้มครับ แบบนั้นเลย"
"อ่อ งั้นโรสซื้อไปนะคะ"
"ตามใจคุณสิ อ่อ นี่บัตรเครดิตจำกัดวงเงินสองหมื่นบาทต่อวัน ผมเอาไว้ให้คุณใช้นะอยากได้อะไรไปไหนใช้ซื้อเลย"
โรสดันมือของเขากลับ เธอไม่ได้อยากมีชื่อว่าเกาะผู้ชายกินหรือที่ท้องเพราะจะจับเขา เรื่องเงินมันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ เชาไม่มีความจำเป็นต้องมารับผิดชอบทุกอย่างในชีวิตของเธอก็ได้ ทุกวันนี้ค่ากินค่าน้ำมันรถที่ต้องไปรับไปส่งก็มากพอแล้ว
"ไม่เอาค่ะ แค่นี้คุณก็ให้โรสมากแล้ว"
"เก็บไว้เถอะ ผมต้องรับผิดชอบชีวิตคุณกับลูกนะ อย่าทำให้ผมลำบากใจสิ ผมรู้ว่าคุณมีเงินคุณดูแลตัวเองได้ แต่บางครั้งผมอยากให้คุณอ่อนแอบ้าง ให้ผมได้แสดงความเป็นผู้ชายบ้างเถอะ"
หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะเถียงยังไง เธอตัดสินใจรับบัตรของเขามาก่อนจะหยิบเงินสดไปจ่ายค่าเค้ก
"เอาเป็นว่าโรสจะรับไว้นะคะ นี่ค่าเค้กค่ะ"
"ไม่ใช้บัตรจ่ายไปล่ะ"
"โรสไปเยี่ยมครอบครัวคุณนะ จะให้คุณจ่ายทุกอย่างเองอีกมันดูแปลกๆนะ"
หญิงสาวยิ้มออกมาขำๆ เขาก็เลยไม่รู้จะว่าอะไรเธอต่อก็เลยยอมให้เธอจัดการทุกอย่างเอง
"งั้นเราไปกันเลยนะ"
"ค่ะ โรสพร้อมแล้วค่ะ"
ทั้งสองคนเดินกลับไปที่รถจากนั้นก็พากันไปยังบ้านของชายหนุ่ม ซึ่งเขาได้โทรศัพท์มาบอกคุณแม่ล่วงหน้าไว้แล้วว่าจะพาหญิงสาวไปเจอ ท่านก็ไม่ว่าอะไรแถมจะลงมือทำอาหารเย็นด้วยตัวเองอีกแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย
เมื่อมาถึงที่บ้านของจากัวร์ โรสมองสำรวจซ้ายขวา ใหญ่โตสมฐานะเจ้าของรีสอร์ตหลายสาขา ส่วนเธอจริงๆก็มีบ้านแต่ว่าอยู่ที่กรุงเทพเป็นบ้านของครอบครัว แต่ไม่มีใครอยู่หรอกมีแต่คนดูแลเท่านั้น
"บ้านคุณสวยจัง"
"อยากมาอยู่มั้ยล่ะ"
เขาเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน โรสรีบส่ายหน้าทันทีเพราะชีวิตของเธอเป็นคนที่ไม่ได้เป็นแม่บ้านแม่เรือน ที่จะต้องตื่นเช้ามาทำกับข้าว ทำงานบ้านสารพัด แค่ทำงานที่บริษัทก็เหนื่อยจะแย่เลยไม่อยากอยู่กับคนมากกลัวว่าคนอื่นจะรับนิสัยแบบนี้ของเธอไม่ได้
"ไม่ดีกว่าค่ะ โรสอยู่คอนโดเดินทางสะดวกกว่าเยอะเลย นี่ก็ไม่แปลกใจว่าทำไมคุณถึงชอบนอนที่รีสอร์ตคงเพราะบ้านอยู่ไกลนี่เอง"
"ก็ประมาณนั้นครับ เข้าไปกันเถอะ ป้าครับช่วยหิ้วของหลังรถเข้าไปข้างในหน่อย"
"ได้ค่ะคุณจากัวร์"
เขากุมมือหญิงสาวเดินเข้าไปข้างใน ภายในห้องรับแขกมีทั้งคุณพ่อและคุณแม่ของเขานั่งอยู่ในนั้น จากัวร์เดินเข้ามาพร้อมกับทักทายเสียงใส โรสปล่อยมือจากเขาก่อนจะยกมือไหว้ท่านทั้งสองคนด้วยรอยยิ้มกว้าง
"สวัสดีค่ะ หนูชื่อโรสค่ะ"
ผู้ใหญ่ทั้งสองคนรับไหว้ ผู้เป็นแม่มองสำรวจหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า หน้าตาสวย การแต่งกายก็ดี มารยาทก็ไม่ได้ย่ำแย่อะไร ส่วนผู้เป็นพ่อมองคนรักของลูกด้วยรอยยิ้มเอ็นดู น่ารักนะเนี้ยเด็กนี้ดูท่าทางลูกชายเขาจะเกรงใจด้วย
"สวัสดีจ๊ะหนูโรส"
"สวัสดีจ๊ะ มากันเหนื่อยๆดื่มน้ำดื่มท่ากันก่อนดีกว่า ป้าพรไปเอาน้ำเย็นมาให้คุณหนูกับหนูโรสหน่อย"
แม่บ้านรับคำก่อนจะเดินไปทำตามคำสั่งของเจ้านาย ส่วนโรสเธอไม่รู้จะพูดอะไรเพราะเรื่องที่พงกเขาคุยกันก็เป็นเรื่องรีสอร์ตซะส่วนใหญ่ เธอไม่ค่อยรู้การทำงานของเขาเท่าไหร่เพราะไม่เคยไปยุ่งวุ่นวายแม้แต่น้อย
"แล้วนี่หนูโรสไปช่วยงานที่รีสอร์ตด้วยเหรอ"
ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม คงอยากจะสัมภาษณ์เกี่ยวกับการทำงาน การศึกษาล่ะมั่ง
"โรสไม่ค่อยมีความรู้เรื่องงานรีสอร์ตเท่าไหร่คะ ชอบทำออแกไนซ์มากกว่า"
"แล้วแบบนี้ถ้าไม่มีใครจ้างจะมีรายได้เหรอ"
โรสอึกๆอักไม่รู้จะตอบยังไง คือพื้นฐานที่บ้านเธอรวยอยู่แล้ว และเธอก็มีหุ้นส่วนหลายที่อยู่เฉยๆก็มีรายได้ แต่ว่าที่มาเปิดบริษัทออแกไนซ์เพราะเรียนมาและชอบโดยส่วนตัว พอทำไปทำมาดั้นเป็นที่รู้จักงานเลยเยอะมาก
"ก็พอมีคนจ้างบ้างค่ะ คือประมาณว่าพออยู่ได้ แหะๆ"
โรสไม่รู้จะตอบยังไง ยิ่งอยู่ยิ่งอึดอัด ถ้าไม่ใช่ลูกค้าเธอค่อนข้างจะเข้าหาคนยาก โดยเฉพาะพ่อแม่ของผู้ชายมันรู้สึกเกรงแปลกๆ
"งั้นเหรอ..."
"เอาน่าคุณ หนูโรสอยากทานข้าวหรือยัง วันนี้แม่เขาทำอาหารเยอะแยะเลยนะ"
"ก็นิดหนึ่งค่ะ"
โรสยิ้มออกมาเมื่อคุณพ่อเอ่ยถาม ท่านดูใจดีและน่าคุยด้วยที่สุดแล้วต่างจากคุณแม่ที่หน้านิ่งจนเธอกลัวไปหมด
"งั้นไปทานข้าวกันมั้ย"
จากัวร์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เขารู้ดีว่าเธอจะอยากทานข้าวบ่อยเพราะท้องอยู่ อยากทานนั้นนี่ตลอดเวลา ถึงจะทานมาได้ไม่นานเขาเชื่อว่าเธอจะต้องอยากทานอีก
"คือ.. โรสอยากจะไปเข้าห้องน้ำแปปหนึ่งนะคะ"
"ได้สิ ผมไปส่งดีกว่า"
"ไม่เป็นอะไรค่ะ คุณนั่งคุยกับคุณพ่อคุณแม่เถอะ เดี๋ยวโรสไปเองค่ะ ขอตัวสักครู่นะคะ"
"จ๊ะ ออกไปเลี้ยวขวานะห้องน้ำอยู่ทางซ้าย"
คุณแม่บอกทางหญิงสาว โรสยกมือกล่าวขอบคุณก่อนจะเดินออกไปทันที เมื่อออกมาก็รู้สึกหายใจโล่งขึ้นมาบ้าง เธอไม่ใช่คนที่จะเป็นแบบนี้เลยนะออกจะมั่นใจในตัวเองสูงมากด้วยซ้ำ
"จะไหวมั้ยเนี้ย เห้อออ"
ลับหลังหญิงสาว ผู้เป็นแม่หันมามองลูกชายตัวดี หลังจากเกิดเรื่องครั้งก่อนก็ไม่เห็นว่าลูกชายจะพาผู้หญิงมาที่บ้านอีก
"คนนี้ก็น่ารักดีนะ จะคบกันก็ดูนานๆก่อน ถ้ารักกันจริงแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร"
"เราสองคนคบกันมานานแล้วครับ ผมแค่ไม่มีโอกาสพามาที่นี่เท่านั้น แต่ตอนนี้ที่ผมมาเพราะอยากจะคุยกับพ่อและแม่ เรื่องแต่งงานของเราสองคน คือมันเป็นเรื่องเร่งด่วน แต่โรสกำลังท้องอยู่ผมไม่อยากให้ครอบครัวของเธอว่าเอาได้"
"อะ..อะไรนะ!! ทะ..ท้องแล้วเหรอ ทำไมถึงไม่รู้จักระวังเลย แล้วแกมั่นใจได้ยังไงว่าเป็นลูกของตัวเอง ถ้าแต่งงานแม่ไม่ได้ว่าถ้าแกพิสูจน์ได้ว่าเด็กในท้องเป็นลูกของแกจริงๆ"
"คุณ!!"
"แม่ครับ ผมมั่นใจว่าลูกในท้องของโรสเป็นลูกผม อย่าทำแบบนี้เลยนะครับครั้งนี้ผมขอร้อง"
ผู้เป็นแม่สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง เธอต้องได้รับการยืนยันว่าเป็นหลานของตระกูลจริงๆก่อน ถึงจะยอมรับและให้ทั้งสองคนแต่งงานกัน เธอไม่ได้รังเกียจแม่หนูคนนั้น แต่อดีตมันเกิดและมันต้องป้องกันไว้ก่อน เธอรักลูกถึงได้ตัดสินใจแบบนี้
"แกต้องตรวจDNA ถ้าผลออกมาว่าเป็นลูกแท้ๆ แม่จะเป็นคนจัดงานแต่งงานและไปขอหนูโรสแต่งงานให้เอง"
- ผู้เขียน
