“อาโปรด!” เสียงที่เล็ดลอดออกจากริมฝีปากบางเบาหวิวแม้จะตกใจกับความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น
“ครับ?” เจ้าของชื่อสบตาหญิงสาวอย่างใสซื่อ
ไพลินเห็นแววตาของเขาเต็มไปด้วยคำถาม ไร้ความคิดเป็นอื่น กลายเป็นเธอที่เขินอายจนใบหน้าแดงระเรื่อ คงเป็นเธอที่คิดมากไปเอง อาโปรดก็คงมองเห็นเธอเป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้น เมื่อก่อนตอนที่นั่งรถไปไหนต่อไหนกับเขา เขาก็จะต้องคอยกำชับและคาดเข็มขัดให้เธอแบบนี้ทุกครั้ง แต่ว่าตอนนั้นเธอเป็นแค่เด็กน้อย คิดว่าการคาดเข็มขัดมันอึดอัดน่ารำคาญจึงโยเยไม่ยอมคาด แต่ตอนนี้เธอโตแล้วนี่
“เรื่องแค่นี้เพลินทำเองได้ค่ะ” เธออุบอิบตอบ
“อาแค่อยากช่วย” เขาตอบแล้วขับรถออกมา ชวนคุยตามปกติ “หาอะไรกินก่อนนะ เดี๋ยวค่อยไปซื้อของกัน”
“อาโปรดแค่ไปส่งเพลินที่ตลาดก็ได้ค่ะ เพลินไม่อยากรบกวน อายังมีธุระที่ต้องไปทำอีกนี่คะ” เธอรู้สึกเกรงใจ
มาโประเกือบลืมไปเลยว่าเอาธุระมาอ้าง แต่เขาก็ทำมึนแกล้วทำเป็นน
