“คุณยาย” ไพลินพูดเสียงแผ่วแล้วตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณยายและคุณตารับรู้ ผู้สูงวัยทั้งสองฟังอย่างสงบไม่มีท่าทีโกรธแค้นหรือเสียใจแต่อย่างใด
“แล้วหลานตัดสินใจแล้วหรือยัง” คุณยายถาม
“หนู...เอ่อ...เมธขอให้ให้โอกาสเขาอีกครั้ง...คุณยายว่ายังไงคะ”
“แล้วหลานรักเมธมากพอจะให้อภัยเขาหรือเปล่าล่ะจ๊ะ”
“แน่ใจหรือว่านี่ครั้งแรก” คราวนี้คุณตาเบ้ปากใส่
“แล้วหลานควรทำยังไงดีคะ” ไพลินทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ตั้งแต่ตอนที่เห็นว่าเมธาทรยศเธอก็ตัดสินใจได้แล้ว แต่ที่เป็นกังวลไม่แน่ใจก็เพราะกลัวจะทำให้คนที่เคารพรักทั้งสองคนนี้ผิดหวังและเสียใจ แต่คุณตาทำตาดุใส่
“มันมีอะไรให้เราต้องเสียน้ำตาให้ ฮึ!”
คุณตาอดใจไม่ไหว อุตส่าห์ตั้งใจจะไม่ทำตัวโวยวายแต่ก็อดไม่ได้
“การ์ดงานแต่งรอไปก่อน ถ้าทำตัวดีค่อยรับไว้พิจารณาใหม่ ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียว ถ้าหาดีไม่ได้ก็ไม่ต้องแต่งมันหรอก สมัยนี้แล้ว แต่งแล้วไม่ได้ดีสู้ไม่แต่ง
