“เดี๋ยวกูขับรถไปส่งพราวเอง มึงขับรถพราวกลับไปกับไวท์นะ”
คิริวบอกเพื่อนที่เดินตามหลัง ไวท์น่าจะรู้ว่าพี่พราวจอดรถไว้ที่ไหน
“มึงพาพี่พราวไปนอนที่คอนโดมึงได้ไหมริว กูยังไม่อยากให้พี่พราวกลับบ้านตอนนี้”
วินถามเสียงเบา เดินไปหยุดตรงหน้าเพื่อน มองด้วยสายตาจริงจังแกมขอร้อง
“มึงไว้ใจกู?”
“เหอะ! ยังกล้ามาถามคำนี้อีกเหรอ กูไม่ไว้ใจมึงตั้งแต่คืนนั้นแล้ว แต่กูเชื่อ ว่ามึงดูแลพี่กูได้”
“แอบฟังไม่ดี”
“กูไม่ได้แอบ พวกมึงเสียงดัง”
เขานอนอยู่ห้องข้างๆนะเว้ย ขนาดห้องเก็บเสียงยังได้ยินอะ แต่เขาเลือกที่จะเปิดเพลงดังๆกลบเสียงที่ได้ยิน รู้แหละว่าแม่งทำอะไรพี่พราว แต่เขาไม่กล้าเปิดประตูเข้าไปห้ามเลยจริงๆ เพราะฟังจากเสียงแล้ว ริวมันไม่ได้บังคับพี่สาวเขาเลย
“พี่มึงทำกูนะ กูไม่ได้ทำอะไรเลย ตามนั้นนะ ฝากไวท์ด้วย”
คิริวยิ้มกว้าง อย่างน้อยก็ไม่ต้องรู้สึกผิดกับเพื่อน เขาพร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่าง ถ้าวั
