“พี่อรรถจะปล่อยให้บริษัทขาดทุนสินะ พนักงานสิบกว่าชีวิตที่ตรากตรำมากับเราพี่ไม่สนใจเลยใช่ไหม กับอีแค่ยืมไปก่อน แล้วค่อยหาเงินไปไถ่คืน มันจะอะไรนักหนา”
แบบนี้เธอก็โดนอีพราวมันหยุมหัวฟรีอะดิ! วริษามองหน้าสามีด้วยความไม่พอใจ
“ทางอื่นยังมี”
หวังว่านะ!
“ทางไหนล่ะ โดนกดดันทุกทางแบบนี้ ทุกอย่างมันเป็นเพราะพราวทั้งนั้น ถ้าลูกพี่ยอมไปขอโทษทางนั้นดีๆ เขาคงไม่ส่งคนมาขู่และทำกับบริษัทเราแบบนี้”
วริษามองคนที่อยู่ด้านหลังเพื่อนสนิทของลูกชายคนโตด้วยสายตาเกลียดชัง อีเด็กเปรต มารความสุข!
“เห้อ! พราวจะเข้าไปขอโทษ”
พราวนภาถอนหายใจเบาๆ พูดบอกพ่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เปิดซองเอกสารหยิบเอากล่องทองประดับเพชรออกมาหนึ่งกล่อง จำได้ว่าในกล่องใบนี้มีทองน้ำหนัก 5 บาท ประดับเพชรอีก ถ้าเอาไปจำนำหรือเอาไปขาย คงได้ราคาเยอะพอสมควร เพราะช่วงนี้ราคาทองกำลังดีดขึ้นสูงมาก
“เก็บไว้เถอะ”
อรรถพรบอกลูกสาวที่ยื่นกล่อง
