ตอนที่ 2
1213 คำ
แทนที่เบื้องหน้าจะเป็นบ้านพักต่างอากาศในบริเวณพื้นที่ฝั่งตะวันตกตอนใต้ของประเทศอังกฤษหรือที่เรียกกันว่า ‘The Cotswolds’ของเดซี่ แต่กลับเป็นตึกสูงระฟ้าแทนเสียนี่ มะลิจ้องมองทะลุกระจกรถออกไปด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ยังไม่ทันหาคำตอบให้กับตัวเองได้สำเร็จรถสปอร์ตคันงามที่นั่งอยู่ก็จอดสนิทลงเสียก่อน พร้อมๆ กับร่างสูงใหญ่สุดสมบูรณ์แบบของแมทธิวที่ก้าวลงไป
หล่อนเห็นเขาหยุดพูดกับผู้ชายแต่งตัวสุภาพคนหนึ่งที่ยืนค้อมศีรษะให้สองสามคำ ก่อนจะหายตัวเข้าไปภายในสิ่งก่อสร้างสุดวิจิตรเบื้องหน้า โดยไม่แม้แต่จะชายตาแลกลับมามองหล่อนที่นั่งงงงวยอยู่ภายในรถเลยแม้แต่น้อย
นี่ก็บ่งบอกให้รู้แล้วล่ะว่าในสายตาของแมทธิว บราวน์ หล่อนคือตัวอะไร ขยะหรือไม่ก็หนูสกปรกที่เขาแสนจะขยะแขยงยังไงล่ะ ความเจ็บช้ำทำให้ฟันคมๆ ฝังลงบนกลีบปากอิ่มสีระเรื่อเต็มแรง ความทุกข์ทรมานจากความชิงชังของแมทธิว ทำให้หล่อนราวกับถูกผลักลงไปในเหวนรก หล่อนนั่งจมอยู่กับความปวดร้าวทรมานอยู่นานจนเจ้าหน้าที่ของตึกสูงตรงหน้าเข้ามาเคาะประตูเรียกนั่นแหละถึงได้รู้สึกตัว
“คุณผู้หญิงครับ กระผมต้องนำรถไปเก็บครับ”
คำพูดสุภาพจากปากของผู้ชายที่ยืนค้อมตัวอยู่ข้างประตูรถไม่ได้สามารถฉุดมะลิให้ขึ้นมาจากบ่อแห่งความเจ็บปวดได้เลย หล่อนซ่อนน้ำตาเอาไว้สุดความสามารถ หล่อนฝืนยิ้มเศร้าๆ ออกมาขณะรีบก้าวลงจากรถ
“เอ่อ ค่ะ”
ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้หล่อนอย่างสุภาพตามมารยาทก่อนจะพารถสปอร์ตของแมทธิวทะยานจากไป ทิ้งให้หล่อนยืนคว้างอยู่ในสถานที่ที่ไม่รู้จักเพียงลำพัง เวลาคล้ายหมุนเร็วขึ้นเมื่อหล่อนเคลื่อนตัวกวาดมองไปรอบๆ กาย ทุกอย่างดูสับสนไปหมด ผู้คนแปลกหน้าแปลกภาษาที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างจ้องมองหล่อนราวกับหล่อนคือมนุษย์ต่างดาว บ้างก็จับกลุ่มกันซุบซิบบ้างก็มองอย่างเหยียดหยาม
“แม่นั่นไงที่มากับคุณแมทธิว แต่ถูกทิ้ง”
เสียงเหยียดหยันของสตรีคนหนึ่งดังมาเข้าหู ยิ่งตอกย้ำความขมขื่นให้เพิ่มทวีขึ้นอย่างบ้าคลั่ง มะลิก้มหน้าซ่อนน้ำตาเอาไว้ ขณะฝืนใจก้าวเท้าเดินผ่านกลุ่มผู้หญิงที่กำลังนินทาหล่อนอยู่แต่หูไม่รักดีก็ยังซึมซับคำพูดเราะร้ายนั้นไม่หยุด
“สมควรแล้วล่ะที่ถูกทิ้ง จืดชืดราวกับแกงจืดแบบนี้”
“ใช่ อย่างคุณแมทธิวนะต้องแกงเผ็ด ยิ่งร้อนก็ยิ่งดี”
“นี่เธอรู้ได้ยังไงน่ะ เคยนอนกับคุณแมทธิวหรือ”
คำสนทนานี้ทำให้เท้าบอบบางที่กำลังจะก้าวพ้นจากสองสาวที่ยืนนินทาหล่อนอยู่พ้นแล้วต้องหยุดชะงักลง รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีสิทธิ์แต่หัวใจก็ยังอดเจ็บปวดไม่ได้
“ถ้าเคยก็ดีน่ะสิ...”
“แล้วเธอรู้ได้ยัง”
“ได้ยินคนเขาพูดกันต่อๆ มาน่ะ”
มะลิกัดปากแน่นกับสิ่งที่ได้ยิน แมทธิวเป็นผู้ชายที่สาวๆ เกือบค่อนโลกใฝ่ฝันอยากร่วมเตียงด้วย เขาสมบูรณ์แบบ หล่อเหลาและรวยล้นฟ้า ในขณะที่หล่อนต่ำต้อยราวกับมาจากนอกโลก จืดชืดเหมือนแกงจืดค้างคืน แถมยังเป็นคนที่เขาเกลียดสุดหัวใจเสียอีก จะคาดหวังให้แมทธิวมามีใจตอบนั้นคงไม่มีวันเป็นจริงไปได้ แม้แต่ในฝันก็ยังไม่คู่ควรเลย
“เอ่อ คุณมะลิใช่ไหมคะ”
เสียงเรียกสุภาพจากสุภาพสตรีคนหนึ่งดังขึ้นเบาๆ และนั่นก็ทำให้มะลิหลุดจากวังวนแห่งความโศกาได้ชั่วขณะ หญิงสาวฝืนยิ้มให้ก่อนจะพยักหน้ารับน้อยๆ
“ค่ะ”
“คุณแมทธิวให้ดิฉันมาพาคุณขึ้นไปหาเธอค่ะ”
แล้วผู้หญิงคนนั้นที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ประจำตึกระฟ้านี้ก็เดินนำหล่อนตรงไปยังลิฟท์ตัวใหญ่ ใช้เวลาไม่นานหล่อนก็สามารถขึ้นมายืนอยู่ยอดตึกได้อย่างน่าอัศจรรย์ หญิงสาวก้าวออกจากลิฟท์เดินตามคู่สนทนาไปด้วยความหวาดหวั่น ระหว่างทางก็อดมองไปรอบๆ อาณาจักรของแมทธิว บราวน์ไม่ได้
“ที่นี่เป็นเพ้นต์เฮ้าส์คุณแมทธิวค่ะ หรือจะเรียกว่าบ้านหลังที่สองของคุณแมทธิวก็ได้ค่ะ เพราะเธอจะมาพักที่นี่บ่อยมากอาทิตย์ล่ะสองสามวันเลยทีเดียวค่ะ” คู่สนทนาที่เดินนำหน้าอยู่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพเช่นเดิม
“เอ่อ ค่ะ...”
ไม่รู้จะตอบว่าอะไรนอกจากพยักหน้าและรับคำสั้นๆ ไม่นานหล่อนก็เดินผ่านสระว่ายน้ำขนาดมหึมามาอยู่ที่หน้าประตูไม้ขนาดใหญ่แทน เจ้าหน้าที่สาววางนิ้วเรียวยาวลงบนปุ่มที่ข้างประตูหนึ่งครั้งจากนั้นไม่นานเจ้าประตูบานใหญ่ก็เลื่อนเปิดออกอย่างง่ายดาย
“ระบบการรักษาความปลอดภัยของที่นี่ถือว่ายอดเยี่ยมติดอันดับโลกค่ะ เพราะไม่มีใครที่จะสามารถเข้าพบคุณแมทธิวได้ หากไม่ได้รับอนุญาต...” คู่สนทนาของหล่อนอธิบายไปพร้อมๆ กับการเดินนำเข้าไปด้านใน
“และเมื่อกี้ก็คือการแสกนนิ้วมือค่ะ”
“เอ่อ ค่ะ”
ตอนนี้คำอธิบายแสนสุภาพของคู่สนทนาจางหายไปจากหูราวกับไม่เคยได้ยินมันมาก่อน เมื่อสายตาของหล่อนรับภาพความโอ่อ่าอลังการของห้องกว้างหรูหราเบื้องหน้าเข้ามาเต็มตา ทุกส่วนถูกตกแต่งด้วยของใช้ที่เรียกได้ว่ามีชิ้นเดียวเพียงในโลก แถมยังถูกวางอย่างเหมาะเจาะลงตัว ทำให้สิ่งที่หล่อนได้เห็นเป็นยิ่งกว่าที่อยู่ของเทพบุตรบนชั้นฟ้าเสียอีก
ไม่หรอก... มันคือที่อยู่ของมัจจุราชจากขุมนรกต่างหาก
เสียงหนึ่งในสมองเถียงขึ้น และมันก็ทำให้สติสตังที่ถูกกลืนกินไปกลับความงดงามตรงหน้ากลับคืนมาอีกครั้ง มะลิเม้มปากแน่น ละสายตาจากโทนสีเข้มลึกลับของห้องกว้างเพื่อมองไปยังสตรีสาวที่เคยยืนอยู่ข้างๆ อีกครั้ง แต่ทุกอย่างที่ได้เห็นในตอนนี้กลับมีแต่เพียงความว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ข้างกายของหล่อนอีกแล้วนอกจากความน่าสะพรึงกลัวที่เกิดจากรังสีความอำมหิตของแมทธิว บราวน์
“เก็บไม่มิดเลยนะกับอาการชื่นชมความร่ำรวยของฉันน่ะ”
เสียงกระด้างไม่เป็นมิตรดังขึ้นด้านหลัง ไม่ต้องหันกลับไปมองก็รู้ดีว่าคนที่จงใจหาเรื่องนั้นคือใคร ก็จะเป็นใครไปได้ล่ะในเมื่อตอนนี้ ภายในห้องกว้างที่กินพื้นที่ทั้งหมดของชั้นบนสุดนี้มีเพียงหล่อนกับเขาเท่านั้น
มะลิค่อยๆ หันกลับไปมอง พยายามบังคับตัวเองให้เข้มแข็ง แต่เพียงแค่ได้สบตากับดวงตาคมกริบที่ทั้งหวานทั้งดุดันในคราวเดียวกันเท่านั้น หัวใจของหล่อน ไม่สิ... ไม่ใช่แค่หัวใจหรอก มันทั้งร่างกายและจิตวิญญาณเลยต่างหากที่สะท้านสะเทือนอย่างรุนแรง หล่อนแทบล้มลงกองกับพื้นเสียให้ได้
“คุณแมทธิว...”
- ผู้เขียน
