คนสุดท้ายที่เดินเข้ามาในห้องอาหารคือแมทธิว บราวน์ผู้ชายที่สามารถเขย่าทุกโสตประสาทของหล่อนให้ตื่นตระหนกสะท้านสะเทือน ช้อนในมือของมะลิหล่นกระแทกกับจานเซรามิคเนื้อดีจนเกิดเสียงดัง ทุกคนหันมาจ้องมองหล่อน เว้นแต่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่แม้แต่จะชายตาแลมอง มะลิเม้มปากข่มความเจ็บปวดเอาไว้สุดกำลัง
“ทำไมมาช้าล่ะแมทธิว” เป็นเดซี่เอ่ยขึ้น
“ผมว่ายน้ำเพลินไปหน่อยน่ะครับ”
คนตัวโตทรุดกายลงนั่งเก้าอี้ตัวตรงกันข้ามกับหล่อน มะลิอดไม่ได้ที่จะช้อนตาผ่านไรขนตางามงอนของตัวเองขึ้นมองเขา มองผู้ชายที่หล่อนไม่เคยลืมได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว ตั้งแต่แรกพบจวบจนวันนี้ วันที่หล่อนกับเขาเป็นมากกว่าแค่คนรู้จัก ทางกายสนิทสนมกันเป็นที่สุด แต่ทางใจนั้นช่างห่างเหินเหลือเกิน ห่างจนแม้แต่มหาสมุทรก็ยังขวางกั้นไม่พอ
ความคิดอันแสนขมขื่นนี้ผลักดันให้มะลิก้มหน้าลงมองจานอาหารของตัวเองอีกครั้ง ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่แมทธิ
