เสียงกระแทกประตูห้องปึงปังทำให้มะลิที่พึ่งก้าวออกมาจากห้องนอนถึงกับหน้าซีดเผือด สมองร้องบอกว่าคนที่สามารถระบายอารมณ์กับทุกสิ่งที่ขวางหน้าได้แบบนี้ไม่มีทางเป็นใครไปได้นอกจากผู้ชายคนนั้น แมทธิว บราวน์
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะมะลิ...”
นี่เขายังต้องการอะไรจากหล่อนอีกนะ ที่ด่าที่ว่าที่ทำให้เจ็บปวดนั้นยังไม่สาแก่ใจเลยหรือไง หรือว่าจะต้องฆ่ากันให้ตายคามือถึงจะพอใจ ความเจ็บปวดที่แล่นพล่านอยู่ในกายทำให้มะลิเลือกที่จะยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่ยอมทำตามคำสั่งของคนเผด็จการที่ตะโกนสั่งเข้ามาดังลั่นแม้แต่น้อย
“ถ้าไม่เปิด ไอ้ประตูระยำนี่เละคามือฉันแน่!”
“มะลิ... อยากพักผ่อนค่ะไม่ค่อยสบาย”
“แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน...”
เสียงเคาะประตูเงียบลงพร้อมๆ กับเสียงคำรามด้วยความเกรี้ยวกราดของแมทธิว มะลิเป่าปากออกมาอย่างโล่งอกคิดว่าคนตัวโตยอมถอยไปแล้ว แต่หล่อนก็โล่งใจได้ไม่นานเมื่ออึดใจต่อมาบานประตูที่เคยปิดสน
