ตอนที่21ผู้ชายแปลกหน้า
กระจกรถยนต์ของนายแจสเปอร์เป็นฟิล์มใสทำให้คนภายนออกมองเห็นคนในห้องโดยสารได้ชัดเจน พอรถยนต์เลี้ยวเข้าไปในรั้วมหาลัยเท่านั้นเอง นักศึกษาทั้งชายหญิงในมหาลัยไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมคณะของฉันต่างให้ความสนใจนายแจสเปอร์และฉัน ปานว่าพวกเราสองคนเป็นดาราซึ่งมันคงจะดีกว่านี้อยู่หรอกนะหากพวกเขาไม่เอาเรื่องของฉันไปนินทาว่าร้ายในเชิงเสียหาย แต่ก็อย่างว่าแหละเรื่องร้ายๆ แย่ๆ ในเชิงเสื่อมเสียมักจะได้รับความสนใจกว่าเรื่องดีดีเสมอ
“อย่าลืมหลังเลิกเรียนให้โทร.หาฉัน”
คนที่ทำตัวเสมือนผู้ปกครองของฉันพูดย้ำอีกเป็นรอบที่สิบเห็นจะได้
“ไม่ลืม นายพูดประโยคนี้เกือบทุกห้านาทียังกับตั้งเวลาเอาไว้ ฉันจะลืมได้ไง”
“ก็เพราะเธอมันสมองกลวงไง ฉันเลยต้องย้ำบ่อยๆ”
“ฉันไม่ได้เป็นอัลไซเมอร์สักหน่อย”
นายแจสเปอร์มองลอดแว่นตามองฉันแวบหนึ่ง ก่อนจะจอดรถยนต์ชิดทางเท้า ฉันมองเลยนายแจสเปอร์ออกไปท
