ตอนที่12 ขอนอนด้วยคนได้ไหม
ทำไม?
… ความจนมันถึงได้น่ากลัวแบบนี้นะ!
ฉันแทบไม่รู้สึกตัวเลยว่ากลับมาที่คอนโดได้อย่างไร ฉันนั่งโง่ๆ อยู่ในสวนเล็กๆ ด้านล่างคอนโดมิเนียม มองดูผู้คนเดินผ่านไปมา จนฟ้าเริ่มมืด ฉันยังไม่อยากขึ้นไปในห้องพักที่มีเพียงฉันพักอาศัยอยู่ตามลำพัง กับความคิดลบๆ ในหัวสมองเยอะแยะเต็มไปหมด ในมือยังกำโทรศัพท์มือถือที่พยายามต่อสายไปหาคุณพ่อ แต่ก็ไม่สามารถติดต่อท่านได้ นี่ฉันโดนลอยแพให้อยู่ในประเทศไทยคนเดียวจริงๆ ใช่ไหม
โดนพ่อบังเกิดเกล้าทอดทิ้งให้อยู่ต่างบ้านต่างเมืองเพียงคนเดียว และตกงานแบบสายฟ้าแลบกลายเป็นสาวน้อยลูกครึ่งจนตรอก
“ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ ฮือๆ ๆ”
น้ำตาเป็นเพียงสิ่งเดียวที่อยู่เป็นเพื่อนฉันในยามยากเช่นนี้
“ไม่ได้ ไม่ได้ มินนี่เธอจะต้องเข้มแข็งเข้าไว้สิถึงจะถูก สู้ สู้”
ฉันบอกกับตัวเอง ยกมือปาดคราบน้ำตาออก ท้องไส้มันก็ร้องโครกครากบอกว่าเลยเวลาทาน
