ทิวากรสบตาเพื่อนสาว ทุกวันนี้ที่ยินยอมคบหาเพราะสงสารและเห็นใจ มนตราไม่เหลือใครอีกแล้ว
“ต่อให้คุณพยายามแค่ไหนผมก็รักคุณไม่ได้มน เพราะฉะนั้นไม่ต้องพยายามไล่ผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้ผมหรอก”
“มนไม่ได้ใครก็ไม่ได้!”มนตราย้อน แววตาเอาจริง
เขามองส่ายหน้าด้วยความระอา ความอดทนคนเรามีขีดจำกัด ถ้ามากเกินไปก็จำต้องห่างออกมา
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องมาหาผมอีก กลับไปเถอะมน ผมไม่ใช่สิ่งของที่คุณจะครอบครองไว้เพียงคนเดียว ผมรักใครชอบใครผมมีสิทธิ์ ถ้าคุณยังทำแบบนี้ก็ไม่ต้องคบหาเป็นเพื่อนกันอีก หลายปีมานี่ผมก็เหนื่อยมากพอแล้ว”
มนตราชะงักริมฝีปากสั่นระริกรีบจับท่อนแขนไว้มั่น
“ไม่นะทิวา มนขอโทษมนจะไม่ทำอีกแล้ว”
“แน่ใจเหรอมน คุณรับปากผมหลายครั้งแล้ว”
“มนสัญญาค่ะ มนจะไม่ทำแบบนี้อีก”
“ดีแล้วที่คุณเข้าใจ ถ้างั้นกลับไปก่อนเถอะ ผมกับเรนมีเรื่องงานต้องปรึกษากันต่อ”
“ค่ะ”เธอรับคำเดินคอตกออกนอกห้อง
ทิวากรมองตามแล้
