หกโมงเย็นเรนิกาสะพายกระเป๋าเพื่อดินทางกลับบ้าน รัชพลมาที่ห้องมองดูเด็กชายหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟาท่าทางน่าเอ็นดูทีเดียว เรนิกาตั้งท่าจะอุ้มลูกแต่พี่ชายห้ามไว้
“เดี๋ยวพี่อุ้มเอง”
“ขอบคุณค่ะพี่พล”
สองร่างเดินออกมาจากห้องสวนกับอีกคู่พอดี ทิวากรยิ้มกว้างให้กับหุ้นส่วนคนใหม่
“กลับแล้วเหรอครับ”
“ใช่ครับ”
“เดินทางดีๆ นะครับ”ทิวากรบอกแล้วปรายตามองทางหญิงสาว “ไม่เป็นไรแล้วนะเรน”
“ค่ะ”
เขามองเห็นขอบตาเธอยังแดงก่ำ คงผ่านการร้องไห้ เป็นห่วงลูกมากไม่เคยเห็นเรนมาขอร้องออนวอนเช่นวันนี้มาก่อนเลย
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”รัชพลบอกเพื่อคลายความอึดอัด เห็นทั้งน้องสาวและชายอีกคนจดจ้องกันแปลกๆ
“ครับ”
เรนิกาก้าวตามพี่ชาย ซึ่งอุ้มชุณห์อยู่ ทิวากรมองสามคนด้วยความหนักใจ อยากขอโทษสิ่งที่มนตราทำลงไปจริงๆ แต่ดันน้ำท่วมปากไม่กล้าเอ่ย
รถเคลื่อนออกจากลานกว้าง เรนิกาหันมองบุตรชายบ่อยครั้งเหตุการณ์ในวันนี้เธอรู้ดีว่าฝ
