กลับถึงบ้านร่างสูงถูกลากให้มายังห้องนั่งเล่น วิรงรองจ้องมองบุตรชายตาไม่กระพริบ จนคนตัวใหญ่เริ่มอึดอัดกับท่าทีของผู้ให้กำเนิด
“แม่เอาจริงนะตาทิวา แกต้องไปขอโทษหนูเรนให้เรียบร้อย เรื่องหนีงานหมั้นเราผิดเต็มประตู!”
“ผมรู้แล้วครับแม่”
“แล้วเมื่อไหร่แกจะทำ สักแต่รับปากแม่ตลอด หรือติดเพื่อน!”
“แม่หมายถึงมนตราเหรอครับ”ชายหนุ่มย้อนถาม ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแม่ยังคงรังเกียจมนตราเหมือนเคยไม่เปลี่ยนเลย
“แม่ไม่ได้หมายถึงใคร แกโตแล้วแม่ไม่อยากวุ่นวาย แต่การกระทำของแกมันทำให้แม่หงุดหงิด แกคิดว่าคนอื่นเขาไร้หัวใจหรือไงตาทิวา!”คุณหญิงเริ่มหัวเสียกับบุตรชาย
“ผมรู้แล้วครับแม่ ช่วงนี้ยุ่งผมเลยไม่ได้ไปขอโทษ พรุ่งนี้ผมจะไปครับ”ชายหนุ่มรับปากมารดาเพื่อตัดปัญหา บางทียังมีอีกเรื่องที่เขาอยากจัดการด้วย
เรนิกาหยิบมือถือขึ้นมองแววตาหม่น สุดท้ายพี่ทิวายังคงหลอกลวงเธอเหมือนเช่นเคย แม่ของเขามาพบมารดาบ่อยค
