ดวงตาเรียวหลุบมองแววตาสับสน ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะน่าสงสารมากขนาดนี้ ร่างบางย่อกายลงนั่ง มือเอื้อมกุมไว้แน่นบีบเพื่อให้กำลังใจ ทิวากรเงยหน้าขึ้นมาสบตามองหญิงสาวแสนสวยผ่านม่านน้ำตา
“เรน...”ร่างบางถูกดึงรั้งสู่อ้อมกอด เรนิกานิ่งงันไม่ได้ขัดขืนรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะท้านของร่างกายอีกฝ่าย ตามด้วยเสียงสะอื้นออกมา เหมือนเขากำลังปลดปล่อยระบายทุกอย่าง “เธอตายไปแล้ว ภัทรศยาตายไปแล้ว...” น้ำเสียงขาดเป็นห้วงๆ
มือบางยกขึ้นลูบไล้แผ่นหลังเบาๆ เพื่อปลุกปลอบอีกคน ภัทรศยา... เธอคือใครกันนะ ผู้หญิงคนนี้คงเป็นปมในใจของพี่ทิวามานานแสนนานสินะ
“พี่ทิวาไม่เป็นไรนะคะ พี่ยังมีใครอีกหลายๆ ที่คอยเป็นห่วง เรนเอง... ก็เป็นห่วงพี่นะคะ”เสียงหวานเอ่ยปลอมคนฟังชะงักหยุดเสียงสะอื้น คลายอ้อมกอดจับไหล่มนไว้มองดูสาวน้อยแสนสวยตรงหน้าอย่างชัดเจน
“เรน... ขอบคุณมากนะ”
สายตาส่งมาทำให้เธอชะงักงันเหมือนตัวเองกำลังตกอยู่ห้วงความทุกข
