รักร้าย

บทที่4 ขอบเขต

นีน่าเดินไปถึงบริเวณหน้าห้องน้ำก็ไปสะดุดตาเข้ากับชายหญิงคู่หนึ่งกำลังกอดจูบนัวเนียกันอยู่ ซึ่งท่าทางของคนทั้งคู่มันช่างคุ้นเคยเหมือนคนที่เธอรู้จัก ร่างบางจึงตัดสินใจเดินเข้าไปกระชากแขนเรียว

"ซินดี้เธอทำอะไรน่ะ!"

"นีน่า!"ซินดี้ตกใจหน้าตาตื่น

"ทำไมเธอทำแบบนี้ซินดี้ เธอมีแฟนอยู่แล้วและเขากำลังนั่งรอเธออยู่ข้างใน"

"ฉันรู้ เธออย่าบอกใครนะ ฉันขอร้อง นะ นะ"

"ฉันไม่คิดเลยว่าเธอกับแฟรงค์จะทำแบบนี้"นีน่ามองหน้าเพื่อนทั้งสองคนด้วยความผิดหวัง

"เอาเถอะหน่า เหยียบไว้ให้มิดอย่าบอกใครก็แล้วกัน"แฟรงค์เอ่ยด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่รู้สึกผิด

"ฉันขอร้องนะ"ซินดี้ยังคงขอร้องอ้อนวอนเพื่อน

"นานแค่ไหนแล้ว ที่เธอสองคนทำแบบนี้"

"จะอยากรู้ไปทำไม แค่ปิดปากให้เงียบก็พอ"แฟรงค์เริ่มหงุดหงิด

"ไม่กี่เดือนมานี่เอง ฉันจะหาจังหวะบอกเลิกกับแดเนียลเอง เธอไม่ต้องห่วงนะ"

"ฉันไม่น่ามารับรู้เรื่องพวกนี้เลย"นีน่ารู้สึกกังวลใจ

"เธอไม่ต้องกังวลใจหรือคิดมากหรอกฉันจัดการเองได้"ซินดี้เอ่ยให้เพื่อนคลายกังวล

"ก็ได้ ฉันจะไม่บอกใคร"

"ขอบคุณมากนะ"ซินดี้ยิ้มกว้าง

นีน่าและซินดี้กลับเข้าไปด้านในไนต์คลับพร้อมกับนั่งดื่มต่อ ท่าทางที่เปลี่ยนไปของนีน่าไม่สามารถรอดพ้นสายตาคมกริบของแดเนียลไปได้ เพราะเธอเอาแต่นั่งนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในหัวอยู่ตลอดเวลา

"ที่รัก"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"ว่าไงคะ"ซินดี้ขานรับ

"เพื่อนเป็นอะไร"เอ่ยพลางจ้องมองนีน่าไม่วางตา

"คงจะเมามั้งค่ะ นีน่า"ซินดี้รีบสะกิดแขนเพื่อน

"ว่าไง"

"โอเค ใช่ไหม"ซินดี้จ้องหน้าเพื่อนเพื่อเป็นการเรียกสติ

"โอเคสิ ฉันโอเค เดี๋ยวนั่งดื่มอีกสักหน่อยก็จะกลับแล้วล่ะ"นีน่ายกแก้วขึ้นกระดกลงคอทันควันเพื่อกลบเกลื่อนสิ่งที่ได้รับรู้มา

"แล้วไอ้แฟรงค์ล่ะ หายหัวไปไหนแล้ว"แดเนียลกวาดสายตามองหาเพื่อน

"คงไปตรวจดูความเรียบร้อยมั้งคะ"ซินดี้ลอบถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย อาจจะเป็นเพราะคบกันมานานหลายปีจึงทำให้เธอรู้สึกเบื่อกับอะไรเดิมๆ

เวลาล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงคืนนีน่าจึงหมดสภาพเมาไม่ได้สติคอพับหลับคาโต๊ะ ซินดี้เห็นอย่างนั้นก็พาเธอกลับไปด้วย

นีน่าถูกอุ้มวางลงบนเตียงนุ่มในห้องนอนหรูด้วยฝีมือของมิคอย่างเบามือที่สุด จากนั้นซินดี้ก็จัดแจงห่มผ้าให้เธอโดยมีแดเนียลยืนกอดอกพิงประตูมองอยู่อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่

"ยุ่งยากฉิบหาย"ร่างหนาสบถอย่างหัวเสียพร้อมกับเดินออกไป

"นั่นเพื่อนซินดี้นะคะ"ร่างบางเดินตามหลังชายหนุ่มไปติดๆ

"แล้วยังไง ที่รักก็รู้ว่าเพนท์เฮ้าส์มันเป็นที่ส่วนตัวของเราสองคน ไม่ควรพาใครเข้ามาเราตกลงกันไว้ อย่าลืมสิ"

"นีน่าเขาเป็นผู้หญิงนะคะ จะหึงจะหวงอะไรให้มันมีขอบเขตหน่อยเถอะ ฉันขอร้อง แค่บังคับไม่ให้แต่งตัวโป๊มันก็มากพอแล้ว"

"รู้ตัวไหม ว่าที่รักเปลี่ยนไป"

"______"ซินดี้ได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักนิ่งไป

"มีอะไรก็พูดมาตรงๆ เถอะ"เสียงทุ้มอ่อนลง

"ไม่มีอะไรค่ะ"ร่างบางเอ่ยด้วยความรู้สึกผิดในใจ

"งั้นเราก็ไปนอนกันเถอะ ที่รัก"ร่างหนาคว้าร่างบางเข้ามากอดพร้อมกับมอบจูบอันแสนดูดดื่มให้เธอแล้วอุ้มพาเข้าห้องไป

เช้าวันใหม่นีน่าลืมตาตื่นขึ้นด้วยอาการปวดศีรษะกวาดสายตามองไปทั่วห้องที่ไม่คุ้นตา เธอพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนในผับ ก็จำได้เพียงว่าเธอกำลังนั่งดื่มจากนั้นภาพก็ตัดไป ร่างบางรีบลุกลงจากเตียงเปิดประตูห้องออกไปก็เจอเข้ากับซินดี้พอดี

"ตื่นแล้วเหรอ"

"อืม เธอเป็นคนพาฉันมาที่นี้เหรอ"

"ใช่ ฉันกับแดเนียลและคนของเขา"ซินดี้เอ่ยพลางเดินตรงไปยังห้องครัวเพื่อทำมื้อเช้า

"ขอโทษนะ ที่ฉันเป็นภาระเธอ"นีน่าเอ่ยด้วยความเกรงใจ

"ไปนั่งเถอะ เดี๋ยวทำมื้อเช้าให้ทาน"

"คอเธอไปโดนอะไรมา"นีน่าจ้องมองรอยช้ำแดงตรงคอเพื่อนไม่วางตา

"แดเนียลกัด เวลาเขาโกรธเขาจะชอบทำแบบนี้แหละ"ซินดี้เอ่ยกระซิบ

"เขาโกรธเธอเรื่องอะไรเหรอ อย่าบอกนะเรื่องนั้น"

"เปล่าหรอก แค่เคืองๆ ที่ฉันพาเธอมาที่นี้นิดหน่อย"

"เธอไม่น่าพาฉันมาด้วยเลย เขาต้องไม่พอใจฉันมากแน่ๆ ไหนจะเรื่องแฟรงค์อีก ฉันไม่อยากติดรากแหไปด้วยหรอกนะ ถ้าเขารู้เขาคงจะโกรธมากเลย"นีน่าเป็นกังวลใจ

"ฉันจะบอกเขาเอง เธอไม่ต้องกังวลหรอก"ซินดี้ก้มหน้าทำแซนวิชต่อ

"ยังไม่กลับอีกเหรอ"เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลังทั้งสองคน

"นีน่าจะอยู่ทานมื้อเช้ากับเราค่ะ"ซินดี้จ้องมองหน้าแดเนียล

"อืม ตามใจ"ร่างหนาเอ่ยด้วยความหงุดหงิดใจ

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปด้วยความอึดอัดเล็กน้อยเมื่อแดเนียลเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา มีแต่เพียงบทสนทนาจากหญิงสาวทั้งสองคนเท่านั้น

"ว่าแต่เธอกลับมาจะทำอะไรเหรอ"ซินดี้เปิดประเด็นขึ้น

"คงจะช่วยงานคุณพ่อไปก่อนน่ะ"

"ฉันว่าไม่ต้องก็ได้มั้ง อยู่เฉยๆ ก็มีเงินใช้"

"สู้เธอไม่ได้หรอก มีร้านเพชรตั้งหลายสาขาทั่วประเทศ อยู่เฉยๆ ก็ได้ไม่ต้องทำงาน"

"แหม สู้เธอไม่ได้หรอก เห็นว่าครอบครัวเธอร่วมหุ้นทำธุรกิจกับครอบครัวแดเนียลเขาตั้งหลายอย่างไม่ใช่เหรอ"

"อืม"นีน่าพยักหน้ารับ

"ทานเสร็จแล้ว ฉันจะให้มิคไปส่ง"เสียงทุ้มเอ่ยแทรกด้วยความไม่ค่อยสบอารมณ์แล้วลุกเดินออกไปเงียบๆ

"ฉันกลับก่อนนะ"นีน่ารีบลุกขึ้นทันทีเพราะไม่อยากจะอยู่ให้เพื่อนมีปัญหากัน

"อืม ไว้ฉันจะโทรหา"ซินดี้ถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย

คล้อยหลังนีน่ากลับไปซินดี้ก็เดินเข้าไปหาแดเนียลอีกห้องหนึ่งพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ร่างหนาที่กำลังนั่งประกอบปืนสั้นไร้ปลอกกระสุนกระบอกใหม่ที่เพิ่งได้รับมาจากลูกน้องหมาดๆ เล็งไปข้างหน้าอย่างสบายอารมณ์

"ตกลงคุณเห็นนีน่าเป็นเพื่อนอยู่ไหมคะ"ซินดี้เปิดประเด็นขึ้น

"ก็เพิ่งตกลงเป็นเพื่อนกันเมื่อคืน"

"งั้นก็ช่วยทำตัวให้เหมือนเป็นเพื่อนกันหน่อยก็แล้วกันค่ะ ไม่ใช่แสดงท่าทางไม่พอใจอยู่ตลอดเวลา"พูดจบซินดี้ก็ลุกขึ้นหมายจะเดินออกไป

"เดี๋ยว! ตกลงที่รักไม่พอใจอะไรผมอยู่กันแน่"สายตาคมกริบจ้องมองแผ่นหลังบางด้วยความวูบไหวในใจ

"ไม่รู้สิคะ ดูเหมือนว่าตอนนี้เราสองคนไม่มีอะไรเข้ากันเลย"ร่างบางหันกลับไปมองหน้าชายหนุ่ม

"งั้นเหรอ แต่ผมไม่คิดอย่างนั้น ผมคิดว่าเราควรจะแต่งงานกันได้แล้ว"แดเนียลวางมือจากปืนแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจ้องใบหน้าหญิงคนรักด้วยความลึกซึ้ง

"ฉันยังไม่พร้อมค่ะ ตอนนี้คงจะมีแต่เรื่องเซ็กส์เท่านั้นที่เราสองคนยังเข้ากันได้ดี"พูดจบซินดี้ก็เดินออกจากห้องไป

แดเนียลทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับหลับตาลงด้วยความตึงครียด เขากำลังใช้ความคิดอย่างหนักว่าตนเองทำอะไรผิดพลาดไปไหมที่ทำให้หญิงคนรักเปลี่ยนไปจนเขาเริ่มหวั่นไหว ตั้งแต่ที่เขาคบกับเธอเขาไม่เคยนอกใจนอกกายทำให้เสียใจเลยสักครั้ง จะมีก็แต่ขอให้เธอแต่งตัวมิดชิดไม่โป๊เกินไปกับความหึงหวงของเขาที่ผู้ชายทุกคนบนโลกจะมี

มือหนากุมขมับทั้งสองข้างคิดไม่ตกถ้าหากเธอจะเปลี่ยนเพราะว่ามีผู้ชายคนใหม่หรือหมดรักเขาแล้ว ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรเขาคงจะทำใจได้ยากเพราะเธอคือรักแรกของเขาและหวังจะสร้างอนาคตกับเธอ

ภายในรถคันหรูที่กำลังแล่นไปข้างหน้าจุดหมายคือคอนโดแห่งหนึ่งใจกลางเมือง มิคที่เพิ่งจะวางสายจากเจ้านายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองกระจกพร้อมกับเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น

"คุณครับ"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"มีอะไรหรือเปล่า"เสียงหวานเอ่ยขึ้น

"มีข้อความจากนายฝากมาบอกนิดหน่อยครับ นายบอกว่าถ้าไม่จำเป็นอย่านัดเจอคุณซินดี้บ่อยๆ จะดีกว่าครับ และอย่าเมาจนเป็นภาระของคนอื่นอีก เป็นเพื่อนกันก็จริงแต่ควรมีระยะขอบเขตที่เหมาะสมด้วยครับ"

"ฉันเข้าใจแล้ว"นีน่าทำได้เพียงแอบน้อยใจชายหนุ่มเท่านั้น

โปรดติดตามตอนต่อไป....