“ข้าไม่มีเงินมากมายพอจะใช้หนี้ท่านชายได้หรอก” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ายาที่นำมารักษาเธอนั้นดีเพียงใด รวมถึงที่อยู่อาศัยอันโอ่อ่านี่อีกล่ะ ถ้าเป็นยุคสองพันที่เธอจากมาก็เปรียบเสมือนห้องพักในโรงแรมระดับห้าดาวเลยแหละ “แต่ถ้าท่านชายยอมให้ข้าไปทำงานก่อนแล้วมาผ่อนใช้ให้ทีหลัง ข้าก็ยินดีจะผ่อนใช้ให้จนครบทุกตำลึง”
“เงินข้ามีเยอะแล้ว ข้าไม่อยากได้หรอก”
“แล้วท่านชายอยากได้อะไรเจ้าคะ”
“อยากได้เจ้า”
“หา!” หญิงสาวตาเหลือกโต สองมือกอดตัวเองไว้แน่น มองไปที่บานประตูที่ปิดสนิทด้วยใจที่เต้นรัวด้วยความหวาดกลัว
เห็นอาการของนางเขาก็หัวเราะเสียงดังด้วยความขบขัน อยากจะแกล้งแต่ก็กลัวทำให้นางลนลานจนไม่กล้าไว้ใจเขา
“เจ้ากำลังคิดไปไกลมากนะแม่นาง”
สุวิมลเห็นเขาหัวเราะก็ค่อยคลายใจ กลับมาทำตัวปกติ
“คราวหน้าท่านก็ควรพูดให้กระจ่างกว่านี้” นางพูดกระอ้อมกระแอ้ม รู้สึกอายกับความคิดที่เลยไปไกลของตนเอง
“ข้ายังพูดไม่ทั
