องค์หญิงสิบสามเดินเซไปตามทางเรื่อย ๆ พบทหารหลายคนพวกเขาเพียงทำหน้าที่ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดกับนาง เห็นว่านางเมาอีกทั้งกลิ่นสุราคละคลุ้งก็ไม่คิดเข้าไปยุ่งเกี่ยวเรื่องพวกนี้ควรเป็นหน้าที่ของมามาและนางกำนัลที่จะนำองค์หญิงกลับเข้าตำหนัก ทหารพวกนั้นจึงเพียงแต่ทำความเคารพแล้วเดินห่างๆ ออกมา
องค์หญิงสิบสามเดินเล่นเพียงลำพังคิดว่าหลังจากพรุ่งนี้ชีวิตของตนภายในจวนสกุลหยางจะเป็นเช่นไร นางมองสำรวจสวนในตำหนักที่มีแสงคบเพลิงสว่างสไวถูกจุดอยู่รอบบริเวณ ที่สวนของนางดอกไม้ไม่มากนักขาดคนดูแล อีกทั้งยังเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ผิดกับสวนของตำหนักองค์หญิงอื่นที่งดงามแล้วหดหู่นัก
ความจริงที่ตนเองเป็นองค์หญิงชั้นสองต่ำต้อยในวังนั้นประจักษ์ชัดแจ้ง แต่นางก็หาได้ใส่ใจชีวิตของนางความจริงแล้วสั้นนัก ที่ควรสมควรทำนางก็คิดว่าได้ทำแล้วหากถึงวันที่นางต้องจากโลกนี้ไปจริงๆ หวังว่านางจะมีรอยยิ้มเปื้อนใบหน้าไม่ใช่รอยน้ำตาก็พอแล้ว
