นางชื่นชมในความฉลาดของตนเองที่หาคำตอบได้ว่องไวนัก บอกเขาว่าเป็นของนางแล้วอย่างไร เขาไม่มีวันรู้ว่ามันเป็นของวิเศษอยู่แล้ว
"เป็นเช่นนั้นก็ดีแล้ว ความจริงองค์หญิงเพียงแต่บอกข้าตามตรง ตัวข้าย่อมคืนให้อยู่แล้วยิ่งเป็นของสำคัญของท่านเช่นนี้ข้าย่อมต้องรีบคืน"
“ท่านมีสิ่งใดจะถามอีกหรือไม่” องค์หญิงสิบสามถามขึ้นมาอีกเมื่อยังเห็นว่าเขาคล้ายจะยังติดใจเรื่องอันใด
“ตอนเด็กๆ ท่านเคยช่วยผู้ใดไว้หรือเคยพบใครบาดเจ็บหรือไม่”
“ข้าเป็นองค์หญิงไม่เคยออกจากวังสักครั้ง จะไปช่วยผู้ใดได้อีกทั้งยังเป็นตอนเด็กอีก”
องค์หญิงสิบสามกระแอมพร้อมกับทำท่าทางอ่อนเพลีย หยางเอ้อหลางพยักหน้าเขาหวังว่าจะเป็นนางที่อยู่ในความทรงจำผู้นั้น แต่เมื่อเห็นท่าทางของนางที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องราวใจหนึ่งก็คิดว่าคงไม่ใช่ อีกใจก็คิดว่าเป็นเพราะนางยังเด็กจึงไม่อาจจำผู้ใดได้ในเวลานั้น การคาดคั้นเอาความจริงตอนนี้ไม่เกิดประโยชน์องค์หญิงสิบสา
