ทหารผู้นั้นหมดปัญญาแล้ว ยิ่งเห็นองค์หญิงผู้นั้นนั่งลงบนก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งโดยไม่นึกรังเกียจก็พลันรู้สึกประหลาด อย่างไรเสียนางก็เป็นถึงองค์หญิงจะนั่งรอกับหินสกปรกคลุกฝุ่นเช่นนั้นได้อย่างไร
อีกทั้งในเวลานี้เขาไม่กล้ารบกวนแม่ทัพหยางอีก เผลอๆจะโดนลงโทษเรื่องเป็นแบบนี้แล้วให้ท่านแม่ทัพฝึกทหารเสร็จแล้วค่อยรายงานแล้วกัน เมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาจึงปิดประตูค่ายปล่อยองค์หญิงผู้นั้นนั่งรออยู่ด้านหน้าโดยไม่ได้เอ่ยสิ่งใดอีก มีนายทหารหลายนายอยู่ด้านนอกคอยอารักขาความปลอดภัยให้องค์หญิง
นายทหารผู้นั้นคิดว่า สตรีมีความอดทนต่ำเดี๋ยวคงกลับไปเอง
องค์หญิงสิบสามนั่งรอจนตะวันเลยศีรษะมานาน ประตูค่ายก็หาได้เปิดออกมา นางบิดกายด้วยปวดเหมื่อยขบ ก้นของนางที่นั่งกับก้อนหินแข็งๆ ปวดเหมื่อยไปหมดแล้ว แล้วอย่างไรเสียนางก็จะรอเดินทางมาไกลจะให้กลับมือเปล่าโดยที่ยังคาใจได้อย่างไร เขารับปากนางว่าจะช่วยนางไม่ให้แต่งเข้าไปเป
