"คนโต ฮึก น้องเมย์กลัวช่วยน้องเมย์ด้วย" ปากเล็กเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ เธอกลับละเมอเพ้อหาคนที่อยู่ในทุกมุมของหัวใจ เสียงสะอื้นไห้คร่ำครวญขวักไขว่มือกลางอากาศไปมาจนคลาสต้องโถมเข้ากอดด้วยความเวทนา
"ฮึก อย่าทิ้งน้องเมย์ ฮึก อย่าทิ้งน้องเมย์"
เมื่อได้รับความอบอุ่นเธอกลับพรั่งพรูร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิมจนแทบหายใจไม่ออก นั่นยิ่งทำให้คลาสกระวนกระวายใจต้องยกเธอขึ้นมาอยู่ในอ้อมอกเพื่อให้จมูกน้อยๆหายใจได้สะดวกขึ้น น้ำตาถูกเกลี่ยเก็บด้วยปากหยักไอร้อนที่เคยแผ่กระจายออกจากลำตัวค่อยๆลดลงน่าจะเพราะถูกรักษาด้วยอาการฉีดยาเมื่อครู่
ร่างหนาที่รังแกน้องเดินออกมาทำธุระด้านนอกเกือบชั่วโมง
ครืด~ครืด~ครืด
เสียงสั่นที่ดังจากโคมไฟข้างหัวเตียงปลุกให้คนป่วยสะดุ้งตัวตื่น เมย์ลดาค่อยๆปรือเปลือกตาที่ค่อนข้างบวมแถมยังหนักอึ้งอย่างยากลำบาก เธอค่อยๆขยับตัวด้วยความร้าวระบม ความเจ็บกลางกายสาวมันแล่นปี๊ดจนเธอเบ้หน้
