"คนโตกอดคนเล็กหน่อยน้องหนาว"คลาสขึ้นไปบนเตียงคนไข้รวบตัวน้องเข้ามากอดเพื่อให้ร่างบางคลายหนาว หัวทุยรีบซุกหน้าเข้าหาอกอุ่นคลายกับกำลังได้ที่พักพิงที่อุ่นใจ ร่างทั้งสองที่โอบกอดลมหายใจที่สอดประสานค่อยๆ คืบคลานเข้าสู่ห้วงนิทรา
แสงแดดอ่อนๆในยามเช้าสร้างความสว่างภายในห้องเพราะม่านที่ตกแต่งตรงผนังกระจกปิดไม่มิด คลาสออกไปตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อไปทำธุระส่วนตัว เมย์ลดาที่ขยับตัวตื่นพยายามปรือตาอย่างยากลำบาก เมื่อทุกอย่างโฟกัสชัดเจนน้ำตาก็เริ่มเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง ร่างกายที่บอบช้ำไม่เท่าใจที่เจ็บปวดมันแทบสลายเมื่อทุกอย่างที่ได้ยินได้เห็นคือความจริง เมย์ลดาค่อยๆพยุงตัวขึ้นทั้งๆที่ยังปวดแผล
"ฮึก~ฮื่อ คุณแม่ขาคุณพ่อขาน้องเมย์เจ็บ ฮึก เจ็บที่ใจเหลือเกินเค้าคือคนโต เค้าคือคนที่น้องเมย์รอคอย ฮึก ~ฮื่อ"
มือเล็กที่พ่วงสายน้ำเกลือยกขึ้นปิดหน้าร้องไห้ด้วยใจที่บอบช้ำ ใจและกายแทบไม่ไหวยิ่งคิดยิ่งเจ็บปวด เ
