ในห้องสี่เหลี่ยมที่อบอวลไปด้วยกลิ่นยา คลาสนั่งมองร่างน้อยที่นอนอ่อนล้าพร้อมกับมองล็อกเกตที่เค้าทำขาดอย่างไม่ตั้งใจ คลาสไม่ได้โยนมันลงไปแค่ลองใจใช้หินโยนเท่านั้นไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะบ้าบิ่นวิ่งลงไปอย่างไม่คิดถึงชีวิตของตัวเอง สายสร้อยที่ขาดถูกซ่อมให้กลับมาอยู่ในสภาพเดิมเหมือนที่มันเคยประดับอยู่บนคอสวยของคนป่วย หวังว่าเมื่อน้องตื่นขึ้นมาเธอจะยิ้มและสดใสได้บ้าง
ร่างหนามัวแต่คิดอะไรเพลินๆจนสติกลับมาเมื่อได้ยินเสียงครางอื้อเล็กๆของคนป่วยที่หลับใหลไปหลายชั่วโมง
อื้อ!!
เมย์ลดาบิดตัวไปมาส่งเสียงครางนิดๆแต่ตายังปิดไม่ยอมเปิดรับแสง สักพักเมย์ลดาค่อยๆเปิดเปลือกตา เธอมองไปรอบๆห้องอย่างไม่คุ้นชิน เธอนิ่วหน้ารู้สึกเจ็บที่หลังมือที่เกิดจากการเจาะน้ำเกลืออยู่หลายครั้งจนมันบวมช้ำขึ้นมา
"ฟื้นแล้วหรอมาทานข้าวจะได้ทานยา"เมล์ลดาที่เปิดเปลือกตามาเมื่อครู่ เธอหลับตาลงอีกครั้งด้วยความเสียใจเพราะไม่อยากเจอห
