“มานอนกับเมีย ไม่สิ มาอยู่ต่างหาก ขนเสื้อผ้ามาหมดตู้เลย” แอลฟ่าบอกฉันด้วยเสียงไร้อารมณ์ ตั้งใจจะกวนประสาทฉันแน่นอนแต่ประโยคสุดท้ายของเขาทำให้ฉันนั่งนิ่งอยู่ที่เตียงไม่ได้ ฉันรีบเดินออกไปยังห้องนั่งเล่นทันทีแล้วก็พบกับกระเป๋าใบใหญ่สองใบตั้งอยู่!
“นายเป็นบ้าอะไรเนี่ยฮะ!” ฉันตะโกนถามเสียงลั่นห้องแต่ก็ไร้วี่แววของคนที่จะตอบรับ พอเดินเข้าไปในห้องก็เจอไอ้บ้าแอลมันนอนกระดิกเท้าอยู่บนเตียง
“จัดเสื้อผ้าให้หน่อย ขี้เกียจ” ไอ้กร๊วกนี่มันไม่ได้สนใจฉันที่ยืนโมโหอยู่สักนิด แล้วยังมีหน้ามาใช้ฉันต่อ
“เอาไปเผาทิ้งแทนได้ไหม ขนมาทำบ้าทำบออะไร แล้วใครจะให้นายอยู่ไม่ทราบฮะ”
“ฉันนี่แหละอนุญาตตัวเองจบไหม ถ้าไม่เก็บให้ก็ไปกินข้าวกันได้แล้ว” แอลฟ่าพูดจบก็เด้งตัวลุกขึ้นแล้วเดินมาหาฉันก่อนที่เขาจะเอามือมาคล้องคอฉัน
“อย่ามาทำรุ่มร่าม” ฉันสะบัดตัวออก ไอ้บ้านี่จะมามุกไหนอีกนะ ฉันว่าเขาเป็นไบโพล่าร์จริงๆ แล้วล่ะเอ
