Chapter 4 :: ทิ้งไว้กลางทาง
2164 คำ
ผมนั่งดูหนังรอพี่วินที่ป่านนี้ยังไม่โผล่เลย เข้าเรียนเช้าแต่กลับดึกยังไงผมก็ต้องเข้าใจ พี่วินปี 3 แล้วงานคงจะเยอะ ผมพึ่งจบไฮสคูลเองเล็งมหาลัยไว้เยอะอยู่เหมือนกัน แต่เหมือนสมองจะไม่เข้าใจ = =
"กลับมาแล้วคร้าบบบบ"ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่วินที่หอบขนมมาเต็มไม้เต็มมือไปหมด ผมถึงกับขมวดคิ้วด้วยความไม่สบอารณ์เมื่อเช้าที่เห็นมันไม่เยอะขนาดนี้นี่หว่า
"ใครให้ขนมมาเยอะเลยอะ"ผมลุกขึ้นเดินไปแหวกดูถุงขนมแต่ละถุง โห O[]O เยอะมากจริงๆ เอ๊ะ!..เดี๋ยว ถุงยางนี่มันของกินด้วยหรอ ใครให้มากันเนี่ย
"น้องๆที่คณะพี่นั่นแหละ อยากกินก็กินเลยนะน้องเดย์"ผมมองร่างสูงที่เปลือยท่อนบนพร้อมผ้าขนหนูเดินเข้าไปในห้องน้ำ
"ไม่เอาอ่ะ เขาให้พี่วินไม่ได้ให้เดย์ซะหน่อย"ผมเบะปากน้อยๆของผมอย่างเลี่ยงไม่ได้ งื้ออออออออ >19.30 นาฬิกา
"มีคนให้ถุงยางพี่วินมาด้วยอะ"ผมกับพี่วินเดินลงมาจากคอนโดพร้อมกัน ร้านข้าวที่ว่าเนี่ยอยู่ไม่ไกลจากคอนโดหรอกแต่โคตรอร่อยอ่ะ >Rrrrrrrrrrrrrrrrr! ! !
"ฮัลโหล.."ผมมองพี่วินที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก คงจะเป็นพวกเพื่อนๆแก๊งค์เขานั่นแหละ
"..."
"โอเค เดี๋ยววินไปอย่าคิดสั้น!"อย่าคิดสั้น? ประโยคนี้คงไม่ใช่แก๊งค์เขาแล้วล่ะ ท่าทีลุกลีลุกลนของพี่วินทำเอาผมสงสัยไม่ได้ ใครกันนะที่โทรมา..
"น้องเดย์เดี๋ยวพี่มานะครับ"พี่วินเข้ามาจับไหล่ผม
"พี่วินจะไปไหน"ผมเอียงคอถามด้วยความสงสัย
"ยี่หวา..ยี่หวาจะฆ่าตัวตาย"เอ๋? O_o ฆ่าตัวตายงั้นหรอ? ผมไม่ได้ตอบกลับเพียงแต่พนักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ชอบยัยยี่หวานั่นมากแค่ไหนก็ตามเถอะ แต่ก็ไม่ได้ใจร้าย ใจดำขนาดนั้น สรุปว่าข้าวเย็นวันนี้น้องเดย์ต้องนั่งกินคนเดียวอีกแล้วสินะ T[]T เดย์ต้องสตรอง! หวังว่าครั้งนี้คงไม่เกิดเรื่องหรอกนะ..
ร้านข้าว
"ป้าครับ ขอเหมือนเดิมนะ"ผมสั่งอาหารร้านเจ้าประจำ สายตาก็ดันไปสะดุดกับไอ้คิมชานที่นั่งอยู่ริมขวาในสุดเลย ช่วงปิดเทอมของผมไม่ค่อยได้เจอเพื่อนๆสักเท่าไหร่เลย ถึงเปิดมาก็ไม่ได้เจอเพราะผมกำลังจะเข้าคนละมหาวิทยาลัยกัน
"เอ้า ชาน.."ผมเอ่ยทัก
"เดย์มึงมาได้ไงวะเนี่ย"มันกวักมือเรียกให้ผมไปนั่งโต๊ะเดียวกับมัน ผมเดินไปนั่งอย่างว่าง่าย
"กูคงเหาะมาอะ"
"กวนตีนเหมือนเดิมเพื่อนรักกู - -"ท่าทีมึงเหนื่อยใจกับกูเหลือเกิน อิ้อิ้ >พี่วิน ::
ขอโทษด้วยนะน้องเดย์ที่พี่ไม่ได้กลับห้อง
พี่วิน ::
ยี่หวากินยาเกินขนาดเข้าไปตอนนี้ล้างท้องอยู่ ที่โรงพยาบาลธัญชนก
พี่วิน ::
พี่ต้องอยู่เฝ้ายี่หวาก่อน ขอโทษด้วยนะน้องเดย์ กินข้าวเช้าด้วยนะครับ
ทันทีที่อ่านข้อความจบผมได้แต่นิ่วหน้าโยนโทรศัพท์ลงเตียง ลุกขึ้นไปอาบน้ำทันทีพี่วินส่งข้อความมาตอน 06.00 น. คงจะไม่ได้พักผ่อนเลยสินะ แต่ไม่เป็นไรเดย์ต้องเข้าใจ..- -
ก๊อก ก๊อก ก๊อก! ! !
เอ๋? O_o ใครมา
"เอ้า พี่แบล็ค"ทันทีที่เปิดประตูมาผู้ชายที่ยืนตรงหน้าก็คือพี่แบล็คสมาชิกแก๊งค์ MONSTER ปีศาจล่าแต้ม โอ้โห..นานๆทีจะได้เห็นพี่แกใกล้ๆขนาดนี้โคตรหล่อเลย..แต่เสียดายชอบทำหน้านิ่งใส่ตลอดเวลา กว่าจะยิ้มแต่ละทีพี่แกกลัวฟิลเลอร์หรือไหมหลุดหรือไง มนุษย์ไร้สีหน้านี่จริงๆเล้ยยย - -
"ไอ้วินไม่อยู่เลอะ พอดีพี่มาเอาแฟรชไดร์ฟของพี่อ่ะ"พี่แบล็คเอ่ย ผมเลยให้พี่เขาเข้ามาข้างใน แก๊งค์นี้มันมีแต่เทวดาหรือไงเนี่ย ซันเดย์จิมิทน >[]โรงพยาบาลธัญชนก
ผมเร่งฝีเท้าเดินตามพี่แบล็คที่เจ้าตัวเดินเร็วปานแสง หน้านิ่งแล้วยังจะเดินเร็วอีก ให้เกียรติคนน่ารักขาสั้นด้วยสิอีพี่แบล็คนี่ = = อยู่ ICU หญิงรวม..อืมม
"พะ..พี่วิน"ผมโผล่หน้าเข้าไป แต่ภาพที่เห็นทำให้ผมต้องหุบยิ้มลงทันที ยี่หวาที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย โดยมีพี่วินกำลังนั่งป้อนข้าวอยู่หันมามองผมพร้อมกัน
"มึงทิ้งน้องเดย์ไว้ที่ห้องคนเดียวได้ไงวะวิน"พี่แบล็คเอ่ยน้ำเสียงเรียบ ปรายสายตามองยี่หวาด้วยความไม่พอใจ
"ยี่หวาอาการไม่ดี กูรู้ว่าน้องเดย์ต้องเข้าใจกู ใช่มั๊ย.."พี่วินวาง
ถ้วยช้าวต้มแล้วเดินตรงมาหาผม ผมได้แต่เงียบใส่และมองหน้าคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ผู้หญิงคนนี้กำลังจะทำลายความสัมพันธ์เรานะ..ทำไมถึงยังไม่รับรู้ เธอเป็นใครกันยี่หวา ทำไมถึงทำแบบนี้กับผมได้..
"..."
"น้องเดย์อย่าเงียบสิ"พี่วินรวบมือทั้งสองของผมไปกุมไว้แน่น
"ถ้าเดย์ไม่เข้าใจแล้วพูดอะไรได้บ้าง.."ผมสะบัดมือทิ้งอย่างไม่ใยดี แค่เห็นผู้หญิงคนนั้นแสยะยิ้มมุมปากผมก็อยากจะบ้าตายอยู่แล้ว เธอร้ายมากนะยี่หวา..
"งั้นมึงพาน้องเดย์กลับห้อง เดี๋ยวทางนี้กูดูเอง"พี่แบล็คพูด แต่ยี่หวากลับสวนกลับมาซะก่อน..
"ไม่เอา! ยี่หวาอยากอยู่กับวินเนอร์!"ผมถึงกับตะลึงในสิ่งที่ออกมาจากปากของเธออย่างไงอย่างงั้น อยากอยู่กับวินเนอร์งั้นเหรอ?
"เป็นโรคหรอห๊ะ! เลิกตอแหลตีหน้าซะที!"ผมตวาดลั่น
"น้องเดย์ที่นี่โรงพยาบาลนะมีมารยาทหน่อย!"พี่วินดุผม
"แต่พี่วิน..ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ใสซื่ออย่างที่พี่คิด!เขาจะแย่งพี่วินไปจากเดย์!"ผมมองหน้าผู้ชายที่ไม่เคยเข้าข้างผมเลยสักครั้ง อย่างเอือมระอา อ่านใจเดย์ไม่ออกเหรอพี่วินว่าเดย์คิดอะไรอยู่..แล้วก็มองผู้หญิงคนนั้นไม่ออกหรอว่าเขาจะแย่งพี่วินไปจากเดย์
"เดย์!หัดมีมารยาทหน่อย ยี่หวาอายุเท่าพี่แก่กว่าเดย์ตั้ง 3 ปีนะทำไมพูดแบบนั้น!"พี่วินตวาดผม
"น้องเดย์อย่ามองพี่แบบนั้นเลยนะคะ..พี่แค่.."ยี่หวาตอนนี้หน้าตาสวยๆของเธอกำลังเปื้อนไปด้วยน้ำตา
"มึงหยุดเลยนะไอ้วิน เธอด้วยยี่หวา.."พี่แบล็คเดินมาตบบ่าผมเบาๆเหมือนเป็นการปลอบทางอ้อมว่า 'ไม่เป็นไรๆ'
"มึงเอาเดย์กลับไปก่อน..เดย์ไว้มีสติเราค่อยคุยกัน"พี่วินยืนหันหลังให้ผม นั่นก็ได้คำตอบเพียงพอแล้วว่าพี่แกเลือกยัยยี่หวานั่น..ผมได้แต่ยืนกำมือแน่น กัดริมฝีปากแน่น
"วินอย่าไล่น้องเดย์เลย.."ยี่หวาเอ่ย เธอสะอึกสะอื่นร่างบางสั่นระริกจนคนตัวสูงต้องเดินเข้าไปปลอบ ต่อหน้าเดย์พี่ยังห่วงเขาขนาดนี้เลย..
"เรากลับกันเถอะพี่แบล็ค.."ผมเอ่ย ดวงตาแดงก่ำใช่..ผมโกรธ และ ผมเกลียด! จะทะเลาะกันเรื่องเล็กเรื่องใหญ่มากแค่ไหนขอแค่อย่างเดียว อย่าเลิกกันเพราะคนอื่น.มันน่าสมเพช T[]T ทำถูกแล้วที่เธอเลือกเขาแล้วทิ้งเดย์ไว้ตรงกลางทาง..
*
บนรถ
ผมเองที่นั่งเงียบมาตลอดไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ พี่แบล็คเองก็เช่นกัน สายตาผมมองทอดยาวไปด้านนอกกระจกพยายามข่มใจตัวเองไม่ให้เสียใจ ไม่ให้ร้องไห้..ทั้งที่จะครบรอบ 4 ปีกันอยู่แล้วทำไมถึงต้องมีอุปสรรคตลอดเลยนะ วันนี้มันวันอะไรเนี่ย..วันซันเดย์ต้องสตรองเหรอ -[]- อยากจะบ้าตายอยากเอาหัวโขกกระจกนี่ให้แตกเป็นเสี่ยงๆเล้ยยย T[]T ไอ้พี่บ้านี่แม้งก็เสือกเปิดเพลงความหมายเจ็บไปอีก -[]-...
우리 엄만 매일 내게 말했어
อูรี ออมมัน เเมอิล แนเก มัลแฮซซอ
คุณแม่ของฉันมักจะสอนฉันอยู่เสมอ
언제나 남자 조심하라고
ออนเจนา นัมจา โซชิมฮาราโก
ว่าให้คอยระวังพวกผู้ชายเอาไว้ให้ดีๆ
사랑은 마치 불장난 같아서 다치니까 Eh
ซารังงึน มาชี บุลจังนัน กัททาซอ ดาชีนีกา Eh
บอกว่าการมีความรักก็เหมือนกับการที่เราเข้าไปเล่นกับไฟ อาจจะทำให้เราเจ็บตัวไปเปล่าๆ
엄마 말이 꼭 맞을지도 몰라
ออมมา มัลรา กก มัจอึลจีโด มลรา
แม่ของฉันก็พูดถูกจริงๆนั่นแหละนะ
---------Credit---------
Playing with fire - BLACKPINK
- ผู้เขียน
