มาเฟียตัวร้ายกับเลขาสุดเฉิ่ม

บทที่5

"ทีนี้ก็มาถึงคิวของลูกแล้วนะโดมินิค"

"เชิญเลยครับคุณแม่ คุณแม่จะด่าจะต่อว่าอะไรผมก็เชิญ"เพราะเหตุการณ์ครั้งนี้เขาผิดเต็มประตูโดยมีผู้พิพากษาอย่ามารดาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด และไหนหลักฐานมันตัวให้เขาดิ้นหนีไปไหนไม่หลุดและเขาเองก็เป็นลูกผู้ชายมากพอที่จะยอมรับความผิดของตนเอง

"แม่ไม่ปลื้มเลยนะที่ลูกลงมือทำร้ายหนูดาริน เธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ลูกกล้าตบเธอได้อย่างไรกันโดมินิค"

"ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายดาริกาเลยนะครับคุณแม่ ผมแค่"

"จะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจลูกก็ไม่ควรทำ ลูกลองมองใบหน้าของหนูดารินสิ เห็นไหมว่าการกระทำของลูกมันส่งผลอะไรกับเธอ"ใบหน้าขาวประทับด้วยรอยฝ่ามือใหญ่จนแดงไปทั้งซีกหน้า มุมปากเรียวบางบวมช้ำจากแรงตบสองครั้งติดกัน ดาริกานั้นได้แต่นั่งก้มหน้าซ่อนหยาดน้ำตาเอาไว้

"เรื่องนี้หนูดารินไม่ได้เป็นคนผิด แต่ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนั้นคือลูกโดมินิค"มาดามแสดงเดือนฉายกดเสียงต่ำในประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินย่างกายเข้าไปหาร่างของหญิงสาว ใบหน้าบวมช้ำถูกปลายนิ้วเล็ก ๆ แตะลงอย่างแผ่วเบา สายตาของมาดามยามมองหญิงสาวเต็มเปี่ยมไปด้วยความเอ็นดูและเป็นห่วง

"เจ็บมากหรือเปล่าหนูดาริน ไปหาหมอกันดีกว่าไหมเดี๋ยวฉันจะพาไป"

"ไม่ต้องไปหาหมอให้เป็นเรื่องใหญ่โตหรอกค่ะ เดี๋ยวรินไปหาซื้อยามาทาเดี๋ยวก็คงหาย ขอบคุณมาดามมากนะคะที่เป็นห่วง"ดาริการู้สึกทราบซึ้งในน้ำใจอันแสนงดงามของมาดามแสงเดือนฉายอยู่ไม่น้อยท่านคอยเอ็นดูและเป็นห่วงเธออยู่เสมอ การรับมือกับลูกชายของท่านไม่ใช่เป็นเรื่องง่าย แต่เธอก็สามารถทำได้และดีเยี่ยมมาตลอดตั้งแต่เข้ามาทำงานจนถึงตอนนี้ เธอ กับ มาดามได้มีโอกาสพบเจอกันหลายครั้งทั้งในและนอกบริษัทรวมไปถึงคฤหาสน์หลังใหญ่เพราะวันไหนถ้าเธอมีเวลาว่ามาดามแสงเดือนฉายจะมักจะชวนเธอไปทำขนมด้วยกัน

"คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะครับ เพื่อเป็นการไถ่โทษในการทำความผิดผมจะพาดาริกาไปหาหมอเอง"โดมินิคลุกขึ้นยืนจัดสูทให้เข้าที่สายตาของเขาจับจ้องไปยังใบหน้าของดาริกาไม่วางตา ทำไมเขารู้สึกไม่ชินกับท่าทีหมางเมินไม่สนใจในตัวของเขาเหมือนเมื่อก่อน

"ให้โดมินิคพาหนูดารินไปหาหมอดีกว่านะลูก"

"รินไม่กล้ารบกวนคุณโดมินิคเขาหรอกค่ะ และอีกอย่างรินต้องการยื่นเอกสารการลาออก มาดามช่วยเห็นใจเซ็นอนุมัติให้รินด้วยนะคะ"ดวงตากลมโตของดาริกาสื่อออกมาอย่างต้องการร้องขอความเห็นใจ ใบหน้าของเธอเศร้าจนมาดามแสงเดือนฉายรู้สึกหนักใจอยู่ไม่น้อย ดาริกาเธอคือผู้หญิงที่ทำงานได้ดีมีประสิทธิภาพ ไม่เคยบกพร่องต่อหน้าที่และมีอีกสิ่งหนึ่งอย่างที่มาดามแสงเดือนฉายอยากให้เด็กสาวคนนี้อยู่ทำงานเคียงข้างกายกับลูกชายของตนเอง

'เธออยากได้ดาริกามาเป็นลูกสะใภ้'ใช่ เธออยากได้เลขาของลูกชายมาเป็นลูกสะใภ้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรเมื่อบุตรชายเผลอทำร้ายร่างกายของเด็กสาว จนทำให้ดาริกาอยากตีตัวออกหาก

"หนูดารินคิดดีแล้วใช่ไหมว่าต้องการจะลาออก"สายตาของมาดามมองใบหน้าของเด็กสาวสลับกับใบหน้าแดงเถือกด้วยความไม่พอใจของลูกชายพลันนึกอะไรออก

"ค่ะ รินคิดดีแล้ว"

"ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะเซ็นอนุมัติในการลาออกของหนูดารินในครั้งนี้ให้"

"ไม่ ผมไม่ยอมดาริกาต้องอยู่ทำงานเป็นเลขาให้กับผมอยู่ที่นี่"

เพล้ง เพล้ง

เสียงข้าวของหล่นแตกกระจัดกระจายดังขึ้นภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ด้วยฝีมือของบุตรชายเพียงคนเดียวของบ้าน ด้านมาดามแสงเดือนนั่งจิบชาอย่างสบายใจมองลูกชายกำลังอาละวาดปาข้าวของเครื่องใช้รวมไปถึงแจกันใบหนึ่งราคาเฉียบล้านลงบนพื้น ทั้งแม่บ้านและเหล่าบอดี้การ์ดต่างไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เสือร้ายอย่างโดมินิคในตอนนี้เลยสักนิด

"หึ"มุมปากเรียวเล็กกระตุกยิ้มออกมาด้วยความสะใจเมื่อได้เห็นอารมณ์ร้ายหัวฟัดหัวเหวี่ยงของลูกชาย นับตั้งแต่ที่เธอเซ็นอนุมัติให้ดาริกาลาออกโดมินิคก็แสดงอาการไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดจนสุดท้ายต้องมาหาที่ระบายจำนวนหลายล้านบาทที่คฤหาสน์หลังใหญ่

"คุณแม่เซ็นอนุมัติให้ดาริกาลาออกได้อย่างไรกันครับ"กายใหญ่ของโดมินิคเดินเข้ามาหาผู้เป็นมารดาสายตาของเขาจ้องสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนอะไรของผู้เป็นแม่ ลมหายใจพ่นออกจากรูจมูกด้วยความเหนื่อยหอบทั่วทั้งร่างกายอาบไปด้วยเหงื่อไคล หลังจากระบายอารมณ์กับข้าวของมากมายจนแตกกระจายไม่เหลือชิ้นดี

"แล้วทำไมแม่ถึงจะเซ็นอนุมัติไม่ได้ ในเมื่อแม่ก็เป็นหนึ่งในเจ้าของบริษัท"

"แต่ตอนนี้ผมเป็นประธานและผมก็ไม่ต้องการให้ดาริกาลาออก แต่คุณแม่กลับเซ็นอนุมัติให้ดาริกาลาออกไปง่าย ๆ "

"แล้วลูกมีสิทธิ์อะไรไปรั้งหนูดารินเอาไว้ ในเมื่อลูกเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนทำให้หนูดารินอยากลาออกไปจากบริษัทของเรา"เจอคำพูดประโยคนี้ออกจากปากของมารดาโดมินิคถึงกับยืนขาชาหน้าสั่นตัวซีด เพราะที่มารดาพูดออกมานั้นมันเป็นความจริงทุกอย่าง ดาริกาลาออกจากบริษัทสาเหตุมันก็เกิดมาจากเขาแค่เพียงคนเดียว

"แล้วที่มายืนหัวรัดฟัดเหวี่ยงใส่แม่นี่มันคืออะไรกันนิค ปกติลูกจะไม่ใส่ใจในเรื่องแบบนี้ไม่ใช่เหรอ พนักงานในบริษัทของเราใครจะลาออกลูกก็ไม่คิดจะสนใจ แล้วทำไมทีกับหนูดารินลูกถึงได้"

"มันไม่มีอะไรทั้งนั้นล่ะครับคุณแม่ ผมแค่"เสียงพูดตะกุกตะกักอย่างไม่สามารถหาข้อแก้ตัวออกมาจากปากของโดมินิคได้ทำให้มาดามแสงเดือนฉายหรี่ตามองจ้องจับพิรุธ จนคนตัวใหญ่รู้ตัวรีบทำทุกอย่างกลับเป็นปกติ

"ผมก็แค่เสียดายเลขาฝีมือดีอย่างดาริกาก็แค่นั้น มันไม่มีอะไรหรอกครับคุณแม่"

"แต่หลักฐานที่แม่เห็นมันไม่ใช่แค่นั้นนะนิค"

"ไว้ผมจะซื้อของทุกอย่างกลับมาชดใช้ให้เป็นเหมือนเดิมครับ"เมื่อใกล้จะถูกต้อนให้จนมุมโดมินิคถึงกับรีบหมุนตัวเดินออกไป สายตาผ่านร้อนผ่านหนาวมานานหลายปีของมาดามใหญ่มองตามแผ่นหลังของลูกชายที่กำลังเดินขึ้นบันไดด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

"หึ ผู้ชายบ้านนี้ปากแข็งกันทั้งบ้าน เห็นทีต้องเล่นให้หนัก"ในเมื่อไม่ยอมรับความรู้สึกของตัวเอง งานนี้เห็นทีเธอคงจะต้องลงมือแผลงศรรักด้วยตัวเองเสียแล้วเอาให้รู้กันไปข้างว่าผู้หญิงเวลาสวยมันมีจะมีผู้ชายรุมล้อมมากแค่ไหน