SADISM 1

1444 คำ

‘วันนี้ทำไมออกมาเล่นช้าจังเลย ...เรารอเธอตั้งนาน’ เด็กชายตัวโตบอกกับเด็กสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาในสวนสาธารณะของหมู่บ้านด้วยใบหน้าเศร้าซึม แต่เขาไม่ได้สังเกตเห็นชัดมากนักเพราะตอนนี้ที่เขาสนใจคือทำไมเธอถึงมาช้ากว่าที่นัดไว้ตั้งเกือบสองชั่วโมง ...เขามานั่งรอเธอก่อนเวลานัดเลยทำให้ดูหงุดหงิดมากเป็นพิเศษ ‘คือคุณแม่ไม่ให้ออกมา ...แล้วทำไมเธอถึงไม่ไปเล่นกับเพื่อนๆล่ะ’ คำถามนั้นของเธอทำให้เขานิ่งไป ไม่ใช่ว่าไปเล่นไม่ได้แต่ไม่อยากเล่นมากกว่า เขาเฝ้ารอที่จะเล่นกับเธอแค่คนเดียวแล้วจะให้ไปเล่นกับคนอื่นเนี่ยนะ เหอะๆ ไม่ล่ะ -_- ‘เราอยากเล่นกับเธอแค่คนเดียว ...ไปเล่นตรงนู้นกัน’ แล้วเขาก็จูงมือเธอแยกไปเล่นให้ห่างจากเพื่อนคนอื่นๆ เด็กสาวได้แต่เขี่ยทรายไปมาเพราะตอนนี้เธอมีปัญหาที่หนักใจบางอย่าง ...ปัญหาที่เด็กห้าขวบไม่เข้าใจ ‘เป็นอะไร ทำไมวันนี้ไม่ยิ้มเลย? เล่นกับเราไม่สนุกเหรอ’ จะว่าสนุกมั้ย มันก็สนุกนะแต่ตอนนี้เธอแค่ไม่รู้สึกอยากจะสนุกอะไรทั้งนั้น ‘สนุกสิ แต่เรารู้สึกเศร้าๆยังไงก็ไม่รู้ ตอนคุณแม่ให้ออกมาคุณแม่ร้องไห้แล้วก็เสียงดังใส่คุณพ่อ’ ยิ่งคิดถึงภาพนั้นเธอก็ยิ่งเศร้าใจ แต่เด็กสาวตัวน้อยเข้มแข็งพอที่จะไม่ร้องไห้ออกมา ‘เธอก็เลยรู้สึกเศร้าเพราะท่านเสียงดังใส่กันงั้นเหรอ’ เธอพยักหน้าแล้วถอนหายใจ ส่วนเขาก็ได้แต่จ้องมองใบหน้าสวยที่ไม่มีรอยยิ้มอย่างเสียดายก่อนจะนึกอะไรดีๆขึ้นได้ พรึ่บ ‘เดี๋ยว จะไปไหนน่ะ’ เขาไม่ตอบแต่จูงมือเธอไปที่บ้านหลังใหญ่ตรงกลางหมู่บ้าน ซึ่งเป็นบ้านของเขาเองที่ให้พ่อกับแม่มาซื้อให้เพื่อที่จะได้มาเล่นกับเธอทุกๆปิดเทอม ‘หลับตาก่อนสิ มีอะไรจะให้ดู’ แม้จะสงสัยแต่เธอก็ยอมทำตามที่เขาบอก เด็กชายเดินอ้อมไปปิดตาเธอจากด้านหลังก่อนจะค่อยๆพาเธอเดินไปที่หลังบ้านของเขา ...ที่ที่เขาคิดว่าเธอจะต้องชอบแน่ๆ ‘อ่ะ ลืมตาได้’ ‘กรี๊ดดด น้องกระต่าย น้องกระต่ายเต็มไปหมดเลย’ เป็นอย่างที่เขาคาดไว้เลย เพราะเขาสังเกตมาตลอดว่าเธอน่าจะชอบกระต่ายแน่ๆ ทั้งเสื้อผ้า ที่คาดผม หรือถุงเท้า ก็ล้วนแต่มีรูปกระต่ายแปะไว้เสมอ เขาเลยขอให้คุณพ่อบ้านช่วยเอามาเลี้ยงไว้ที่หลังบ้านเผื่อว่าวันนึงจะได้พาเธอมาเล่นที่บ้านของเขา เธอจะได้เล่นกับเขาแค่คนเดียวเท่านั้น ภาพของเด็กน้อยสองคนที่นั่งเล่นกระต่ายตัวอ้วนกลมอยู่ในสายตาของคุณพ่อบ้านตลอดเวลา เขามองออกว่าคุณชายของเขาคิดอะไรอยู่เพราะนี่คือครั้งแรกที่เขามีท่าทีกระตือรือร้นแบบนี้ มีอย่างที่ไหนเด็กอายุแปดขวบขอให้พ่อแม่ตัวเองซื้อบ้านราคาหลักสิบล้านเพื่อแค่ใช้มาพักผ่อนตอนช่วงปิดเทอมเท่านั้น แถมพอคุณท่านไม่ซื้อให้ก็ประชดไม่กินข้าวจนตัวเองเข้าโรงพยาบาล จนในที่สุดก็ได้มาอยู่ที่นี่อย่างสมใจจนได้ ‘อย่าบีบที่หูน้องสิ ต้องค่อยๆลูบน้องแบบนี้’ เธอว่าเขาแบบตำหนิเพราะเด็กชายจับหูของกระต่ายดึงขึ้นตามที่เห็นในการ์ตูนที่ทำบ่อยๆ ‘แล้วดึงไม่ได้เหรอ ในการ์ตูนก็เห็นออกจะบ่อย’ เฮส่ายหน้าแล้วอธิบายให้เขาฟังว่าทำไมถึงทำไม่ได้ ก็เพราะเธอน่ะเป็นแฟนกระต่ายพันธุ์แท้เลย ‘เราเคยดูในทีวีว่าห้ามดึงน้องแบบนั้นน้องจะเจ็บที่หู อุ้มน้องบ่อยๆน้องก็จะซึม ต้องปล่อยให้น้องวิ่งเล่นไป’ เด็กชายไม่ได้ฟงัเนื้อหาที่เธออธิบายเลยด้วยซ้ำแค่ตั้งใจฟังเพราะเสียงหวานๆของเธอเท่านั้นแหละ ‘มันดูบอบบางเหมือนเธอเลย’ ‘เราไม่ได้บอบบางซะหน่อย ...ออกจะแข็งแรงขนาดนี้’ แล้วเด็กทั้งสองก็ชวนกันไปนอนดูการ์ตูนข้างในบ้านอย่างสบายใจจนเวลาล่วงเลยไปเกือบค่ำ ‘คุณหนูครับ คุณแม่มาตามแล้วครับ’ เด็กสาวสะลึมสะลือในอ้อมแขนของผู้เป็นแม่ ตลอดทางได้ยินแต่เสียงสะอื้นเท่านั้นแต่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาดูเพราะตัวเองก็ง่วงและตื่นไม่เต็มตา ‘ฮึก ...ฟ้าใสลูก หนูจะไปอยู่กับแม่มั้ย’ ให้ไปกับคุณแม่เหรอ? ไปเที่ยวใช่มั้ย นานแล้วที่แม่ไม่ได้พาเธอไปเที่ยว เธอพยักหน้าทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่แบบนั้น ‘งั้นพรุ่งนี้เช้าเราไปพร้อมกันนะคะ ลูกแม่’ อ้อมกอดอบอุ่นของแม่ทำให้เธอหลับสบาย เสียงอื่นและอาการสั่นของแม่ก็ปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมาไม่ได้ ‘ฟ้าใสลูก ตื่นได้แล้วเราต้องไปกันแล้วนะคะ’ เธองัวเงียมองออกไปข้างนอกก็ยังเห็นว่าฟ้ายังเป็นสีดำอยู่แต่ก็ต้องยอมตื่นเพราะวันนี้สัญญากับคุณแม่ไว้ว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน ...แต่เธอมีสัญญาว่าจะไปเล่นกับเด็กผู้ชายคนนั้นนี่นา ‘คุณแม่ขา เดี๋ยวน้องฟ้ามานะคะ’ เธอวิ่งตรงไปที่บ้านของเด็กผู้ชายคนนั้นเพื่อยื่นกระดาษที่เขียนด้วยลายมือยึกยือตามประสาเด็ก ‘คุณลุงขา ...คุณลุง’ นั่นคือเพื่อนเล่นของคุณชายเมื่อตอนเย็นนี่นาแล้วทำไมถึงมาแต่เช้าแบบนี้ เขาเดินเข้าไปหาเธอก่อนจะเปิดประตูรั้วที่กั้นไว้ออก ‘มีอะไรหรือเปล่าครับคุณหนู’ เหงื่อเม็ดเล็กเปรอะเปื้อนตามใบหน้าหวาน น่าจะเหนื่อยจากการวิ่งมาสินะ ‘วันนี้น้องฟ้าจะไปเที่ยวกับคุณแม่ค่ะ เลยจะฝากกระดาษให้กับเขาค่ะ’ เธอยื่นเศษกระดาษแผ่นเล็กให้กับคุณพ่อบ้านก่อนจะไหว้สวยๆทีนึงแล้ววิ่งหายไป เขาคลี่อ่านข้อความในกระดาษแล้วก็ต้องขมวดคิ้วอย่างงงๆกับข้อความข้างใน -น้องฟ้าไปเที่ยวกับคุณแม่นะ คุณแม่จะพาไปลอนดอน แล้วจะซื้อขนมมาฝากตอนเย็นๆนะ ลอนดอน? ...เธอเข้าใจคำว่าลอนดอนมากแค่ไหนกันนะเด็กน้อย ‘คุณชายครับ ตื่นเถอะครับ’ ร่างเล็กตื่นขึ้นด้วยอารมณ์หงุดหงิดเพราะเขาไม่เคยโดนปลุกให้ตื่นก่อนเวลาแบบนี้เลยสักครั้ง ‘...ผมง่วง มีอะไร อื้อ’ ดูท่าแล้วจะตื่นยาก ถ้าอย่างนั้นลองใช้แผนนี้ดีกว่า ‘เด็กสาวคนนั้นกำลังจะเดินทางไปที่อื่นแล้วนะครับ’ เท่านั้นแหละ กระเด้งตัวขึ้นจากเตียงทันทีแถมยังตื่นเต็มสองตาด้วย ‘เดินทางไปที่ไหน! ...แล้วในมือนั่นอะไรเอามาให้ผมดู’ เขารับเศษกระดาษไปอ่านแล้วรีบวิ่งออกจากบ้านไปทันที แต่มันก็เหมือนจะสายเกินไปเพราะทันทีที่วิ่งเลี้ยวเข้าซอยบ้าน เด็กสาวก็ขึ้นไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว ‘เดี๋ยว! อย่าเพิ่งไป! ...เดี๋ยว!!’ แม้ว่าเขาจะตะโกนจนสุดเสียงแต่ก็ไม่ไปถึงเธอซะที แต่ยังดีที่แม่ของเด็กสาวเห็นว่ามีเด็กผู้ชายที่เล่นกับลูกสาวเธอวิ่งตามมา ‘แฮ่กๆ คุณน้าครับ แฮ่ก ...จะพาเธอไปไหนครับ’ เธอยิ้มอ่อนก่อนจะเปิดประตูฝั่งลูกสาวให้เด็กทั้งสองได้คุยกัน ‘จะไปลอนดอนเหรอ ...แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่ แฮ่ก ...จะกลับมาใช่มั้ย’ ‘อื้อ กลับมาสิ กลับมาแน่นอนไปแค่วันเดียวเอง เดี๋ยวจะซื้อขนมอร่อยๆมาฝากนะ’ ได้ยินแบบนี้เขาก็โล่งใจไปนิดนึงแต่คนที่ปวดใจคือแม่ของเด็กสาวเพราะเธอรู้ว่าลูกสาวต้องทำผิดสัญญาแน่นอน ...เพราะการไปครั้งนี้เธอจะไม่กลับมาที่ประเทศไทยอีกเลย ‘เราจะรอนะ! ยังไงก็จะรอ!’ เฮือกก “ฝันเรื่องนี้อีกแล้ว ...ทำไมกันนะ ทำไมช่วงนี้ถึงฝันเรื่องนี้ตลอดเลยแล้วเด็กผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน?” ช่วงนี้ฉันฝันบ่อยมากเหมือนว่าน่าจะเป็นเรื่องตอนที่ยังเป็นเด็กอยู่ พอฝันถึงตรงช่วงนี้ก็จะสะดุ้งตื่นทุกทีเลย “น่าแปลกจัง...”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more