“นายจะเอาของฉันไปไว้ไหน” หลังจากที่นอนโรงพยาบาลอยู่เกือบสองอาทิตย์คุณหมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้แต่ต้องมีคนดูแลอย่างใกล้ชิด ซึ่งคนคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคิง
และตอนนี้เขาก็กำลังถือกระเป๋าฉันไปไว้ที่ห้องของตัวเองนั่นทำให้ฉันต้องเปิดปากพูดกับเขาทั้งๆที่อุตส่าห์นั่งเงียบมาตลอดทางแล้วแท้ๆ
“แพรบอกว่าเธอต้องการคนดูแลแบบใกล้ชิด ...นอกจากฉันก็มีพวกลูกน้องข้างนอก เธอคงไม่อยากให้คนอื่นที่ไม่ใช่ผัวตัวเองดูร่างกายใช่มั้ยล่ะ” เขาหันมายิ้มร้ายแล้วสาดถ้อยคำหยาบคายออกมาไม่หยุดจนเป็นฉันเองที่ทนไม่ไหวเดินหนีเข้าไปในห้องของเขาเอง
“นั่นจะทำอะไร?” เขาถามเสียงดุตอนที่ฉันจะเดินไปห้องนอนเล็ก
“ก็เข้าห้องนอนของฉันไง” เขากระชากประตูปิดดังลั่นก่อนจะต้อนฉันให้เข้าไปในห้องนอนตัวเองก่อนจะปิดประตูลง
“ห้องเธอคือที่นี่ ที่ของเธอคือตรงนั้น ...อย่าได้คิดจะขัดคำสั่งฉันอีกไม่อย่างนั้นต่อให้พระเจ้าก็เข้ามาขวางฉันไม่ได้!
