สนามฟุตบอลมหาวิทยาลัย
“ใบชา!!!” ฉันเงยหน้าจากหนังสือมองเซริวที่กำลังยืนโบกไม้โบกมืออยู่กลางสนามทั้งที่กำลังซ้อมแท้ ๆ เห้ออออ
“....” ฉันทำได้แค่มองเพราะไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรดีก่อนจะก้มอ่านหนังสือเหมือนเดิมนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเรียกแบบนี้ เรียกจนฉันกลัวว่าเพื่อนร่วมสนามจะรำคาญเอา
พรึ่บ! เสียงดังเหมือนมีคนมานั่งข้าง ๆ นั่นก็คือเซริวนั่นแหละ
“เสร็จแล้ว?” ฉันถามเขาที่กำลังนั่งดื่มน้ำอย่างเหน็ดเหนื่อย
“อืม... เหนื่อยแล้วอะ” ตุบ! เขาทิ้งหัวลงบนไหล่ของฉัน
พรึ่บ! ฉันหลบออกเพราะตัวของเขามีแต่เหงื่อ
“เหม็นเหงื่อ...”
“เหรอ...แต่ตอนใบชาเหงื่อเยอะ ๆ ตัวหอมมากนะ”
“เพ้อเจ้อ... ถ้าเสร็จแล้วก็กลับเถอะมืดแล้วยุ่งเยอะ” ฉันเห็นนั่งนิ่งไม่ได้แปลว่ายุ่งไม่กัดนะ กัดแต่เก๊กอยู่
“ป่ะ! เดี๋ยวขับรถตามไปส่ง” เขาพูดพร้อ
