2 ชั่วโมงต่อมา
ห้องพยาบาล
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งเฝ้าคนปัญญาอ่อนที่นอนสลบอยู่บนเตียงโดยระหว่างที่รอก็อ่านหนังสือไปเรื่อย ๆ แต่เขาก็ยังไม่มีท่าทางที่จะตื่นขึ้นมาซึ่งฉันเองก็รอจนเบื่อแล้วเหมือนกัน ฉันไม่คิดว่าบนโลกนี้จะมีคนที่ชอบคิดไปเองแบบนี้อยู่ด้วย ฉันมองจมูกของเขาที่ตอนนี้เลือดหยุดไหลแล้วแต่ก็ยังแดง ๆ อยู่ เห้ออออ~
“อื้อ~ใบชา!!!” เสียงร้องออกมานิดหน่อยก่อนจะตามมาด้วยเสียงเรียกชื่อของฉันดังลั่นห้องดีที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ไม่งั้นก็คงจะแตกตื่นกันแน่
“จะร้องเสียงดังทำไม?”
“ใบชา...” หมับ!! ตุบ! เขาลุกออกมาจากเตียงนอนและเข้ามากอดฉันทันทีซึ่งมันทำให้ฉันตกใจจนปล่อยหนังสือร่วงลงพื้น
“เป็นอะไร?” ฉันลูบหลังเขาเบา ๆ แม้จะรู้สึกแปลก ๆ ที่โดนกอดก็เถอะ
“ฉันฝัน...ฉันว่าเธอกำลังคุยกับผู้ชายคนอื่น” ฉันไม่อยากถอนหายใจแล้วแต่มันก็... เ
