วันรุ่งขึ้น
ฉัมมาเริ่มงานในวันแรกด้วยความรู้สึกตื่นเต้น รู้สึกโล่งใจที่งานไม่ได้มากมายอย่างที่กลัว เพราะว่านอกจากซักเสื้อผ้า ล้างจานชามซึ่งก็มีไม่มาก เวลาที่เหลือตลอดช่วงบ่ายก็แค่ปัดกวาดเช็ดถูเล็กๆ น้อยๆ ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าเงินเดือนสองหมื่นนั้นมากไปด้วยซ้ำสำหรับค่าแรงของฉัน
เพราะฉันรู้มาจากคนแถวบ้านที่เคยไปทำงานเป็นแม่บ้านว่าได้เงินเดือนกันแค่หมื่นห้า บางคนก็หมื่นกว่าๆ แต่ยังไม่เคยได้ยินว่ามีใครได้ค่าจ้างถึงสองหมื่น
ภายหลังเสร็จจากเอาเสื้อผ้าของแดนน์ไปตากเอาไว้ที่ราวตากผ้าหลังบ้าน จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของฉันก็มีเสียงเรียกเข้า ฉันกดรับในทันที... เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของแดนน์โทรมา
“คุณดาวครับ... ”
เสียงทุ้มกรอกมาจากต้นสาย
“คะ... คุณแดนน์”
“กินข้าวเที่ยงหรือยังครับ”
ฉันรู้สึกได้ถึงความห่วงใยในน้ำเสียงของเข
